شهر بهشت: تفاوت میان نسخه‌ها

}}  

   

نویسنده در قسمتی دیگر توصیف خود را بدین گونه کامل می‌کند: شهری که من از آن سخن می‌گویم و عرفان و عقل نیز آن را می‌جوید مشابهتی با بهشت الهی دارد. اوتوپیای دیرینه و شهر عقلانی و آرمانی با فیلسوف ـ پادشاه افلاطونی که در آن هر چیزی با عقل سلیم محاسبه و تقدیر و تقریر می‌شود شمایی قابل توجّه از آن بهشت موعود و معهود است، هر چند که عقل بشری از بابت خام بودن و عدم پختگی و از بابت تحت تأثیر هواهای نفسانی بودن هرگز آن مجال متعالی و واسع را برای فهم آنچه که موعود انبیاست نخواهد داشت تا چه رسد به تحقّق این امر، آن هم از این بابت که خود باید به ساخت این بهشت اقدام نمایند. مگر آنکه پیوندی محکم و عمیق با الهیات و دین و وحی برقرار کنند که در آن حالت از اتوپیای عقلیِ افلاطونی خارج می‌شود، و در صورت تلفیقیِ آن، آنچه که آرمان و ایده آل [[افلاطون]] و عقلی مسلکان بوده تنها و تنها یکبار و غیر قابل تکرار تحقّق یافته و آن هم دوران کم از پنج ساله‌ی [[امام علی (ع)]] بوده که مردم نیز تاب آن عدالت و عقلانیت و دیانتِ حقّ را نداشتند. که حق و عدالت که هر دو امانتی در دست عالِم و خردمند است امری است گران که با سبُکیِ انسانهای تحت ستمِ نفس همخوانی ندارد<ref>مقدّمه، صص 7-6</ref>.

نویسنده برای تکمیل سخن خود به منابعی چون [[جمهوری]] [[افلاطون]]، [[افسانه دولت]] [[ارنست کاسیرر]] و [[شهر و انسان]] [[لئو اشتراوس]] اشاره می‌کند و لب لباب اندیشه‌های آنان را در پیام خود می‌آورد. [[آراء اهل مدینه فاضله]] را از اندیشه‌های [[فارابی]] در نظر می‌گیرد و در این دوره با نگاهی فلسفی «مدینه‌ی عادله» را طرح می‌کسازد.

بهشت نویسنده شهری است  آباد که در آن داد و دادگری موج می‌زند و از ستم و بیداد و ستم هیچ خبری نیست این است که می‌گوید:{{شعر}}