ابن وزان، ابراهیم بن عثمان: تفاوت میان نسخه‌ها

در دوران جوانی در علم نحو و لغت به گونه‌ای پیشرفت کرد که استادش [[ابومحمد عبدالله بن ‌محمد]] (د 308ق) پاسخ بسیاری از سؤالات را بر عهده او می‌گذاشت و به برتری وی بر خویشتن معترف بود. ابوعلی قالی نیز از جمله استادان اوست که چون به اندلس سفر کرد (پس از 330ق) و در قیروان اقامت گزید، ابن ‌وزّان شرح غریب الحدیث ابوعبید هروی را نزد او خواند و از گنجینه دانش وی بهره برد. وی حافظه‌ای بسیار قوی داشت. در آغاز، کتاب سیبویه و آثار فراء را حفظ کرد. سپس کتابهای مصنف الغریب ابوعبید قاسم بن ‌سلام (د 224ق)، اصلاح المنطق ابن ‌سکّیت، کتاب العین خلیل و بسیاری دیگر از کتابهای لغت را به حافظه سپرد.  

زبیدی در ستایش وی گوید: «شاید در علم لغت و نحو هیچ‌کس به مقام او نرسیده باشد». سپس می‌افزاید: «این امر دست کم در زمان خود وی مسلم است». آنگاه توانایی او را در استنباط مسائل نحوی و لغوی می‌ستاید.  

این ویژگیها موجب شده بود که برخی مقام وی را از بزرگانی چون مازنی، ابن ‌سکیت، مُبَّرد، ثعلب و ا بن ‌نحّاس برتر بدانند و از او به عنوان «شیخ مغرب در نحو و لغت» یاد کنند.

یاقوت اشاره می‌کند که ابن ‌وزان تألیفاتی داشته، اما کسی کتابی به او نسبت نداده است. احتمالاً قول زبیدی آنجا که می‌گوید: «لهُ اوضاعٌ فی النحو و اللغه» موجب شده است که یاقوت او را صاحب تألیفات بداند. اما به گمان ما مراد زبیدی آن است که وی در این دو علم، نظریات خاصی داشته که خود او به برخی از آنها اشاره کرده است.