۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
مناقب الأبرار و محاسن الأخيار: تفاوت میان نسخهها
جز
جایگزینی متن - 'تهذيب الأسرار' به 'تهذيب الأسرار'
جز (جایگزینی متن - 'سلمى' به 'سلمى') |
جز (جایگزینی متن - 'تهذيب الأسرار' به 'تهذيب الأسرار') |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
«مناقب الأبرار و محاسن الأخيار»، اثر حسين بن نصر بن خميس (466-552ق)، با تحقيق احمد اديب جادر، كتابى است پيرامون اعيان و بزرگان صوفيه به زبان عربى و در قرن ششم هجرى نوشته شده است. | «مناقب الأبرار و محاسن الأخيار»، اثر حسين بن نصر بن خميس (466-552ق)، با تحقيق احمد اديب جادر، كتابى است پيرامون اعيان و بزرگان صوفيه به زبان عربى و در قرن ششم هجرى نوشته شده است. | ||
تقصيرى كه در آثار پيشينان از جمله «طبقات الصوفية» [[سلمی، محمد بن حسین |سلمى]]، «حلية الأولياء» ابونعيم، «بهجة الأسرار و لوامع الأنوار» ابن جهضم و | تقصيرى كه در آثار پيشينان از جمله «طبقات الصوفية» [[سلمی، محمد بن حسین |سلمى]]، «حلية الأولياء» ابونعيم، «بهجة الأسرار و لوامع الأنوار» ابن جهضم و «[[تهذيب الأسرار في أصول التصوف؛ مع ملحق بألفاظ الصوفية المتداولة في الكتاب و السنة|تهذيب الأسرار]]» ابوسعد عبدالملك خرگوشى مبنى بر عدم استيفاى اخبار و آثار و مناقب بزرگان صوفيه، به نظر نويسنده رسيده، وى را بر نگارش اين اثر برانگيخته است <ref>ر.ك: مقدمه محقق، ص9</ref>. | ||
== ساختار == | == ساختار == | ||
| خط ۶۱: | خط ۶۱: | ||
باب دوم، مشتمل بر لب و اساس كتاب بوده و دربردارنده 109 ترجمه مىباشد كه نويسنده از جهت ترتيب تراجم بر اساس طبقات مترجمين، از شيوه ابوعبدالرحمن [[سلمی، محمد بن حسین |سلمى]] و قشيرى پيروى نموده است. | باب دوم، مشتمل بر لب و اساس كتاب بوده و دربردارنده 109 ترجمه مىباشد كه نويسنده از جهت ترتيب تراجم بر اساس طبقات مترجمين، از شيوه ابوعبدالرحمن [[سلمی، محمد بن حسین |سلمى]] و قشيرى پيروى نموده است. | ||
وى در كتاب خويش، نخست اخبار طبقات [[سلمی، محمد بن حسین |سلمى]] را آورده، سپس متعرض رساله قشيرى گرديده، بعد از آن «حلية الأولياء» و «بهجة الأسرار» را اساس كار خويش قرار داده و در نهايت، تراجم مذكور در | وى در كتاب خويش، نخست اخبار طبقات [[سلمی، محمد بن حسین |سلمى]] را آورده، سپس متعرض رساله قشيرى گرديده، بعد از آن «حلية الأولياء» و «بهجة الأسرار» را اساس كار خويش قرار داده و در نهايت، تراجم مذكور در «[[تهذيب الأسرار في أصول التصوف؛ مع ملحق بألفاظ الصوفية المتداولة في الكتاب و السنة|تهذيب الأسرار]]» خرگوشى را مورد استفاده قرار داده است <ref>ر.ك: مقدمه محقق، ص10</ref>. | ||
اولين فرد معرفىشده در اين باب، ابوعلى فضيل بن عياض بن مسعود بن بشر تميمى (متوفى 187ق) است كه در ابتدا، راهزن بوده، ولى شبى از شبها كه از ديوار خانهاى بالا مىرفته تا به معشوقه خود دست يابد، ناگهان مىشنود كه شخصى مشغول تلاوت اين آيه است: «'''أ لم يأن للذين آمنوا أن تخشع قلوبهم لذكر الله'''» <ref>الحديد: 16</ref>؛ «آيا هنگام آن نرسيده است كه دلهاى مؤمنان از ياد خداوند فروتنى يابد». فضيل مىگويد: «آرى پروردگارم، هنگامش دررسيده است»، سپس راه رفته را بازمىگردد و... توبهاى جانانه مىكند و تا زمان مرگ مجاور حرم مىگردد <ref>ر.ك: متن كتاب، ج1، ص7</ref> و آخرين شخص، ابوعبدالله محمد بن عبدالخالق دينورى است <ref>همان، ج2، ص882</ref>. | اولين فرد معرفىشده در اين باب، ابوعلى فضيل بن عياض بن مسعود بن بشر تميمى (متوفى 187ق) است كه در ابتدا، راهزن بوده، ولى شبى از شبها كه از ديوار خانهاى بالا مىرفته تا به معشوقه خود دست يابد، ناگهان مىشنود كه شخصى مشغول تلاوت اين آيه است: «'''أ لم يأن للذين آمنوا أن تخشع قلوبهم لذكر الله'''» <ref>الحديد: 16</ref>؛ «آيا هنگام آن نرسيده است كه دلهاى مؤمنان از ياد خداوند فروتنى يابد». فضيل مىگويد: «آرى پروردگارم، هنگامش دررسيده است»، سپس راه رفته را بازمىگردد و... توبهاى جانانه مىكند و تا زمان مرگ مجاور حرم مىگردد <ref>ر.ك: متن كتاب، ج1، ص7</ref> و آخرين شخص، ابوعبدالله محمد بن عبدالخالق دينورى است <ref>همان، ج2، ص882</ref>. | ||