۱۰۶٬۳۳۱
ویرایش
اتینگهاوزن، ریچارد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' »' به '»'
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - 'ثـ' به 'ث') |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) جز (جایگزینی متن - ' »' به '»') |
||
| خط ۷۷: | خط ۷۷: | ||
در بسیاری از تحقیقات مربوط به هنر اسلامی به آثار اتینگهاوزن استناد شده است. اهتمام وی به گردآوری آثار هنری كه ابزار تحقیق در این رشته است، به معرفی هنر اسلامی منجر شد و آثار موجود در موزه ها گواه این تلاش است. هر چند اتینگهاوزن در این تلاش ادامه دهندۀ روش زاره و كونل بود، اما می توان گفت كه وی به بررسی تطبیقی آثار هنر اسلامی اهتمام داشته است. | در بسیاری از تحقیقات مربوط به هنر اسلامی به آثار اتینگهاوزن استناد شده است. اهتمام وی به گردآوری آثار هنری كه ابزار تحقیق در این رشته است، به معرفی هنر اسلامی منجر شد و آثار موجود در موزه ها گواه این تلاش است. هر چند اتینگهاوزن در این تلاش ادامه دهندۀ روش زاره و كونل بود، اما می توان گفت كه وی به بررسی تطبیقی آثار هنر اسلامی اهتمام داشته است. | ||
اتینگهاوزن در سال‌های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۳ م معاون بخش اسلامی موزۀ دولتی برلین، در ۱۹۳۴-۱۹۳۷ م عضو مؤسسه آمریكایی هنر و باستان شناسی ایران. در ۱۹۳۷-۱۹۳۸ م دانشیار هنرهای اسلامی انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك در ۱۹۳۸ –۱۹۵۴ م سردبیر ونویسندۀ مجلۀ» هنر اسلامی«، در ۱۹۴۴-۱۹۶۷ م موزه دار بخش هنر خاور نزدیك در گالری هنری فریر واشینگتن، در ۱۹۴۷-۱۹۵۰ م عضو كمیتۀ آمریكایی تحقیقات خاور نزدیك، در ۱۹۴۸ م استاد هنرهای اسلامی در دانشگاه میشیگان، ۱۹۵۴م نمایندۀ انستیتوی اسمیت سونین در جشن هزارۀ ابن سینا و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۷ م استادیار انستیتوی هنرهای اسلامی دانشگاه نیویورك بود. به هنگام مرگ نیز ریاست مشاورین بخش اسلامی موزۀ‌هنری متروپولیتن و استادی كرسی هاگپو كوركیان در انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك را بر عهده داشت . وی همچنین عوض آكادمی مكتوبات و ادبیات، آكادمی بریتانیا، انستیتوی باستان شناسی آلمان، آكادمی آمریكایی هنرها و علوم، آكادمی باواریا انستیتوی مصر و انجمن فلسفۀ آمریكا و | اتینگهاوزن در سال‌های ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۳ م معاون بخش اسلامی موزۀ دولتی برلین، در ۱۹۳۴-۱۹۳۷ م عضو مؤسسه آمریكایی هنر و باستان شناسی ایران. در ۱۹۳۷-۱۹۳۸ م دانشیار هنرهای اسلامی انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك در ۱۹۳۸ –۱۹۵۴ م سردبیر ونویسندۀ مجلۀ» هنر اسلامی«، در ۱۹۴۴-۱۹۶۷ م موزه دار بخش هنر خاور نزدیك در گالری هنری فریر واشینگتن، در ۱۹۴۷-۱۹۵۰ م عضو كمیتۀ آمریكایی تحقیقات خاور نزدیك، در ۱۹۴۸ م استاد هنرهای اسلامی در دانشگاه میشیگان، ۱۹۵۴م نمایندۀ انستیتوی اسمیت سونین در جشن هزارۀ ابن سینا و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۷ م استادیار انستیتوی هنرهای اسلامی دانشگاه نیویورك بود. به هنگام مرگ نیز ریاست مشاورین بخش اسلامی موزۀ‌هنری متروپولیتن و استادی كرسی هاگپو كوركیان در انستیتوی هنرهای زیبای دانشگاه نیویورك را بر عهده داشت . وی همچنین عوض آكادمی مكتوبات و ادبیات، آكادمی بریتانیا، انستیتوی باستان شناسی آلمان، آكادمی آمریكایی هنرها و علوم، آكادمی باواریا انستیتوی مصر و انجمن فلسفۀ آمریكا و مدیر» مجلۀ «هنر شرقی بود. | ||
| خط ۸۴: | خط ۸۴: | ||
الف – مقالات | الف – مقالات | ||
بیش از ۲۴۰ اثر از او به صورت مقاله در منابعی چون «دائرةالمعارف هنر جهان»، «بررسی هنر ایران»، «دائرةالمعارف | بیش از ۲۴۰ اثر از او به صورت مقاله در منابعی چون «دائرةالمعارف هنر جهان»، «بررسی هنر ایران»، «دائرةالمعارف اسلام»، «جهان اسلام» ، «میراث اسلام»، «هنر و معماری اسلامی» از مجموعۀ كتابخانۀ تاریخ هنر گارلند، نشریات «هنر شرقی»، «هنر اسلامی»، «بولتن مؤسسۀ آمریكایی هنر و باستان شناسی ایران» و غیره به چاپ رسیده است. در مجموعه ای تحت عنوان «مطالعاتی در هنر و ادبیات خاور نزدیك» كه به مناسبت چهلمین سال خدمات علمی و فرهنگی اتینگهاوزن به او تقدیم شده، فهرستی از ۲۲۱ مقاله، و در «مجموعۀ مقالات دربارۀ باستان شناسی و هنر اسلامی» (برلین، ۱۹۸۴م) نزدیك به ۶۰ مقاله از او توسط میریام رزن آیالن جمع آوری و برحسب موضوع طبقه بندی شده است. موضوع مقاله ها عبارت است از جوهر هنر اسلامی، مضامین اسلامی در هنر اسلامی، شرح آثار هنری، بررسی آثار كهن، هنر اسلامی و غیره. | ||
ب – كتاب‌ها | ب – كتاب‌ها | ||
۱.«تك شاخ» (واشینگتن، م). | ۱.«تك شاخ» (واشینگتن، م). | ||
این كتاب نخستین وتنها مجلد از مجموعۀ موسوم به «بررسیهای تصویر نگاری | این كتاب نخستین وتنها مجلد از مجموعۀ موسوم به «بررسیهای تصویر نگاری اسلامی» است. اتینگهاوزن در این كتاب به بررسی پیكرنگاری با موضوع تصاویر حیوان تك شاخ در هنر اسلامی – عمدتاً در نقاشی – می پردازد و دربارۀ هویت تك شاخ (از جمله كرگدن) مباحثی را مطرح می كند. | ||
۲. «نقاشی عرب» (ژنو، ۱۹۶۲م)، | ۲. «نقاشی عرب» (ژنو، ۱۹۶۲م)، | ||