۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
دیوان فانی خویی (موسوم به گنج‌الله): تفاوت میان نسخه‌ها
دیوان فانی خویی (موسوم به گنج‌الله) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۲۳
، ۱۱ سپتامبر ۲۰۱۹جایگزینی متن - 'ن‌گ' به 'ن‌گ'
جز (جایگزینی متن - 'م‌ر' به 'م‌ر') |
جز (جایگزینی متن - 'ن‌گ' به 'ن‌گ') |
||
| خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
اشعار [[فانی زنوزی، محمدحسن|فانی خویی]] گل‌نوای دلاویز و گلبانگ شورانگیزی است که از یک دل پاک سوخته و دردمند بیرون می‌آید. این عالم قرن سیزدهم روح عاشقپیشه خویش را تا پایان زندگی به دست مایه عشق، در سرای سپنجی، آیینه تمامنمای صنع و تجلیات معشوق و معبود خود گردانیده و با صدهزار دیده تماشا نموده است. | اشعار [[فانی زنوزی، محمدحسن|فانی خویی]] گل‌نوای دلاویز و گلبانگ شورانگیزی است که از یک دل پاک سوخته و دردمند بیرون می‌آید. این عالم قرن سیزدهم روح عاشقپیشه خویش را تا پایان زندگی به دست مایه عشق، در سرای سپنجی، آیینه تمامنمای صنع و تجلیات معشوق و معبود خود گردانیده و با صدهزار دیده تماشا نموده است. | ||
شعر شگفتی‌ساز این شاعر، نهاد | شعر شگفتی‌ساز این شاعر، نهاد آرمان‌گرایی در نقشبند وجودی است که خود هم فقیه و هم شاعر است و چون قاضی ارجانی و ابوحنیفه اسکافی اجتماع دو جنبه روحانی و شاعری در وجود وی می‌باشد و نتیجه‌اش آزادگی و وارستگی است. باید گفت صفا و پاکی و همچنین شیرینترین موضوعات شعری در جنبه‌های ظاهری و معنوی بر تار و پود این دیوان سایه انداخته است که نشانه‌های آن را در سخن عشق و وجود عاشقانه [[فانی زنوزی، محمدحسن|میرزا حسن زنوزی خویی]] می‌توان یافت و لمس کرد: | ||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب|'' دل‌نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی''|2='' آری آری سخن عشق نشانی دارد''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، صفحه سیوهفت – سیونه</ref>. | {{ب|'' دل‌نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی''|2='' آری آری سخن عشق نشانی دارد''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، صفحه سیوهفت – سیونه</ref>. | ||