بیطار، عبدالرزاق: تفاوت میان نسخه‌ها

|-بیطار، عبدالرزاق

| data-type="authorfatherName" |

| data-type="authorbirthDate" |

| data-type="authorBirthPlace" |

| data-type="authorDeathDate" |

| data-type="authorTeachers" |[[          |            ]]

 

[[                 |               ]]؛

پس از فراگیری خواندن و نوشتن و حفظ قرآن، نزد شیخ احمد حلوانی قرائت قرآن و سپس بیشتر دروس مقدماتی را از پدرش، شیخ حسن بیطار، فراگرفت و پس از درگذشت پدرش در 1272، نزد برادرانش، شیخ محمد و شیخ عبدالغنی بیطار، فقه حنفی و قرائات مختلف قرآن را فراگرفت و دانش‌هایی چون ریاضیات و هیئت و موسیقی را - ‌علاوه بر علوم دینی و ادبی - ‌از شیخ محمد بن مصطفی طنطاوی (متوفی 1306ق) آموخت. وی تا 1300 همواره ملازم و شاگردِ نزدیک شیخ عبدالقادر بن محیی‌الدین جزائری مغربی بود و از وی پاره‌ای متون عرفانی همچون «الفتوحات المكية» را فراگرفت.

بیطار با شیخ محمد عبده، محمود شکری آلوسی و جمال‌الدین قاسمی که هر سه به‌گونه‌ای از مفسران سلفی و با دیدگاه‌های خاص بشمار می‌آیند، از نزدیک آشنا و به‌ویژه با دو فرد اخیر دارای مراودات علمی بود. شاید ازهمین‌رو، وی در پاره‌ای از باورهای سلفی راه افراط پیمود. وی به انگیزه مبارزه با بدعت و خرافات، روایات بکتاشیه - ‌و اسرائیلیات - ‌ناسازگار با عقل را یکسان مردود می‌شمرد و به‌عنوان نفی توسل به غیر خداوند، با رفتن به زیارتگاه‌ها و امامزاده‌ها مخالفت می‌کرد. اعتقاد وی به لزوم حاکمیت قرآن در صحنه زندگی، احیای سنت نبوی و نیز عقیده به لزوم اجتهاد - ‌که در فضای حاکم بر مراکز علمی اهل سنت باب آن مسدود بود - ‌سبب شد که او را به ایجاد مذهبی جدید متهم کنند. باآنکه وی غالباً از ورود در مناصب سیاسی - ‌مذهبی روزگار خود پرهیز می‌کرد، پاره‌ای از ملاحظات سیاسی مخالفان درباره او، در رواج برخی اتهامات نسبت به وی بی‌تأثیر نبوده است. بیطار سال‌های آخر عمر را تنها به وعظ و درس و بحث علمی در مسجدِ آفاق محله میدانِ دمشق گذراند و در 1335 در همان شهر درگذشت.

<references/>