۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
خانلری، پرویز: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'سعيد نفيسى' به 'سعيد نفيسى'
جز (جایگزینی متن - '== وابسته‌ها == [[' به '== وابسته‌ها == {{وابسته‌ها}} [[') |
جز (جایگزینی متن - 'سعيد نفيسى' به 'سعيد نفيسى') |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
خانلرى كرسى تاريخ زبان فارسى را در دانشكده ادبيات دانشگاه تهران ايجاد كرد و تا سال 1357 خود متصدى تدريس آن بود. در همان اوايل دوران خدمت در دانشگاه تهران، در سال 1325 انتشارات دانشگاه تهران را بنيان گذاشت و خود به مدت پنج سال مديريت آن را به عهده داشت. | خانلرى كرسى تاريخ زبان فارسى را در دانشكده ادبيات دانشگاه تهران ايجاد كرد و تا سال 1357 خود متصدى تدريس آن بود. در همان اوايل دوران خدمت در دانشگاه تهران، در سال 1325 انتشارات دانشگاه تهران را بنيان گذاشت و خود به مدت پنج سال مديريت آن را به عهده داشت. | ||
خانلرى از دوران دانشجويى، همكارى خود را با مطبوعات آغاز كرد و اشعار و نوشته‌هايش در مجله مهر انتشار مى‌يافت. در خاطرات خود به از جمعى از اديبان نامدار آن زمان همچون محمدتقى بهار، رشيد ياسمى و سعيد نفيسى ياد مى‌كند كه در دفتر مجله مهر گرد مى‌آمدند و مشهور به ادباى سبعه (هفت‌گانه) بودند. در مقابل آنها به چهار نفر جوان نوگرا و تحصيل‌كرده اروپا يعنى صادق هدايت، مجتبى مينوى، بزرگ علوى و مسعود فرزاد اشاره مى‌كند كه در كافه رزنوار در خيابان لاله‌زار نو جمع مى‌شدند و به گروه ربعه مشهور شده بودند و خانلرى در حدود سال 1315 با آنان نيز آشنايى يافت. | خانلرى از دوران دانشجويى، همكارى خود را با مطبوعات آغاز كرد و اشعار و نوشته‌هايش در مجله مهر انتشار مى‌يافت. در خاطرات خود به از جمعى از اديبان نامدار آن زمان همچون محمدتقى بهار، رشيد ياسمى و [[نفیسی، سعید|سعيد نفيسى]] ياد مى‌كند كه در دفتر مجله مهر گرد مى‌آمدند و مشهور به ادباى سبعه (هفت‌گانه) بودند. در مقابل آنها به چهار نفر جوان نوگرا و تحصيل‌كرده اروپا يعنى صادق هدايت، مجتبى مينوى، بزرگ علوى و مسعود فرزاد اشاره مى‌كند كه در كافه رزنوار در خيابان لاله‌زار نو جمع مى‌شدند و به گروه ربعه مشهور شده بودند و خانلرى در حدود سال 1315 با آنان نيز آشنايى يافت. | ||
در خرداد 1322 نخستين شماره از مجله ادبى سخن را انتشار داد و با وجود وقفه ناخواسته‌اى كه پيش آمد تا سال 1357 انتشار آن را تداوم بخشيد. | در خرداد 1322 نخستين شماره از مجله ادبى سخن را انتشار داد و با وجود وقفه ناخواسته‌اى كه پيش آمد تا سال 1357 انتشار آن را تداوم بخشيد. | ||