پرش به محتوا

بهاءالدین ولد، محمد بن حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'سلطان‌العلماء (ابهام زدایی)' به 'سلطان‌العلماء (ابهام‌زدایی)'
جز (جایگزینی متن - 'معارف مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاء ولد' به 'معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد')
جز (جایگزینی متن - 'سلطان‌العلماء (ابهام زدایی)' به 'سلطان‌العلماء (ابهام‌زدایی)')
 
(۱۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱۳: خط ۱۳:
|-
|-
|نام پدر  
|نام پدر  
| data-type="authorfatherName" |حسین خطيبى بكرى
| data-type="authorfatherName" |حسین خطیبى بكرى
|-
|-
|متولد  
|متولد  
خط ۲۸: خط ۲۸:
|-
|-
|برخی آثار
|برخی آثار
| data-type="authorWritings" |
| data-type="authorWritings" |[[معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد]]
|- class="articleCode"
|- class="articleCode"
|کد مؤلف  
|کد مؤلف  
خط ۳۴: خط ۳۴:
|}
|}
</div>
</div>
{{کاربردهای دیگر|سلطان‌العلماء (ابهام‌زدایی)}}


'''بَهاءُ الدّين وَلَد، محمد بن حسین خطيبى بكرى''' (543-628ق /1148-1231م)، معروف به بهاء ولد و سلطان العلماء، عارف، واعظ و از مشايخ صوفيه و پدر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|جلال‌الدين محمد مولوى]] است.
'''بَهاءُ الدّين وَلَد، محمد بن حسین خطیبى بكرى''' (543-628ق /1148-1231م)، معروف به بهاء ولد و سلطان العلماء، عارف، واعظ و از مشايخ صوفيه و گفته می‌شود که او پدر [[مولوی، جلال‌الدین محمد|جلال‌الدين محمد مولوى]] است.


نسب وى به خليفه دوم مى‌رسد و از سوى مادر، نو علاء‌الدين محمد خوارزمشاه دانسته شده است، ولى اين قول با توجه به منابع تاريخى موثق، قابل تأييد نيست. در كتاب معارف كه مجموع مواعظ و سخنان اوست، چنين آمده كه لقب «سلطان العلماء» را پيامبر(ص) در خواب به او اعطا كرده است. او را از تربيت يافتگان شيخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدين كبرى]] (ق1221/م) و از جمله خلفاى او دانسته‌اند. خرقه و تلقين او به [[غزالی، احمد بن محمد|احمد غزالى]] مى‌پيوندند ولى از معارف وى كه شامل افكار، آراء و اقوال اوست، نكته‌اى كه حاكى از انتساب او به سلسل كبرويه باشد و يا بر تأثير طريق شيخ [[غزالی، احمد بن محمد|احمد غزالى]] بر راه و روش او دلالت كند، ديده نشده است.
نسب وى به خليفه دوم مى‌رسد و از سوى مادر، نو علاء‌الدين محمد خوارزمشاه دانسته شده است، ولى اين قول با توجه به منابع تاريخى موثق، قابل تأييد نيست. در كتاب معارف كه مجموع مواعظ و سخنان اوست، چنين آمده كه لقب «سلطان العلماء» را پيامبر(ص) در خواب به او اعطا كرده است. او را از تربيت يافتگان شيخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدين كبرى]] (ق1221/م) و از جمله خلفاى او دانسته‌اند. خرقه و تلقين او به [[غزالی، احمد بن محمد|احمد غزالى]] مى‌پيوندند ولى از معارف وى كه شامل افكار، آراء و اقوال اوست، نكته‌اى كه حاكى از انتساب او به سلسل كبرويه باشد و يا بر تأثير طريق شيخ [[غزالی، احمد بن محمد|احمد غزالى]] بر راه و روش او دلالت كند، ديده نشده است.
خط ۵۲: خط ۵۳:


==منابع مقاله==
==منابع مقاله==
1. افلاكى، احمد، «مناقب‌العارفين، به كوشش تحسين يازيجى»، آنكارا، 1976م؛
# افلاكى، احمد، «مناقب‌العارفين، به كوشش تحسين يازيجى»، آنكارا، 1976م؛
# بهاءالدين ولد، «معارف، به كوشش [[فروزانفر، بدیع‌الزمان|بديع‌الزمان فروزانفر]]»، تهران، 1333ش؛
# [[جامی، عبدالرحمن|جامى]]، عبدالرحمان، «نفحات الانس، به كوشش محمود عابدى»، تهران، 1370ش؛
# دولتشاه سمرقندى، «تذكرة الشعراء، به كوشش محمد رمضانى»، تهران، 1338ش؛
# زرين‌كوب، عبدالحسين، «جست‌وجو در تصوف ایران»، تهران، 1357ش؛


2. بهاءالدين ولد، «معارف، به كوشش [[فروزانفر، بدیع‌الزمان|بديع‌الزمان فروزانفر]]»، تهران، 1333ش؛
==وابسته‌ها==
{{وابسته‌ها}}


3. [[جامی، عبدالرحمن|جامى]]، عبدالرحمان، «نفحات الانس، به كوشش محمود عابدى»، تهران، 1370ش؛
[[معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد]]  


4. دولتشاه سمرقندى، «تذكرة الشعراء، به كوشش محمد رمضانى»، تهران، 1338ش؛
[[بهاء ولد (زندگی، سلوک و اندیشه)]]


5. زرين‌كوب، عبدالحسين، «جست‌وجو در تصوف ایران»، تهران، 1357ش؛
[[بهاء ولد، سلطان العلمای بلخ]]


[[سید برهان‌الدین، مرشد مولانا]]


==وابسته‌ها==
[[سیّد برهان، لالای مولانا]]
{{وابسته‌ها}}


 
[[مولانا پیر عشق و سماع]]
[[معارف؛ مجموعه مواعظ و سخنان سلطان العلما بهاءالدین محمد بن حسین خطیبی بلخی مشهور به بهاءولد]]  


[[رده:زندگی‌نامه]]
[[رده:زندگی‌نامه]]