۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ضوابط الرضاع: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' )' به ')'
جز (جایگزینی متن - '<references />' به '<references/>') |
جز (جایگزینی متن - ' )' به ')') |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
امر دوم، خلاصه‌ای در رابطه با کتاب «ضوابط الرضاع» و نویسنده آن است. این اثر مشتمل بر اغلب مسائل مرتبط با رضاع، علاوه بر فروع متنوع و اقوال عام و خاص فقها و نقد و بررسی آنها و انتخاب قول محکم از میان آنهاست. مصنف در اکثر این موارد قول مشهور را انتخاب و گاه مخالف با رأی مشهور را پس از ذکر استدلال بر بطلانش اختیار کرده است. از جمله مواردی که مصنف با رأی مشهور مخالفت کرده، حکم فقهی به عمومیت نشر حرمت و کفایت ده‌بار شیر دادن در نشر حرمت و اعتبار روایت سکونی در درایه و رجال است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص20-15</ref>. | امر دوم، خلاصه‌ای در رابطه با کتاب «ضوابط الرضاع» و نویسنده آن است. این اثر مشتمل بر اغلب مسائل مرتبط با رضاع، علاوه بر فروع متنوع و اقوال عام و خاص فقها و نقد و بررسی آنها و انتخاب قول محکم از میان آنهاست. مصنف در اکثر این موارد قول مشهور را انتخاب و گاه مخالف با رأی مشهور را پس از ذکر استدلال بر بطلانش اختیار کرده است. از جمله مواردی که مصنف با رأی مشهور مخالفت کرده، حکم فقهی به عمومیت نشر حرمت و کفایت ده‌بار شیر دادن در نشر حرمت و اعتبار روایت سکونی در درایه و رجال است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص20-15</ref>. | ||
باید دانست مرحوم [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقابزرگ تـهرانی]]، در «الذریعة» بـا استناد به نسخه عتیق خزانه شریعه که در سـال ١٠٢٩ق، توسط شاگرد [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|میرداماد]]، مولی عبداللطیف بن یحیی طالقانی از روی نسخه خط مؤلف آن استنساخ و با خود مصنف مباشرة نسخه را مـقابله کـرده اسـت. تاریخ فراغت از تألیف رساله «ضوابط الرضاع» را شعبان سال ١٠٢٨ق، می‌دانـد که با فرض وجود تاریخ نسخه مورد گفتگو (سال ١٠١٩ق)، این دیدگاه به نظر می‌رسد برداشتی ناصواب باشد. در تـوجیه این مـشکل، دو راه حـل در ذهن متبادر می‌گردد: یکی اینکه تاریخ مورد نظر (سال ١٠٢٨ق )، تـاریخ بـازنگری و تبیض این رساله باشد و نه تاریخ تألیف اصل آن (که گویا طبق نسخه حاضر سال ١٠١٩ق یا پیش از آن است) و دوم اینکه مـحتمل اسـت مـرحوم [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|میرداماد]]، در زمینه مسئله رضاع، دو رساله داشته باشد... این نظر اخیری، بیشتر تـقویت می‌گـردد، با این تحلیل که بگوییم رساله حاضر در حقیقت رساله‌ای مقدماتی دربـاره بـررسی فـقهی مسئله رضاع، با عنوان «الرسالة الرضاعية»، تألیف میرداماد است که مؤلف، آن را در سال ١٠١٩ق، یا پیش از آن (طبق تـاریخ اجـازه در آغـاز نسخه) تألیف نموده است؛ سپس در شعبان سال ١٠٢٨ق، با بازنگری کلی در محتوا، از نـو بـا عنوان «ضوابط الرضاع» تحریر و تألیف نموده است<ref>ر.ک: متقی، حسین، ص161-160</ref>. درهرحال، مصنف این کتاب را در سال 1028ق، سیزده سال پیش از وفاتش نوشته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص20</ref>. | باید دانست مرحوم [[آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن|آقابزرگ تـهرانی]]، در «الذریعة» بـا استناد به نسخه عتیق خزانه شریعه که در سـال ١٠٢٩ق، توسط شاگرد [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|میرداماد]]، مولی عبداللطیف بن یحیی طالقانی از روی نسخه خط مؤلف آن استنساخ و با خود مصنف مباشرة نسخه را مـقابله کـرده اسـت. تاریخ فراغت از تألیف رساله «ضوابط الرضاع» را شعبان سال ١٠٢٨ق، می‌دانـد که با فرض وجود تاریخ نسخه مورد گفتگو (سال ١٠١٩ق)، این دیدگاه به نظر می‌رسد برداشتی ناصواب باشد. در تـوجیه این مـشکل، دو راه حـل در ذهن متبادر می‌گردد: یکی اینکه تاریخ مورد نظر (سال ١٠٢٨ق)، تـاریخ بـازنگری و تبیض این رساله باشد و نه تاریخ تألیف اصل آن (که گویا طبق نسخه حاضر سال ١٠١٩ق یا پیش از آن است) و دوم اینکه مـحتمل اسـت مـرحوم [[میرداماد، محمدباقر بن محمد|میرداماد]]، در زمینه مسئله رضاع، دو رساله داشته باشد... این نظر اخیری، بیشتر تـقویت می‌گـردد، با این تحلیل که بگوییم رساله حاضر در حقیقت رساله‌ای مقدماتی دربـاره بـررسی فـقهی مسئله رضاع، با عنوان «الرسالة الرضاعية»، تألیف میرداماد است که مؤلف، آن را در سال ١٠١٩ق، یا پیش از آن (طبق تـاریخ اجـازه در آغـاز نسخه) تألیف نموده است؛ سپس در شعبان سال ١٠٢٨ق، با بازنگری کلی در محتوا، از نـو بـا عنوان «ضوابط الرضاع» تحریر و تألیف نموده است<ref>ر.ک: متقی، حسین، ص161-160</ref>. درهرحال، مصنف این کتاب را در سال 1028ق، سیزده سال پیش از وفاتش نوشته است<ref>ر.ک: مقدمه محقق، ص20</ref>. | ||
میرداماد روایتی را که صحیح شمرده شود، ولی در حـقیقت صـحیح نباشد، «صحّی» یا «صحیا» می‌نامد. روایت صحّی در کتاب‌ها و رسائل میرداماد و کتاب «ضوابط الرضاع» وی به‌تناوب دیده می‌شود؛ مثلاً روایت حسن بن علی فضال را از طریق کافی، از عبداللّه بن سنان - کـه در مـوضوع ده‌بار رضاع است - صحّی می‌داند<ref>ر.ک: میردامادی، سید مجتبی ص23</ref>. | میرداماد روایتی را که صحیح شمرده شود، ولی در حـقیقت صـحیح نباشد، «صحّی» یا «صحیا» می‌نامد. روایت صحّی در کتاب‌ها و رسائل میرداماد و کتاب «ضوابط الرضاع» وی به‌تناوب دیده می‌شود؛ مثلاً روایت حسن بن علی فضال را از طریق کافی، از عبداللّه بن سنان - کـه در مـوضوع ده‌بار رضاع است - صحّی می‌داند<ref>ر.ک: میردامادی، سید مجتبی ص23</ref>. | ||