اشعار شیخ نجم‌الدین رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اشعار شیخ نجم‌الدین رازی «دایه»'''، مجموعه اشعار ابوبکر عبدالله بن محمد بن شاهاور اسدی رازی، متخلص به «نجم» و معروف به «دایه»، از صوفیان بزرگ و نویسندگان مشهور نیمه دوم سده ششم و نیمه اول سده هفتم هجری است که به کوشش و تحقیق محمود مدبری، جمع‌آوری و عرضه شده است.

نجم‌الدین رازی از بزرگان ایران در قرن هفتم است که آثار وی، در تلفیق نثر روان با مضامین صوفیانه، از شاهکارهای ادب فارسی است. اشعار وی که در اثر حاضر گردآمده، در درجه دوم نسبت به نثرش قرار دارد<ref>ر.ک: مقدمه، ص3</ref>.

برخی از رباعیات او، به نام عرفا و شاعران دیگر آمده است؛ از جمله: خواجه عبدالله انصاری، شیخ ابوسعید ابوالخیر، مجدالدین بغدادی، مولانا جلال‌الدین مولوی، سنایی، بابا افضل کاشانی، نجم‌الدین کبری، خیام، اوحدالدین کرمانی، احمد غزالی، عطار و سعدالدین حموی. اکثر این رباعایت، بنا به تصریح خود او در کتاب‌هایش و یا انتساب تذکره‌ها، از آن اوست<ref>همان، ص4</ref>.

سبک شعر نجم‌الدین، در قصیده اغلب به سبک خراسانی در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم، خصوصاً سنایی، نزدیک است؛ اما این سبک، به‌خصوص در رباعی، تفاوت دارد. در این اشعار، اصطلاحات ادبی متداول در آن عهد و مصطلحات عرفا، بسیار دیده می‌شود. صور خیال، به‌ویژه تشبیه فشرده (اضافه مقلوب مشبه به و مشبه) و تشخیص اضافی از نوع تشبیهی نیز کاربرد فراوانی در اشعار او دارد که فهرست‌وار، در آخر کتاب جمع‌آوری شده است. از جمله تشبیهات فشرده به‌کار رفته در اشعار او عبارتند از: بارغم، تندباد قهر، پروانه دل، تیغ لااله، دانه عشق و از جمله تشخیصات اضافی در اشعار وی عبارتند از: چشم دل، دهن دوزخ، دست اجل، رخ دین و حلق وجود<ref>ر.ک: همان، ص4- 5</ref>.