گنجینه بهارستان (یازده رساله در علوم قرآنی): تفاوت میان نسخه‌ها

#منهل العطشان في رسم أحرف القرآن: رساله نسبتاً مفصلى است در رسم‌الخط‍‎ مصحف که توسط‍‎ طاهر بن عرب بن ابراهیم بن احمد اصفهانى(857ق) نگاشته شده است. اصفهانى بارزترین شاگرد ابن الجزرى بوده است. به گفته سلمى، دخت ابن الجزرى، در غیاب پدر، اصفهانى بر مسند تدریس مى‌نشسته است. وى داراى تألیفات بسیارى در علوم مختلف از‎جمله تجوید و قرائت است. ازجمله آثار او مى‎توان به رساله البرق اللامع فى قراءة نافع اشاره کرد<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19979/1/26 مقدمه، صفحه بیست‌وشش]</ref>. از مهم‎ترین مطالب موجود در این رساله می‌تواند اینکه در قرن هشتم و نهم مصاحف از نظر رسم و ضبط آیات و تعیین انتهای آیات و اخماس و اشعار، دارای اغلاط بسیاری بودند که در آن دوره، استادان فن هر یک سعی در تصحیح این اغلاط داشتند؛ اینکه قرائت رایج در افغانستان در آن روز، بلکه معظم ممالک عجم قرائت عاصم به ره دو روایتش بوده است؛ ضبط رایج در افغانستان آن روز مانند ضبط هندی که امروزه در منطقه شبه‌قاره هند رایج است بوده است. در این شیوه بر روی مصوت‎های بلند (مانند مد) علامت سکون قرار می‌دهند. طاهر با این شیوه به‎سختی مخالفت می‌کند؛ این کتاب به همراه قصیده طاهره نوشته شده و تقدیم حاکم هرات شده است؛ طاهر در این رساله بارها از صحابه به‌ویژه عثمان تعریف می‌کند؛ وی در فصل اول خاتمه، به برخی ظرائف در ضبط کلمات مصحف اشاره می‌کند. از جمله آنکه حروف مد را علامت سکون ننهند، اَشکال فتحه و کسره را از حروف خود دور نیندازند و اگر دو حرف مثلین و متجانسین به هم رسند و اول سکان باشد حروف اول را از علامت سکون عاری دارند و شدّه‌ای بر سر حروف دوم نهند و در منون منصوب علامت نصب را بر سر الف نهند نه حرفی که پیش از وی است؛ علائم مد متصل و مد منفصل هر دو استحسانی است و به ترک آن شناعتی لازم نمی‌آید؛ اصفهانی این رساله را به نام شاهرخ بهادر خان تیموری (779-850ق) پادشاه معروف تیموریان و همسر گوهرشاد نوشته است.<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19979/1/152 ر.ک: متن کتاب، ص152-153]</ref>.