دیوان فارسی فضل‌الله نعیمی تبریزی و عمادالدین نسیمی شیروانی: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =  

}}

دیوان نعیمی، زبانی سلیس و روان دارد، به‌طوری‌که به‌ندرت الفاظ دشوار در آن یافت می‌شود. اگر هم دشواری در آن به ‌چشم آید، دلیلش یا گذر زمان است که کلمات مأنوس قرن هشتم قمری را به واژه‌های غریب و ناآشنا در عصر حاضر بدل ساخته است، یا اندیشه‌های غامض حروفی شاعر است که فهم شعر را به دانستن اصول فکری این فرقه منوط کرده است<ref>ر.ک: درزی، محمد، ص41</ref>.

'''قاضی چه باشد پیش من، مفتی چه داند کیش من

چون پشت پای نیستی، بر حکم و بر یرغو زنم'''<ref>ر.ک: همان</ref>.

==پانویس ==