منهج التربیة الإسلامیة، أصوله و تطبیقاته: تفاوت میان نسخه‌ها

در فصل پنجم، به شناخت می‌پردازد. علم را شعار اسلام می‌خواند. از وجوب آموزش آن می‌گوید. دانش را فطرت خدادادی می‌نامد. از رابطۀ رهبری جامعه با علم و دانش(عالم و دانشمند)می‌گوید. به فرهنگ و تمدن اسلامی اشاره می‌کند و می‌افزاید غایت علم پیروی از خداوند و تقواپیشگی است. پس از شرح این فراز، به مفهوم آموزش می‌پردازد و در پاسخ به این پرسش که فراگیر چگونه می‌تواند بیاموزد، از استفاده از حواس و آزمایش مستقیم، آزمایش غیرمستقیم(تفکر)و الهام یاد می‌کند و به فرق علم با تعلم(دانش با فراگیری)اشاره دارد و دو گونه معرفت(ثابت، متغیر) را در اسلام گوشزد می‌کند و از لزوم بهره‌گیری از تجربۀ انسانی می‌گوید. به اهمیت اخلاق در اسلام اشاره می‌کند و آن را آبشخور ارزشهای متعالی می‌خواند و از رابطه اخلاق و معرفت از نگاه اسلام می‌گوید. در فصل هفتم، می‌کوشد معلوم دارد که تربیت اسلامی کدام جنبه‌های انسان را دربر می‌گیرد و اصول و مبانیی که بر آنها تأکید دارد و در پی تحقق آنهاست، کدام است. از این رهگذر، نخست از تربیت روحی-عاطفی، عقلانی و جسمی انسان می‌گوید. سپس در پاسخ به پرسش دوم، به موارد زیر اشاره می‌کند: رساندن انسان به کمالی که خداوند برای او در نظر گرفته است، پرورش مادران آزموده در تربیت کودک، ایجاد توازن میان محبت به کودک و پرورش مهار نفس در او، پرورش نمونه‌های برتر، پرورش آموزگار مسلمان و متعهد، ایجاد پیوند میان گفتار و کردار(نظریه و عمل)، بهره‌گیری از نیروهای فطری متربی و هدایت آنها، راهنمایی دانش‌آموز به دانشی که درخور اوست، توجه به روش تفکر، توجه به فرد بمثابه کل برآمده از اجزاء(توجه به همه جوانب شخصیتی متربی)، عدالت‌پیشگی در تأمین فرصتهای آموزشی برای همگان.