گفت و گوی چهار جانبه: تفاوت میان نسخه‌ها

| پیش از =  

}}

مطالبی که در این محفل مطرح شده است، به‌خوبی فضای فکری و فرهنگی جامعه، خصوصا دانشجویان و روشنفکران آن زمان را نشان داده و خواننده را به سال‌های نزدیک انقلاب اسلامی بازگردانده و در آن فضا قرار می‌دهد. این سخنان، ضمن اینکه ویژگی‌های فکری هریک از صاحب‌نظران فوق را آشکار می‌سازد، حاکی از نکته‌سنجی و انحراف‌شناسی و استقامت رأی شهید مطهری است. مطالعه این کتاب، درس‌هایی نیز برای امروز ما دارد و برای همگان مفید است<ref>ر.ک: مقدمه، ص5</ref>.

به‌منظور آشنایی بیشتر با محتوای کتاب، به‌ترتیب، به قسمت‌هایی از متن هریک از این سخنرانی‌ها، اشاره می‌شود:

«اسلام مثل هر عقیده دیگری... تا وقتی که در آن پوسته جامد موروثی بی‌مسئولیت فردی‌اش در رابطه بین فرد و خدا و بین زندگی فردی و آخرت مطرح است، ازاین‌جهت که به‌صورت یک نیرو نیست و به‌صورت یک قدرت در زمان مطرح نمی‌شود، بنابراین دشمن ندارد، بنابراین جلویش باز است... اسلامی هم که بو و خاصیت ندارد، خیالش از شر دشمن راحت است و دنیا برایش امن و آرام است... اما وقتی که اسلام از پوسته جامد سنتی قرون وسطایی‌اش... برون می‌آید و به‌صورت یک حرکت... مطرح می‌شود... به همان اندازه که امکانات تازه به دست می‌آورد... به همان اندازه آسیب‌پذیر می‌شود»<ref>ر.ک: متن کتاب، ص10 -11</ref>.

«علی‌رغم تمام ظواهری که ممکن است کسی را نومید کند از اینکه نسل جوان و جویای کاوشگر ما بتواند به یک مستمسک قوی فکری اسلامی دست بیابد، آن حقانیت و درستی اسلام، انطباق اسلام با فطرت، رسیدگی درست اسلام به نیازهای انسان... این واقعیت و حقانیت اسلام، خود ضامن این هست که از اسلام به کاوشگران و کوشش‌گران و تعقیت‌کنندگان، یک ایدوئولوژی رهایی‌بخش و راهنما و سعادت‌بخش بدهد»<ref>ر.ک: همان، ص35</ref>.

«امروز اسلام از دو سوی مورد خطر قرار گرفته: از یک سوی اسلام به‌صورت یک مذهب ذهنی و تخیلی و اساطیری درآمده... ولی معاکسا این تفریط، یک افراط بزرگی در خارج از کشور پدید آورده... و بعد معنوی اسلام را از آن بریده‌اند»<ref>همان، ص41</ref>.

«همین‌طوری که در قشرهای شخصیت انسان، این مراتب وجود دارد، در قشرهای جامعه هم همین‌ها وجود دارد. ای‌بسا افرادی در جامعه یک فکری را تبلیغ می‌کنند بدون آنکه خودشان بفهمند که این فکر را از ناحیه دشمنان خودشان گرفته‌اند و تبلیغ می‌کنند؛ یعنی آن ضمیر مخفی جامعه است که در وجود اینها تجلی کرده و به‌صورت فکر اینها بیرون آمده است»<ref>ر.ک: همان، ص46-47</ref>.