دیوان مسعود سعد سلمان: تفاوت میان نسخه‌ها

مـسعود‎ سعد‎ به‌عنوان شاعری حـبسیه سـرا‎ در موقعیتی ویژه در بـین شـاعران ادب فـارسی قرار دارد، چراکه از کلام و گفتاری خاص‎ در‎ شـعر خـود بهره برده است که‎ کنایه‎ یکی‎ از‎ آنهاست‎. «ایماء» پربسامدترین‎ کنایه‎ در‎ دیوان [[رشید ياسمی، غلامرضا|مسعود سعد]] است. این نوع از کنایه بـه دلیل سـادگی و بی‌پیرایگی در‎ لفظ‎ و بیان و نیز فهم آسان و بی‎واسطه آن از سوی مخاطب بیشترین کاربرد را‎ در‎ شعر‎ [[مسعود سعد سلمان|مسعود سعد]] دارد. به‌گونه‌ای که از مجموع ١٢٧١ مورد کنایات دیوان وی‎ تعداد‎ ٩٩٧ مورد آن متعلق به کنایه ایماء است. کنایه «رمز» نیز که‎ بیان‎ آن نـیاز بـه درک و فـهم مشترک از سوی گوینده و مخاطب داشته و به‎ همین‎ دلیل فهم آن تا حـدی دشوار‎ و پیچیده می‌نماید، در‎ شعر‎ [[مسعود سعد سلمان|مسعود سعد]] با بسآمد بسیار‎ کمتری‎ نسبت به سایر کنایات به‎کاررفته اسـت. این نـوع از کنایه تنها‎ ٥ مورد‎ از کل ١٢٧١ مورد کنایه‎ دیوان‎ مسعود‎ سعد را شامل‎ می‌گردد‎<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/95180/43 ر.ک: توسلی، حجت، ص43] و [https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/95180/45 45]</ref>.

[[مسعود سعد سلمان|مسعود سعد]] اشعار فراوانی به زبان عربی نیز سروده است؛ چنانکه در لباب الالباب آمده است: «و او را سه دیوان است یکی به تازی و یکی به پارسی و یکی به هندویی». در تذکرة الشعراء نیز بدین امر تصریح شده است: «اشعار عربی او بسیار است». اشعار عربی [[رشید ياسمی، غلامرضا|مسعود]] در چاپ‎های دیوان وی وارد نشده است<ref>ر.ک: سالمیان، غلامرضا؛ یاری‌دره، سهیل، ص61</ref>.