۱۱۱٬۷۸۷
ویرایش
فرهنگ انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۵: | خط ۲۵: | ||
| پیش از = | | پیش از = | ||
}} | }} | ||
'''فرهنگ انتظار''' تألیف سید عبدالله | '''فرهنگ انتظار''' تألیف [[فاطمی‌نیا، سید عبدالله|سید عبدالله فاطمی‌نیا]]، این نوشتار، شرحی است بر دعایِ غیبتِ امام زمان(عج) [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید بن طاووس]] درباره اهمیت و شأن این دعا گفته است: | ||
«بر حذر باش از این‌که خواندن این دعا را مهمل بگذاری؛ ما به راستی اهمیت آن را شناختيم از فضل خدا -جلّ جلاله- که ما را بدان اختصاص داده، پس اعتماد کن بر آن. (جمال الاسبوع، ص ۵۲۱) | «بر حذر باش از این‌که خواندن این دعا را مهمل بگذاری؛ ما به راستی اهمیت آن را شناختيم از فضل خدا -جلّ جلاله- که ما را بدان اختصاص داده، پس اعتماد کن بر آن.» (جمال الاسبوع، ص ۵۲۱) | ||
یکی از مهم‌ترین مسایل و فواید اين دعا، نکته‌ها و ظرایفِ مربوط به انتظار است. در این دعای شریف، ویژگی‌های اخلاقی و فکریِ یک منتظر به زیبایی ترسیم شده است و یک منتظر، آن‌گاه منتظرِ واقعي حضرت مهدی(عج) محسوب می‌شود که خود را از نظر قول، فعل و فکر با مضامینِ عالیِ این نيایش تطبیق دهد. این دعا از دو طریق از نایب اولِ امام عصر، شیخ ابوعمر و عثمان بن سعید عمروی روایت شده است. | یکی از مهم‌ترین مسایل و فواید اين دعا، نکته‌ها و ظرایفِ مربوط به انتظار است. در این دعای شریف، ویژگی‌های اخلاقی و فکریِ یک منتظر به زیبایی ترسیم شده است و یک منتظر، آن‌گاه منتظرِ واقعي حضرت مهدی(عج) محسوب می‌شود که خود را از نظر قول، فعل و فکر با مضامینِ عالیِ این نيایش تطبیق دهد. این دعا از دو طریق از نایب اولِ امام عصر، شیخ ابوعمر و عثمان بن سعید عمروی روایت شده است. | ||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
فهرست: | فهرست: | ||
خدا خود را چگونه به بندگان می‌شناساند؟ یک نکته نحوی، اقوالِ مفسرین، گفتار زمخشری، گفتار فخر رازی، گفتار بیضاوی، گفتار علامه | خدا خود را چگونه به بندگان می‌شناساند؟ یک نکته نحوی، اقوالِ مفسرین، گفتار [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]]، گفتار [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]]، گفتار [[بیضاوی، عبدالله بن عمر|بیضاوی]]، گفتار [[طباطبایی، سید محمدحسین|علامه طباطبایی]]، معنای احتصاصی علم غیب به خدا، اصل دعا.<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص227-228</ref> | ||