۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'بنياد نهجالبلاغه' به 'بنیاد نهجالبلاغه') |
جز (جایگزینی متن - 'خطي' به 'خطی') |
||
خط ۷۸: | خط ۷۸: | ||
# ابوعبداللّه شيخ جعفر بن محمد بن احمد دوريستى عبسى، (در گذشته حدود سال 473ق) از خاندان علم و معروف به فقه و فضل و پاکى. وى در نزد [[شيخ مفيد]] و شريف مرتضى و شريف رضى علم آموخت. | # ابوعبداللّه شيخ جعفر بن محمد بن احمد دوريستى عبسى، (در گذشته حدود سال 473ق) از خاندان علم و معروف به فقه و فضل و پاکى. وى در نزد [[شيخ مفيد]] و شريف مرتضى و شريف رضى علم آموخت. | ||
# ابوالحسن سيد على بن بندار بن محمد قاضى هاشمى. | # ابوالحسن سيد على بن بندار بن محمد قاضى هاشمى. | ||
# حافظ ابومحمد عبدالرحمن بنابىبكر خزاعى نيشابورى، معروف به مفيد نيشابورى (درگذشته به سال 445ق). در رى مىزيست و از بزرگان شيوخ اماميه، و حافظ و واعظ و | # حافظ ابومحمد عبدالرحمن بنابىبكر خزاعى نيشابورى، معروف به مفيد نيشابورى (درگذشته به سال 445ق). در رى مىزيست و از بزرگان شيوخ اماميه، و حافظ و واعظ و خطیب و ثقه بود، براى سماع حديث به شرق و غرب مسافرت كرد و از راويان بسيارى حديث شنيد و از آنان روايت كرد، چنانكه از [[علمالهدی، علی بن حسین|سيد مرتضى]] و [[شریفالرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] و [[شيخ مفيد]] حديث روايت كرد و شاگردى آنان را داشت. | ||
# ابوبكر نيشابورى احمد بن حسین بن احمد خزاعى(متوفا به سال حدود 480 ه) ساكن رى. حافظ و فقيه و ثقه و محدّث، از بزرگان مشايخ اماميه. پدر دو عالم مشهور و محدث: حافظ مفيد عبدالرحمن بن احمد، و مفيد أبى سعيد محمد بن احمد، و جد ابوالفت و حرازى نویسنده نخستين تفسير به زبان فارسی. | # ابوبكر نيشابورى احمد بن حسین بن احمد خزاعى(متوفا به سال حدود 480 ه) ساكن رى. حافظ و فقيه و ثقه و محدّث، از بزرگان مشايخ اماميه. پدر دو عالم مشهور و محدث: حافظ مفيد عبدالرحمن بن احمد، و مفيد أبى سعيد محمد بن احمد، و جد ابوالفت و حرازى نویسنده نخستين تفسير به زبان فارسی. | ||
# ابوالحسن مهيار ديلمى پسر مرزويه، از زردشتى ان ایرانى و از مردم ديلم (رودبار گيلان)، بود كه در سال 394ق به دست [[شریفالرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] مسلمان شد، و به مذهب شيعه اماميه درآمد و در دوستى اهلبيت، و در رثاى امام حسین شعر گفته است. وى پس از مسلمان شدن، نزد سيد به فراگرفتن شعر و ادبيات عربى پرداخت. | # ابوالحسن مهيار ديلمى پسر مرزويه، از زردشتى ان ایرانى و از مردم ديلم (رودبار گيلان)، بود كه در سال 394ق به دست [[شریفالرضی، محمد بن حسین|سيد رضى]] مسلمان شد، و به مذهب شيعه اماميه درآمد و در دوستى اهلبيت، و در رثاى امام حسین شعر گفته است. وى پس از مسلمان شدن، نزد سيد به فراگرفتن شعر و ادبيات عربى پرداخت. |
ویرایش