پرسمان قرآنی امر به معروف و نهی از منکر: تفاوت میان نسخه‌ها

#خراسانى در مقدمه‌اش يادآور شده است كه قرآن كريم با هدف برپايى جامعه‌اى سالم و سرشار از فضائل و تهى از رذائل، بر نظارت عمومى و همگانى آحاد جامعه بر رفتار يكديگر پاى مى‌فشارد و اين نظارت با امر به معروف و نهى از منكر محقّق مى‌شود. امر به معروف و نهى از منكر در قرآن كريم مورد تأكيد قرار گرفته و به عنوان دو واجب در ميان فروع دين مطرح بوده و وظيفه‌اى است كه مسلمانان و مؤمنان درباره يكديگر در محدوده جامعه اسلامى و براى تضمين سلامت جامعه از زشتى‌ها ايفا مى‌كنند<ref>مقدمه، ص 15</ref>

#نویسنده در پاسخ به اين پرسش كه «آيا امر به معروف و نهى از منكر، دخالت در كار ديگران نيست و آزادى ديگران را محدود نمى‌كند؟» نوشته است: از آنجا كه امر به معروف و نهى از منكر، جنبه فردى ندارد و وظيفه‌اى اجتماعى است و در روابط انسان با ديگران معنا مى‌يابد، به‌گونه‌اى دخالت در امور ديگران (امر و نهى شوندگان) به حساب مى‌آيد. ازاين‌رو عمل كردن به اين دو واجب به اجازه و ولايت نياز دارد و خداوند كه بر همه موجودات ولايت دارد براى مؤمنان اين ولايت و حقّ قانونى را قرار داده است كه يكديگر را امر به معروف و نهى از منكر كنند:* ''' وَ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِيَاءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ... '''<ref>توبه/ 71</ref>. از سوى ديگر بايد توجه داشت هيچ جامعه‌اى، آزادى مطلق انسان را نپذيرفته است. امر به معروف و نهى از منكر هم نه تنها آزادى انسان را محدود نمى‌كند، بلكه آزادى و رهايى‌اش را از قيد و بندهاى شيطان و نفس امّاره به او هديه مى‌دهد<ref>همان، ص 48- 49</ref>

#نویسنده در پاسخ به اين پرسش كه «آيا راضى بودن به گناه ديگران گناه است با اينكه ما خود در آن گناه مشاركت نمى‌كنيم؟» نوشته است: راضى نبودن و كراهت داشتن از گناه، لازمه ايمان است. برخى همين ناخرسندى از گناه به هنگام رويارويى با آن را پايين‌ترين مرحله امر به معروف و نهى از منكر شمرده‌اند و اگر كسى به عمل ناپسند گناهكار راضى باشد، خود از جمله گناهكاران به‌شمار مى‌رود<ref>همان، ص 74</ref>