پرش به محتوا

دیوان ظهیرالدین فاریابی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'مسکویه، احمد بن محمد' به 'ابن مسکویه، احمد بن محمد'
جز (جایگزینی متن - ' الدین' به 'الدین')
جز (جایگزینی متن - 'مسکویه، احمد بن محمد' به 'ابن مسکویه، احمد بن محمد')
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۷۷: خط ۷۷:
'''تأویل توأمان چه بود پیش از آنک مُلک***آن را دهد خدای که دین را شعار کرد'''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص65</ref>.
'''تأویل توأمان چه بود پیش از آنک مُلک***آن را دهد خدای که دین را شعار کرد'''<ref>ر.ک: متن کتاب، ص65</ref>.


به «الدین و المُلک توأمان» نظر دارد که در بعضی از کتب قدیم ما به‌عنوان «حدیث» نقل شده است، اما محققاً حدیث نیست؛ بلکه جمله‌ای است مأثوره، مأخوذ از عبارتی از «عهد اردشیر» یعنی وصیت‌نامه اردشیر برای شاهان بعد از او که «[[مسکویه، احمد بن محمد|ابوعلی مسکویه]]» ترجمه عربی آن را در «[[تجارب الأمم|تجارب الاُمم]]» نقل کرده است و مرحوم [[دهخدا، علی‌اکبر|علی‌اکبر دهخدا]]، آن را از روی [[تجارب الأمم|تجارب الامم]] در «امثال و حکم» خود آورده است: «و اعلموا ان الملک والدین اخوان توأمان…»<ref>ر.ک: همان، ص30</ref>.
به «الدین و المُلک توأمان» نظر دارد که در بعضی از کتب قدیم ما به‌عنوان «حدیث» نقل شده است، اما محققاً حدیث نیست؛ بلکه جمله‌ای است مأثوره، مأخوذ از عبارتی از «عهد اردشیر» یعنی وصیت‌نامه اردشیر برای شاهان بعد از او که «[[ابن مسکویه، احمد بن محمد|ابوعلی مسکویه]]» ترجمه عربی آن را در «[[تجارب الأمم|تجارب الاُمم]]» نقل کرده است و مرحوم [[دهخدا، علی‌اکبر|علی‌اکبر دهخدا]]، آن را از روی [[تجارب الأمم|تجارب الامم]] در «امثال و حکم» خود آورده است: «و اعلموا ان الملک والدین اخوان توأمان…»<ref>ر.ک: همان، ص30</ref>.


بعضی از اشعار [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر]] به‌صورت «ضرب‌المثل» درآمده است:
بعضی از اشعار [[ظهیر فاریابی، طاهر بن محمد|ظهیر]] به‌صورت «ضرب‌المثل» درآمده است:


{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب|'' جزای حسن عمل بین که روزگار هنوز ''|2='' خراب می نکند بارگاه کسری را ''}}
{{ب|'' جزای حسن عمل بین که روزگار هنوز ''|2='' خراب می‌نکند بارگاه کسری را ''}}
{{ب|''نی نی! ازین میانه تو مخصوص نیستی''|2='' در هر که بنگری به همین داغ مبتلاست ''<ref>ر.ک: همان؛ متن کتاب، ص34 و 35</ref>}}
{{ب|''نی نی! ازین میانه تو مخصوص نیستی''|2='' در هر که بنگری به همین داغ مبتلاست ''<ref>ر.ک: همان؛ متن کتاب، ص34 و 35</ref>}}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}