پرش به محتوا

دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب: برگردانده‌شده
خط ۶۳: خط ۶۳:
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
[[رده:زبان و ادبیات فارسی]]
[[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]]
[[رده:مقالات بازبینی شده2 دی 1402]]
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]]
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]]{{جعبه اطلاعات کتاب
| تصویر =NUR104816J1.jpg
| عنوان = دیوان ملا محمد رفیع واعظ قزوینی
| عنوان‌های دیگر = شاعر نامدار سده یازدهم هجری
| پدیدآورندگان
| پدیدآوران =
[[واع‍ظ ق‍زوی‍ن‍ی‌، م‍ح‍م‍د رف‍ی‍ع‌]] (نويسنده)
[[سادات ناصری، حسن ]] (مصحح)
[[سادات ناصری، حسن]] ( مقدمه نويس)
|زبان
| زبان = فارسی
| کد کنگره =   
| موضوع =شعر فارسی - قرن 11ق.
|ناشر
| ناشر =
| مکان نشر =
| سال نشر = 1359ش
| کد اتوماسیون =AUTOMATIONCODE104816AUTOMATIONCODE
| چاپ = 1
| شابک =
| تعداد جلد = 1
| کتابخانۀ دیجیتال نور = 104816
| کتابخوان همراه نور = 104816
| کد پدیدآور = 52317
| پس از =
| پیش از =
}}
'''دیوان ملا محمدرفیع واعظ قزوینی'''، مشتمل بر اشعار شاعر نامدار سده یازدهم هجری (1027-1089ق)، واعظ قزوینی است که با تصحیح و مقدمه سید حسن سادات ناصری منتشر شده است.
آن‌گونه که در مقدمه کتاب آمده، مصحح در تصحیح دیوان حاضر به دست‌نویس‌های فراوانی مراجعه کرده است و اشتباهات و نواقص را اصلاح کرده و در پانوشت آنها را تذکر داده است<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص15</ref>.‏
دیوان واعظ با این ابیات زیبا در ذکر نام خداوند آغاز شده است:
{{شعر}}
* {{ب|'' ای نام دلگشای تو عنوان کارها ''|2='' خاک در تو، آب رخ اعتبارها ''}}
* {{ب|'' خورشید و مه، دو قطره ز باران فیض تو ''|2='' مدّی ز جنبش قلمت روزگارها ''}}
{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: متن کتاب، ص1</ref>‏.
واعظ را از دانشمندان و خطبای بنام و از نویسندگان و شعرای مشهور سده یازدهم هجری باید شمرد. وی از علوم بیانی، عروض و معانی و بیان و بدیع بااطلاع بوده و اصطلاحات موسیقی را در سخن خود به‌کار داشته است. از دیوان او بعضی اطلاعات مربوط به جغرافیای اقتصادی و اجتماعیات می‌توان یافت و همچنین به امور مربوط به آموزش‌وپرورش عصر و زمان خود توجه داشته است و دیوانش خالی از مصطلحات و واژه‌های ورزشی و مکتب‌داری نیست. وی باآنکه عزلت‌جویی و گمنامی را دوست می‌داشت و ستایشگر گوشه‌نشینی بود و از سر وجد می‌سرود:
{{شعر}}
* {{ب|'' فیض گمنامی‌ام این بس که ز خلوتگه فقر ''|2='' شغل دنیا نتوانست مرا پیدا کرد ''}}
* {{ب|'' گمنام بس‌‌که همچو وفا در زمانه‌ام ''|2='' کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام''}}
{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ص60-57</ref>‏،
با این وصف وی به موجب فراهم داشتن کمالات صوری و معنوی و به‌اقتضای پیشه خود، واعظی و شاعری، مردی نام‌‌آور شده است، اما خود شهرتش را از ارادت به اولاد علی(ع) می‌داند:
{{شعر}}
* {{ب|'' گرفت صیت سخن گر تو را جهان، واعظ ''|2='' ز فیض مدحت اولاد بوتراب گرفت ''}}
{{پایان شعر}}.<ref>ر.ک: همان، ص60</ref>‏.
بخش عمده دیوان اشعار او را غزلیات پوشش داده و تا صفحه 415 ادامه یافته است. پس از آن ابیات پراکنده، قصاید، رباعیات، تواریخ، مثنویات و تعلیقات اشعار واعظ ذکر شده است.
==پانویس ==
<references/>
==منابع مقاله==
مقدمه و متن کتاب.
==وابسته‌ها==
{{وابسته‌ها}}
[[رده:کتاب‌شناسی]]
[[رده:مقالات بازبینی نشده2]]
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]]
[[رده:مقاله نوشته شده در تاریخ آذر 1402 توسط سید محمد رضا موسوی]]
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]]
[[رده:مقاله بازبینی شده در تاریخ آذر 1402 توسط محسن عزیزی]]
۳۰

ویرایش