۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
أبواب التصوف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
'''أبواب التصوف، مقاماته و آفاته،''' تألیف [[کيلاني، محمد بن عبدالقادر|سید محمد بن عبدالقادر گیلانی]] | '''أبواب التصوف، مقاماته و آفاته،''' تألیف [[کيلاني، محمد بن عبدالقادر|سید محمد بن عبدالقادر گیلانی]] | ||
این کتاب مشتمل بر سی و نه باب است و هر باب شامل | این کتاب مشتمل بر سی و نه باب است و هر باب شامل مقامات و حالاتی از مقامات صوفیه است. پس در ابتدای هر بابی اسم باب را آورده، مثلا (باب الورع) یا (باب المعرفة) سپس می‌گوید (ورع در سه مقام است). | ||
به‌عبارت دیگر هر باب از ابواب | به‌عبارت دیگر هر باب از ابواب سی‌ونه‌گانه از سه مقام تشکیل شده و هیچ‌کدام از ابواب کتاب از این تقسیم‌بندی مستثنی نشده‌اند. | ||
شاید خواننده محترم در این مورد تعجب کند که دلیل این | شاید خواننده محترم در این مورد تعجب کند که دلیل این تقسیم‌بندی هر باب به سه مقام چیست؟ جواب آن است که این مقامات به عنوان آغاز و میانه و پایان عمل می‌کند، و در نزد اهل تصوف به آغاز و پایان نامیده می‌شود. | ||
پس آغاز برای سالک راه | پس آغاز برای سالک راه است، و پایان برای واصل و میانه برای کسی است اراده کرده تحقق در آن مقام را. | ||
مرید در آغاز ملازم و همراه با حالی از احوالات صوفیه است، مثلا زهد یا رضا و یا توکل و چیزهای دیگر. | مرید در آغاز ملازم و همراه با حالی از احوالات صوفیه است، مثلا زهد یا رضا و یا توکل و چیزهای دیگر. | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
زمانی که در یکی از این حالات داخل شد، و ورود و خروجش معلوم باشد، از اهل تحقیق می‌شود که همان مقام میانه (وسط) است. پس زمانی که موفق شد و به آن شناخت پیدا کرد از اهل پایان گردیده و حالش محول به مقامی ثابت تغییر یافته است. | زمانی که در یکی از این حالات داخل شد، و ورود و خروجش معلوم باشد، از اهل تحقیق می‌شود که همان مقام میانه (وسط) است. پس زمانی که موفق شد و به آن شناخت پیدا کرد از اهل پایان گردیده و حالش محول به مقامی ثابت تغییر یافته است. | ||
مؤلف در این کتاب روشی اصیل از خود افزوده که در آثار | مؤلف در این کتاب روشی اصیل از خود افزوده که در آثار علمای صوفیه به‌ندرت با این وضوح و روشنی می‌یابیم. برای هر مقامی آفتی است. آفت آغاز، آفت میانه، آفت انتهاء و پایان. این مطلبی است که تنها سید محمد بن سید عبدالقادر گیلانی به آن پرداخته است.<ref>ر.ک: مقدمه، ص19</ref> | ||