ابن عبدالسلام، جعفر بن احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

| data-type="authorWritings" |[[تيسير المطالب فی أمالي أبي‎طالب]]

 

'''جعفر بن احمد بن عبدالسلام یمانی'''، از متکلمان و محدثان زیدی قرن ششم هجری است که از جمله آثار او، تبویب کتاب «تيسير المطالب إلی أمالي أبي‎طالب» یحیی بن حسین ناطق بالحق، می‎باشد.

 

«جعفر بن احمد بن عبدالسلام یمانی»، از متکلمان و محدثان زیدی یمن در قرن 6ق/12م، مشهور به قاضی جعفر و ملقب به شمس‌الدین است.

نخستین گزارشی که از زندگی او در دست داریم، مربوط به 535ق/1141م، است. در این سال، در دعوت‎نامه‌ای که برای احمد بن سلیمان، امام زیدی (500-566ق)، برای آمدن از صعده به صنعا فرستاده شد، جعفر مدیحه‌ای برای وی سرود. اشعار دیگری نیز از او در دست است. هرچند این سروده‌ها نمی‌تواند نشانگر شخصیت علمی و فرهنگی جعفر باشد؛ زیرا پس از آن در او علاقه و اهتمامی به شعر نمی‎بینیم. تاریخ گرویدن او از مذهب اسماعیلیه به زیدیه نامعلوم است؛ تنها می‌دانیم که در جوانی، هم‎زمان با حکومت حاتم بن احمد یامی، به مطرفیه (شاخه‌ای از زیدیه) - که در آن زمان در صنعا و حوالی آن بیشتر زیدیه، به‌جز فرقه حسینیه بر آن مذهب بودند - گروید<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان]</ref>.

البته تغییر مذهب قاضی جعفر را از مطرفیه به مخترعه، باید تحت تأثیر عالم زیدی‌مذهب خراسان، فخرالدین ابوالحسن زید بن حسن بروقنی بیهقی دانست. بروقنی به دعوت علی بن عیسی حسنی مشهور به ابن وهاس (د 556ق/1161م) که در مکه مقیم بود، از خراسان به یمن رفت تا زیدیه مخترعه را در مقابل مطرفیه یاری کند. وی در 541ق/1146م، به صعده رسید و در مسجد الهادی به تدریس پرداخت. تحت تأثیر او قاضی جعفر و برخی از متکلمان مطرفیه از مذهب کلامی خود دست کشیدند<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان، ص164]</ref>.

پس از چندی بروقنی تصمیم به بازگشت گرفت. قاضی جعفر در این سفر او را همراهی کرد؛ اما بروقنی در تهامه درگذشت و قاضی جعفر به‌تنهایی به سفر خود ادامه داد. درباره تاریخ سفر قاضی جعفر همراه بروقنی، در منابع اختلاف است. آورده‌اند که بروقنی پس از دو سال و نیم اقامت در صنعا، آنجا را ترک کرد. اگر چنین باشد، تاریخ سفر او می‎بایست 543 یا 544ق، باشد<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان]</ref>.

گویا احمد بن سلیمان، مالی در اختیار جعفر گذارده بود تا آنچه می‌تواند از کتاب‌های اهل‎بیت(ع) با خود به یمن بیاورد. مسیر سفر قاضی جعفر را دقیقا نمی‌توان مشخص کرد. تنها از طریق اسامی کسانی که از آنها درس گرفته است، می‌توان حدس زد که به مکه، کوفه، ری و چه‎بسا دیلم رفته باشد. او در توقفی که در مکه داشت، از ابن وهاس اجازه روایت آثاری از زیدیه را گرفت و در ری نیز در 552ق/1157م، از احمد بن ابی‌الحسن کنی، اجازه روایت گرفت و به فراگیری کتب ائمه زیدیه از جمله «الزيادات» المؤيدبالله، نزد او پرداخت. سپس درحالی‎که بسیاری از کتاب‌های فقه و اصول و حدیث زیدیه را به‌همراه داشت، در 554ق، به یمن بازگشت و همچون گذشته به خدمت احمد بن سلیمان درآمد. قاضی جعفر، در سناع، روستایی در نزدیکی صنعا و از مراکز فعالیت علمی مطرفیه، مدرسه‌ای بنا کرد و در آنجا به تدریس مذهب خود پرداخت. اما بزرگان و مشایخ مطرفیه که می‌دیدند با فعالیت‎های قاضی جعفر، مردم از آنها روی برمی‌تابند، به مخالفت با او برخاستند. قاضی جعفر آنها را به مناظره خواند، که نپذیرفتند و همچنان به آزار او پرداختند، تااینکه با حمایت احمد بن سلیمان از قاضی جعفر و مذهب مخترعه، خصومت پایان یافت<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان]</ref>.

پس از آن، قاضی جعفر برای نشر آرای معتزله، به جنوب یمن سفر کرد، اما در آنجا یحیی بن ابی‌الخیر عمرانی (د 558ق) با او به مخالفت برخاست. عمرانی از مروجان مذهب حنبلی در یمن بود. قاضی جعفر برای مناظره به شهر اب، محل اقامت عمرانی رفت. اخبار و روایات این مناظره یکسان نیست؛ به قولی قاضی جعفر نه با عمرانی، که با شاگردش سیف‌السنه احمد بن محمد بریهی مناظره کرد و سپس او شرح این رویارویی را برای عمانی، گزارش کرد. آنگاه نامه‌هایی میان عمرانی و قاضی جعفر رد و بدل شد و رساله‌هایی به نگارش درآمد<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان]</ref>.

سرانجام وی پس از کوشش‎های بسیار، در گسترش مذهب «اختراع»، درحالی‎که همچنان در سناع تدریس می‌کرد، در همان جا و در 573ق، درگذشت<ref>[https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/2015 ر.ک: همان، ص165]</ref>.

<references/>

[[تيسير المطالب فی أمالي أبي‎طالب]]