براقی، حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

[[پرونده:NUR00617.jpg|بندانگشتی|براقی، حسین]]

{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ |

|-

|-

|نام‎های دیگر  

ح‍س‍ی‍ن ال‍ب‍راق‍ی‌

|-

|نام پدر  

|-

|متولد  

|-

|محل تولد

|-

|رحلت  

|-

|اساتید

|-

|برخی آثار

|کد مؤلف

|}

</div>

وى، از دوران كودكى، برخلاف تمام افراد خانواده‌اش، به علم و تحقيق و عالمان تمايل داشت و به تاريخ علاقه‌ى خاصى نشان مى‌داد؛ چنان‌كه گويى سرشت او با بررسى و پيگيرى حوادث و رويدادها آميخته بود؛ با دانشمندان مى‌نشست و به مجالس علما و خبرگان سالخورده رفت و آمد مى‌كرد و از گفت‌وگوهاى آنان بهره مى‌جست و اين، علاوه بر همه مطالبى بود كه با سؤال كردن، بر آنها اطلاع مى‌يافت. او با آگاهى و هوشيارى، رشد مى‌كرد و هر حادثه‌اى كه در اطرافش رخ مى‌داد، توجه او را به خود جلب مى‌كرد و با اطلاع كامل، آنها را مى‌نوشت؛ افزون بر اينها، بيشتر اخبار مختلفى را كه از كشورهاى دور به او مى‌رسيد، يادداشت مى‌كرد تا مطلبى را از دست ندهد. از حسن اتفاق، از عمر طولانى برخوردار بود و از دوران جوانى به تأليف اشتغال داشت و مجموعه‌ى بزرگى از وقايع تاريخى را كه در طول زندگى شاهد آن بود، گرد آورد و اين، افزون بر مطالبى است كه از كتاب‌ها و آثار برجاى‌مانده، به دست آورده بود.

او مهربان، جوانمرد و نسبت به خانواده بزرگش سخاوتمند بود. وى از رفتار دانشمندان معاصرش، به‌خصوص از گروهى كه در زمره‌ى آنان قرار داشت، ناراحت و رنجيده‌خاطر بود. همچنين در كتاب‌هاى خود از آنچه در محيط زندگى‌اش مى‌گذشته، بسيار شكايت كرده است، زيرا با رفتارهاى ناخوشايند و نامأنوسى مواجه بود كه با سرشت پاک عربى و اخلاق پسنديده‌ى وى سازگار نبود؛ تا اينكه در حدود سال 1320ق، مجبور شد به يكى از روستاهاى «حيره» به نام «لهيا» مهاجرت كند. وى با سختى و تنگ‌دستى در آنجا اقامت كرد. او و فرزندانش از محصولات مزرعه‌ى كوچكى استفاده می‌كردند تا مجبور نشوند از افراد فرومايه درخواست كمك كنند.

براقى، در مدت عمر خويش، بالغ بر هشتاد جلد كتاب تأليف نموده‌اند كه بيشتر آنها دستخط خود اوست و تا آنجا كه مى‌دانيم، تاكنون هيچ‌يك از آثارش به چاپ نرسيده است. اين آثار، نتيجه‌ى تحقيقات و بررسى‌هایى است كه وى در دوران زندگى خود انجام داده و به‌طور كلى مطالب تاريخى فراوانى را همان طور كه بوده، در آثارش نقل كرده است. او در بعضى از تأليفاتش، انديشه‌هاى اصلاح‌طلبانه‌ى مفيدى دارد و حقيقت بسيارى از قبور و زيارتگاه‌هایى را كه در روستاهاى اطراف عراق پراكنده‌اند و به فرزندان ائمه اطهار نسبت داده شده‌اند، روشن كرده و افزوده است كه علت اصلى ايجاد بيشتر اين زيارتگاه‌ها، به عملكرد مزدورانى كه از نادانى عوام سوء استفاده مى‌كرده‌اند، بازمى‌گردد.

وى گفته است: مانند اين زيارتگاه‌ها، در شام و حجاز نيز وجود دارد كه بيشتر آنها ساختگى‌اند و اسامى اين زيارتگاه‌ها را در يكى از كتاب‌هاى خود به نام «مجموعه حكايات» آورده است.

[[تاریخ الکوفة]]  

[[رده:زندگی‌نامه]]