ابن عبدالسلام، جعفر بن احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

</div>

«جعفر بن احمد بن عبدالسلام یمانی»، از متکلمان و محدثان زیدی یمن در قرن 6ق/12م، مشهور به قاضی جعفر و ملقب به شمس‌الدین است.

جعفر در اواخر قرن 5 زاده شد. پدرش در زمان حکومت صلیحیان، قاضی اسماعیلی‌مذهب بود و سپس به خدمت حاتم بن احمد یامی، فرمانروای صنعا درآمد<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: ربیعی، سمیه، ج18، ص163]</ref>.

امام احمد بن سلیمان در 545ق، وارد صنعا شد و امور آنجا را به ‎دست گرفت. وی جعفر را به‌عنوان قاضی و خطیب منصوب کرد. ظاهرا لقب قاضی نیز از همین زمان به او داده شده و به این ترتیب بود که رابطه‌ای محکم میان این دو پدید آمد و این آغاز فعالیت تاریخی قاضی جعفر و فتح بابی برای تغییر اعتقادات او از مطرفیه به مخترعه بود<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان]</ref>.

البته تغییر مذهب قاضی جعفر را از مطرفیه به مخترعه، باید تحت تأثیر عالم زیدی‌مذهب خراسان، فخرالدین ابوالحسن زید بن حسن بروقنی بیهقی دانست. بروقنی به دعوت علی بن عیسی حسنی مشهور به ابن وهاس (د 556ق/1161م) که در مکه مقیم بود، از خراسان به یمن رفت تا زیدیه مخترعه را در مقابل مطرفیه یاری کند. وی در 541ق/1146م، به صعده رسید و در مسجد الهادی به تدریس پرداخت. تحت تأثیر او قاضی جعفر و برخی از متکلمان مطرفیه از مذهب کلامی خود دست کشیدند<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان، ص164]</ref>.

گویا احمد بن سلیمان، مالی در اختیار جعفر گذارده بود تا آنچه می‌تواند از کتاب‌های اهل‎بیت(ع) با خود به یمن بیاورد. مسیر سفر قاضی جعفر را دقیقا نمی‌توان مشخص کرد. تنها از طریق اسامی کسانی که از آنها درس گرفته است، می‌توان حدس زد که به مکه، کوفه، ری و چه‎بسا دیلم رفته باشد. او در توقفی که در مکه داشت، از ابن وهاس اجازه روایت آثاری از زیدیه را گرفت و در ری نیز در 552ق/1157م، از احمد بن ابی‌الحسن کنی، اجازه روایت گرفت و به فراگیری کتب ائمه زیدیه از جمله «الزيادات» المؤيدبالله، نزد او پرداخت. سپس درحالی‎که بسیاری از کتاب‌های فقه و اصول و حدیث زیدیه را به‌همراه داشت، در 554ق، به یمن بازگشت و همچون گذشته به خدمت احمد بن سلیمان درآمد. قاضی جعفر، در سناع، روستایی در نزدیکی صنعا و از مراکز فعالیت علمی مطرفیه، مدرسه‌ای بنا کرد و در آنجا به تدریس مذهب خود پرداخت. اما بزرگان و مشایخ مطرفیه که می‌دیدند با فعالیت‎های قاضی جعفر، مردم از آنها روی برمی‌تابند، به مخالفت با او برخاستند. قاضی جعفر آنها را به مناظره خواند، که نپذیرفتند و همچنان به آزار او پرداختند، تااینکه با حمایت احمد بن سلیمان از قاضی جعفر و مذهب مخترعه، خصومت پایان یافت<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان]</ref>.