۱٬۵۹۳
ویرایش
(صفحهای تازه حاوی «{{جعبه اطلاعات کتاب | تصویر =NUR98194J1.jpg | عنوان =سير العباد الي المعاد | عنوانهای دیگر = |پدیدآورندگان | پدیدآوران = سنايي، مجدود بن آدم (نویسنده) رنجبر، مريم السادات (مصحح) |زبان | زبان =فارسي | کد کنگره = | موضوع = |ناشر | ناشر = ماني | مکان نشر =...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}} | }} | ||
'''سیر العباد الی المعاد''' نوشته | '''سیر العباد الی المعاد''' نوشته ابو المجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی (م 545ق) شاعر و عارف شهیر ایرانی منظومهای است در ادبیات عرفانی با قالب مثنوی که شرح تکامل روح انسان را نشان داده و به تصحیح و توضیح مریم السادات رنجبر است. | ||
شاعر در این مثنوی، موضوعی فلسفی را با مدح ممدوح خود که او را نمونه انسان کامل می داند، همراه کرده و برای بیان این مطلب، بعد از مقدمه و طرخ موضوع اصلی یعنی مراحل رشد روح، به مدح وارد شده است. <ref> پیشگفتار ص 1</ref> او در صدد بوده تا حقیقت انسان را با توجه به زندگی مادی و سیر او توضیح دهد. <ref> رک: همان، ص3 </ref> | |||
سنایی این منظومه را در سن س و سه سالگی و به منظور آشنای خود با ابو المفاخز محمد منصور سرخسی واعظ و ملقب به مفتی مشرق که او را انسانی کامل برشمرده سروده است. <ref> رک: همان، ص5؛ راوندى، محمد بن على، ص 437</ref>او در مدح مراد خود در برخی ابیات بسیار اغراق کرده است که به گونهای توجیه شده است. <ref>پیشگفتار، ص 12 </ref> | سنایی این منظومه را در سن س و سه سالگی و به منظور آشنای خود با ابو المفاخز محمد منصور سرخسی واعظ و ملقب به مفتی مشرق که او را انسانی کامل برشمرده سروده است. <ref> رک: همان، ص5؛ راوندى، محمد بن على، ص 437</ref>او در مدح مراد خود در برخی ابیات بسیار اغراق کرده است که به گونهای توجیه شده است. <ref>پیشگفتار، ص 12 </ref> | ||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
مثنوی با چکامهای آغاز شده که مشتمل بر خطاب رمزآمیزی به باد است و برای ورود به متن اصلی که نشان دهنده سیر روح به مدارج مختلف است با بیانی اندرزگونه پایان یافته است. <ref> رک: همان، ص1 </ref> تامل در این مثنوی این نتیجه را به دست میدهد این اثر آمیختهای از جنبههای دنیایی و مذهبی است که ویژگیهای بارز و کلی شعر تعلیمی است. <ref> رک: همان، ص4 </ref> | مثنوی با چکامهای آغاز شده که مشتمل بر خطاب رمزآمیزی به باد است و برای ورود به متن اصلی که نشان دهنده سیر روح به مدارج مختلف است با بیانی اندرزگونه پایان یافته است. <ref> رک: همان، ص1 </ref> تامل در این مثنوی این نتیجه را به دست میدهد این اثر آمیختهای از جنبههای دنیایی و مذهبی است که ویژگیهای بارز و کلی شعر تعلیمی است. <ref> رک: همان، ص4 </ref> | ||
با توجه به مدحی بودن منظومه میتوان دریافت کرد که هدف نویسنده از مطرح کردن مساله معاد و نیز ستایش مردی زاهد و عالم که از مشایخ صوفیه است تلقین برخی اصول اخلاقی و مذهبی در | با توجه به مدحی بودن منظومه میتوان دریافت کرد که هدف نویسنده از مطرح کردن مساله معاد و نیز ستایش مردی زاهد و عالم که از مشایخ صوفیه است تلقین برخی اصول اخلاقی و مذهبی در قالب عباراتی منسجم به خواننده است. نویسنده در این راستا تاثیر بیانی را بیش از معنای لفظی مد نظر داشته است. اشاره به موضوع معاد در این مثنوی گواه این است که شاعر به مفاهیمی توجه داشته که همگی بیان کننده وظایف اخلاقی و مذهبی انسان در این جهان است. نکته قابل توجه دیگر در این اثر گریز شاعر از سفر خیالی به مدح ممدوح است که او را به عنوان انسان کامل معرفی میکند. <ref> رک: همان، ص3-4 </ref> | ||
==پانویس == | ==پانویس == |