۶۱٬۱۸۹
ویرایش
دیوان شمس‌الفصحاء محیط قمی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
'''دیوان شمس الفصحاء محیط''' مجموعه اشعار میرزا محمد قمی متخلص به «محیط» و ملقب به «شمس الفصحاء» از شاعران اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که به کوشش احمد | '''دیوان شمس الفصحاء محیط''' مجموعه اشعار [[میرزا محمد قمی]] متخلص به «محیط» و ملقب به «شمس الفصحاء» از شاعران اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری است که به کوشش [[کرمی، احمد|احمد کرمی]]، منتشر شده است. | ||
آنچه اهمیت کتاب را نشان می‌دهد، توجه به این نکته است که پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوه متقدمان سپرد و گویندگانی چون عاشق و مشتاق و پس از آنان، آذر، صباحی و هاتف اصفهانی کوشیدند شیوه پیشین را پیروی کنند و به سیاق سخنسرایان متقدم در سبک‌های خراسانی و عراقی سخن بگویند، بیشتر گویندگان غزلسرا، در کار غزل، مکتب سعدی را برگزیدند و کمتر به تتبع از غزل حافظ پرداختند. از جمع گویندگانی که روش سعدی را برگزیدند، در تاریخ ادب فارسی، غزلسرایانی موفق چهره نموده‌اند که از آن میان می‌توان عاشق، نشاط، نیاز، مجمر و فروغی بسطامی را نام برد. ولی گوینده‌ای که در پیروی از مکتب حافظ، توفیق شایسته یافته باشد، از آغاز این دوره تا به امروز، به‌نظر نمی‌رسد. مگر آنکه به جرأت بگوییم محیط قمی تا حد بسیار، سیاق سخن خویش را به بیان حافظ نزدیک کرده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه ب</ref>. | آنچه اهمیت کتاب را نشان می‌دهد، توجه به این نکته است که پس از دوران صفویه که سبک هندی در شعر فارسی بار دیگر جای خود را به شیوه متقدمان سپرد و گویندگانی چون عاشق و مشتاق و پس از آنان، آذر، صباحی و هاتف اصفهانی کوشیدند شیوه پیشین را پیروی کنند و به سیاق سخنسرایان متقدم در سبک‌های خراسانی و عراقی سخن بگویند، بیشتر گویندگان غزلسرا، در کار غزل، مکتب سعدی را برگزیدند و کمتر به تتبع از غزل حافظ پرداختند. از جمع گویندگانی که روش سعدی را برگزیدند، در تاریخ ادب فارسی، غزلسرایانی موفق چهره نموده‌اند که از آن میان می‌توان عاشق، نشاط، نیاز، مجمر و فروغی بسطامی را نام برد. ولی گوینده‌ای که در پیروی از مکتب حافظ، توفیق شایسته یافته باشد، از آغاز این دوره تا به امروز، به‌نظر نمی‌رسد. مگر آنکه به جرأت بگوییم محیط قمی تا حد بسیار، سیاق سخن خویش را به بیان حافظ نزدیک کرده است<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه ب</ref>. | ||