۶۱٬۱۸۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'كرمان' به 'کرمان') |
||
خط ۶۹: | خط ۶۹: | ||
نويسنده در ابتدا شيخيه را اينگونه معرفى مىكند: «مذهب شيخيه، يا «شيخىگرى» يك نوع تشيع جديدى است كه در قرن دوازدهم هجرى قمرى از مذهب شيعهى اثناعشرى منشعب شده است و پيشواى آن، يك روحانى شيعى بسيار زاهدى بود كه بهوسيلهى اظهار بعضى نظريات تازه در مسائل معاد و معراج و مفهوم امامت، پيروان بسيارى پيدا كرد و روش تازهاى در تشيع به وجود آورد. اين روحانى، شيخ احمد احسائى بود» <ref>متن كتاب، ص 21</ref>. | نويسنده در ابتدا شيخيه را اينگونه معرفى مىكند: «مذهب شيخيه، يا «شيخىگرى» يك نوع تشيع جديدى است كه در قرن دوازدهم هجرى قمرى از مذهب شيعهى اثناعشرى منشعب شده است و پيشواى آن، يك روحانى شيعى بسيار زاهدى بود كه بهوسيلهى اظهار بعضى نظريات تازه در مسائل معاد و معراج و مفهوم امامت، پيروان بسيارى پيدا كرد و روش تازهاى در تشيع به وجود آورد. اين روحانى، شيخ احمد احسائى بود» <ref>متن كتاب، ص 21</ref>. | ||
شيخ احمد احسائى، سيد كاظم رشتى و حاج محمدكريمخان | شيخ احمد احسائى، سيد كاظم رشتى و حاج محمدكريمخان کرمانى پيشوايان شيخيه هستند كه نويسنده در ادامه، تأليفات آنها را ذكر كرده است <ref>همان، ص 41 - 43</ref>. در آخر نيز اصول اعتقادات شيخ احمد كسائى را مورد بررسى قرار داده است <ref>همان، ص 49 - 65</ref>. | ||
2. بخش دوم كتاب به تاريخ و فلسفهى آئين بابيه اختصاص دارد. آئينهاى «بابىگرى» و «بهائىگرى» كه در اين كتاب از تاريخ و فلسفهى آنها تحقيق مىكنيم، در درجه اول از بعضى روايات شيعه و در درجه دوم از عقايد كلامى مذهب «شيخيه» سرچشمه گرفتهاند كه اكنون بهطور غير رسمى به تحولات تاريخى خود ادامه مىدهند <ref>همان، ص 68</ref>. | 2. بخش دوم كتاب به تاريخ و فلسفهى آئين بابيه اختصاص دارد. آئينهاى «بابىگرى» و «بهائىگرى» كه در اين كتاب از تاريخ و فلسفهى آنها تحقيق مىكنيم، در درجه اول از بعضى روايات شيعه و در درجه دوم از عقايد كلامى مذهب «شيخيه» سرچشمه گرفتهاند كه اكنون بهطور غير رسمى به تحولات تاريخى خود ادامه مىدهند <ref>همان، ص 68</ref>. |
ویرایش