ابونزار، حسن بن صافی: تفاوت میان نسخه‌ها

   

همچنین ملاحظه می‌کنیم که در سده‌های اخیر هم از اعتباری برخوردار نشده و هیچ گاه به عنوان عالمی صاحب نظر و مبرّز شهرت نیافته است.  

دانش و آگاهی بسیار ابونزار و نیز تکریم بزرگان از او، روزبه‌روز بر غرور وی می‌افزود، تا آنجا که بزرگانی چون سیبویه و ابن جنی را در مقایسۀ با خود به هیچ می‌انگاشت و از علما بالحنی تحقیرآمیز یاد.

این خصلت وی حتی گاه در رفتار او با امرا نیز بروز می‌کرد، چنانکه هر جا وارد می‌شد، خود را امیر می‌نامید و حتی هنگام دیدار با امیر غزنه، خود را ملکی هم رتبۀ وی خواند.

نسبت به خلعت وصله‌های امیران نیز سخت بی‌اعتنا بود و بنا به برخی روایات، آن‌ها را به افراد گمنام می‌بخشید و حتی به هنگام خواهش و درخواست لحنی آمرانه داشت.

آنچه تا به حال از ابونزار به دست آمده، اثری است با عنوان:  

این اثر که در حقیقت پاسخ‌های وی به ۱۰ پرسش و اشکال نحوی است و ظاهراً از املائات او بوده، به طور کامل توسط سخاوی در کتاب سفر السعاده و سیوطی در الاشباه و النظائر نقل شده است.

دیگر آثار او عبارت است از:

ابونزار همچنین اثری با عنوان:

وی که مقامات حریری را عاری از لحن و کلمات رکیک نمی‌دانسته و مطالب آن را هزل می‌خوانده، به تشویق یکی از مریدان خویش اقدام به تألیف اثری در این باب می‌کند که حاصل آن ۵ مقامه است. اما او در این کار چندان موفق نبوده است، زیرا عمادالدین کاتب که به تفصیل به ثبت اشعار او پرداخته، تنها به ثبت مقدمه و نیز برخی از ابیاتی که در المقامات آمده، بسنده کرده است<ref>صادقی‌‌‌، مریم، ‌ج6، ص317-315</ref>.