۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'خواجه نصيرالدين طوسى' به 'خواجه نصيرالدين طوسى') |
||
خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
#نگاهى به اوضاع سياسى - مذهبى آذربايجان تا سقوط بغداد، عنوان فصل سوم كتاب است. در نگاه اول، تا سقوط بغداد، اوضاع سياسى - مذهبى آذربايجان پيچيده و تاريك به نظر مىرسد، بهخصوص كه اطلاعات تاريخى نيز بسيار پراكنده و اندك هستند و در برخى موارد، بهزحمت مىتوان مطلبى به دست آورد. نويسنده با اين مقدمه به بررسى منابع تاريخى در اين موضوع پرداخته است <ref>همان، ص 43 - 64</ref>. | #نگاهى به اوضاع سياسى - مذهبى آذربايجان تا سقوط بغداد، عنوان فصل سوم كتاب است. در نگاه اول، تا سقوط بغداد، اوضاع سياسى - مذهبى آذربايجان پيچيده و تاريك به نظر مىرسد، بهخصوص كه اطلاعات تاريخى نيز بسيار پراكنده و اندك هستند و در برخى موارد، بهزحمت مىتوان مطلبى به دست آورد. نويسنده با اين مقدمه به بررسى منابع تاريخى در اين موضوع پرداخته است <ref>همان، ص 43 - 64</ref>. | ||
#آذربايجان در سال 788ق، به تصرف تيمور درآمد. عهد تيمورى براى ترويج تشيع، زمان مناسبى بود و شيعه اثناعشرى از اين فرصت براى نشر عقايد و اظهار آزادانه مقالات خويش، خوب استفاده كرد. نويسنده در انتهاى اين فصل، چنين نتيجه مىگيرد كه تشيع در آذربايجان پيش از صفويه، حضورى فعال داشت و هميشه رو به رشد بود و ظهور صفويه آن را جنبه آشكار رسمى بخشيد و موجب شد تا فلسفه و فقه شيعه رونق بىسابقهاى بگيرند <ref>همان، ص 65 - 88</ref>. | #آذربايجان در سال 788ق، به تصرف تيمور درآمد. عهد تيمورى براى ترويج تشيع، زمان مناسبى بود و شيعه اثناعشرى از اين فرصت براى نشر عقايد و اظهار آزادانه مقالات خويش، خوب استفاده كرد. نويسنده در انتهاى اين فصل، چنين نتيجه مىگيرد كه تشيع در آذربايجان پيش از صفويه، حضورى فعال داشت و هميشه رو به رشد بود و ظهور صفويه آن را جنبه آشكار رسمى بخشيد و موجب شد تا فلسفه و فقه شيعه رونق بىسابقهاى بگيرند <ref>همان، ص 65 - 88</ref>. | ||
#در آخرين فصل از كتاب، مهمترين عوامل مؤثر در گسترش تشيع بررسى شده است. علماى شيعه در طول تاريخ اسلام، اصلىترين نقش را ايفا كردهاند. خواجه نصيرالدين | #در آخرين فصل از كتاب، مهمترين عوامل مؤثر در گسترش تشيع بررسى شده است. علماى شيعه در طول تاريخ اسلام، اصلىترين نقش را ايفا كردهاند. [[نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد|خواجه نصيرالدين طوسى]]، از بزرگترين علماى شيعه است كه با ورود به دستگاه ديوانسالارى مغول، نقش عمدهاى را در گسترش تشيع ايفا كرد. تصوف يكى ديگر از عوامل مهم و غير قابل انكار در جذب مردم بهسوى تشيع، تصوف بوده است. نويسنده در انتها، «اسلام مردمى» را مهمترين عامل رواج تشيع مىداند <ref>همان، ص 89 - 111</ref>. | ||
== وضعيت كتاب == | == وضعيت كتاب == |
ویرایش