دانشمندان ایرانی از کهن‌ترین زمان تاریخی تا پایان دوره قاجار: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دانشمندان ایرانی از کهن‌ترین زمان تاریخی تا پایان دوره قاجار'''، نوشته عبدالرفیع حقیقت(متولد 1313-ش) ملخص به رفیع است. نویسنده، نامداران تاریخ فرهنگ و تمدن ایران را دو دوره متمایز تاریخی ایران پیش و پس از اسلام جای‌داده است. او اشخاص و آثارشان را بنا به رشته علمی یا فنی دسته‌بندی نکرده و اولویت نداده است و آنان را فقط برحسب گذر زمانه و تاریخ زندگی و مرگ رتبه‌بندی کرده است. او در آغاز کتاب، سهم ایرانیان در پیشرفت علم و تمدن بشری را از زبان دانشمندان رشته‌های گوناگون علمی نشان داده است.<ref>ر.ک: متن کتاب، ص 27-15</ref>

رفیع دوره ایران باستان را به‌پیش از امپراتوری هخامنشی برده و از دو پزشک و حکیم آن دوران -سریت و یما- و یک حکیم -جاماسپ- نام می‌برد. سپس به شناساندن نام‌آوران اندیشمند دوره امپراتوری هخامنشی و اشکانی -اتانس، آزونکس، فرهاته، فرغان، برانوش، برازه، بزرگمهر و زادان می‌پردازد. البته، خواننده توضیح مفصلی از این دوره را به سبب کمی منابع انتظار ندارد.<ref>ر.ک: همان، ص 53-33</ref>

نویسنده بیشترین بخش کتاب را به معرفی دانشمندان و نام‌آوران دورۀ پس از اسلام ویژه کرده است. او این بخش تاریخی را با حکیم ابوالعباس ایرانشهری آغاز کرده و به عصر قاجار با معرفی حکیمان بزرگی همچون ملا هادی سبزواری، میرزا ابوالحسن جلوه تا میرزا نصرالله حکیم قمشه‌ای به پایان برده است.<ref>ر.ک: همان، ص 620-53</ref>