ترجمه نهج‌البلاغه (آیتی): تفاوت میان نسخه‌ها

}}

وى مى‌گويد: ديدم كه چشمه فياضى است، دريغم آمد كه از آن جرعه‌اى برنگيرم و بهشت پرگلى است، حيف است كه از شميم گلى دماغ جان عطرآگين نسازم. درياى پهناورى است كه بر روى آن صدها شراع گشوده بود، من نيز زورق خود را بر امواج آن سپردم و اكنون كه كار به پايان آمده، از بخت بلند خود در شگفتم كه اين هماى بلند پرواز چگونه بر سر من خاک نشين سايه افكند.

[[ترجمه نهج‌البلاغه (آقامیرزایی)]]

[[ترجمه نهج‌البلاغه (اولیایی)]]

[[ترجمه نهج‌البلاغه (انصاریان)]]

[[ترجمه نهج‌البلاغه (انصاریان، ط. قدیم)]]