پرش به محتوا

آنچه گفتم جملگی احوال توست: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR.....J1.jpg | عنوان =آنچه گفتم جملگی احوال توست | عنوان‌های دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = کتابی، احمد (نویسنده) |زبان | زبان = | کد کنگره =‏ | موضوع = |ناشر | ناشر =پژوهشگاه علوم انسانی و فرهنگی | مکان نشر =تهران | سال نش...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''آنچه گفتم جملگی احوال توست''' نوشته احمد کتابی، این کتاب درآمدی است بر بررسی مفاهیم روانشناسی در آثار مولوی و شامل یک مقدمه دو بخش می‌شود در بخش نخست با عنوان برخی مفاهیم روانشناختی در آثار مولانا انعکاس ۱۱ موضوع جدید روانشناسی در آثار مولانا به ویژه در تمثیلات نمادین مثنوی او ردیابی و بررسی شده است این ۱۱ موضوع عبارت است از فرافکنی توجیه یا دلیل تراشی ضمیر ناخودآگاه اجزای متشکله روان نهاد و خود و فراخود کشاکش بین اجزای شخصیت انسان والایش تسعید روانکاوی خود خودفریبی تعبیر رویا انحرافات جنسی روش کار به این ترتیب است که نخست با مراجعه به متون موثق روانشناسی و روانپزشکی تعریف یا توضیحی اجمالی موضوع‌ها و مفاهیم مورد بررسی ارائه کرده سپس به استناد شواهد مستخرج از آثار مولانا از طریق تطبیق و و مقایسه به بررسی وجوه تشابه اشتراک و احیاناً وجوه افتراق آنها پرداخت است در بخش دوم با عنوان مفاهیم نفس اماره و نفس لوامه و نفس مطمئنه در آثار مولوی � از مفهوم‌های بسیار مشهور و رایج در حوزه‌های اخلاق عرفان و معرفت النفس اسلامی از است است با مفاهیم نهاد فراخود در روانشناسی جدید مورد مقایسه و تطبیق قرار گرفته و سپس به ردیابی آنها در آثار مولانا پرداخته شده است در تبیین و تشریح مفهوم نفس عماره با استفاده از مثنوی � مورد از تمثیل‌ها و تشبیه‌های مربوط به نفس مورد بررسی قرار گرفته و همچنین ۹ نمونه از ترفندها و خصایص نفس اماره � مثال‌هایی از مثنوی و دیوان کبیر به ترتیب بیان شده است در بیان مفهوم نفس لوامه تنها چند بیت از حکایت عیاض و سعایت دشمنانش بررسی شده است و نیز در بیان مفهوم نفس مطمئنه نیز تنها چند بیت از مثنوی مثنوی و دیوان کبیر ذکر شده است این دو بخش پیش از این به صورت دو مقاله مستقل به مناسبت سال مولانا ۲۰۰۷ میم ۱۳۸۶ شمسی در ۲ ویژه نامه فرهنگ شماره پیاپی ۶۳ ۶۴ و آیینه میراث شماره پیاپی ۳۸ چاپ و منتشر شده و اکنون با بسط بیشتر و الحاق حواشی و ضمایم جدید و ویرایش نو عرضه شده است فهرست منابع و مآخذ و نمایه اشخاص �ضوعات کتاب‌ها و مقالات در پایان کتاب درج است
'''آنچه گفتم جملگی احوال توست''' نوشته احمد کتابی، این کتاب، درآمدی است بر بررسی مفاهیم روانشناسی در آثار مولوی و شامل یک مقدمه دو بخش می‌شود: در بخش نخست، با عنوان «برخی مفاهیم روانشناختی در آثار مولانا» انعکاس یازده موضوع جدید روانشناسی در آثار مولانا، به ویژه در تمثیلات نمادین مثنوی او، ردیابی و بررسی شده است. این یازده موضوع عبارت است از: فرافکنی؛ توجیه(یا دلیل تراشیضمیر ناخودآگاه؛ اجزای متشکّله روان: نهاد و خود و فراخود؛ کشاکش بین اجزای شخصیت انسان؛ والایش (تصعید)؛ روانکاوی؛ خودفریبی؛ تعبیر رویا؛ انحرافات جنسی.
<ref> ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص11-12</ref>
 
روش کار به این ترتیب است که نخست با مراجعه به متون موثّق روان‌شناسی و روانپزشکی تعریف یا توضیحی اجمالی از موضوع‌ها و مفاهیم مورد بررسی ارائه کرده، سپس به استناد شواهد مستخرج از آثار مولانا، از طریق تطبیق و مقایسه، به بررسی وجوه تشابه اشتراک (و احیاناً وجوه افتراق) آن‌ها پرداخت است.
 
در بخش دوم، با عنوان مفاهیم «نفسِ امّاره» ، «نفسِ لوّامه» و نفس مطمئنه در آثار مولوی، که از مفهوم‌های بسیار مشهور و رایج در حوزه‌های اخلاق، عرفان و معرفت النّفس اسلامی است، با مفاهیم «نهاد»، «فراخود» در روانشناسی جدید مورد مقایسه و تطبیق قرار گرفته و سپس به ردیابی آن‌ها در آثار مولانا پرداخته شده است. در تبیین و تشریح مفهوم نفس امّاره با استفاده از مثنوی، چهارده مورد از تمثیل‌ها و تشبیه‌های مربوط به نفس، مورد بررسی قرار گرفته و همچنین نُه نمونه از ترفندها و خصایص نفس امّاره با مثال‌هایی از مثنوی و دیوان کبیر به ترتیب بیان شده است. در بیان مفهوم نفس لوّامه، تنها چند بیت از حکایت ایاز و سعایت دشمنانش بررسی شده است و نیز در بیان مفهوم نفس مطمئنّه نیز تنها چند بیت از مثنوی و دیوان کبیر ذکر شده است.
 
این دو بخش، پیش از این به صورت دو مقاله مستقل به مناسبت سال مولانا (۲۰۰۷ م./1386ش.) در دو ویژه‌نامۀ فرهنگ (شمارۀ پیاپی ۶۳ -۶۴) و آیینۀ میراث (شماره پیاپی ۳۸چاپ و منتشر شده و اکنون با بسط بیشتر و الحاق حواشی و ضمایم جدید و ویرایش نو، عرضه شده است. فهرست منابع و مآخذ و نمایه اشخاص، موضوعات، کتاب‌ها و مقالات در پایان کتاب درج است.<ref> ر.ک: عالمی، محمدعلم، ص183-184</ref>