دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

| مکان نشر =انجمن آثار و مفاخر فرهنگي

| کتابخانۀ دیجیتال نور =32716

'''دیوان اشعار منسوب به حضرت امیرالمؤمنین علی(ع) '''، ترجمه منظوم مولانا شوقی شاعر قرن نهم هجری، از اشعار منسوب به [[امام على(ع)|امام علی(ع)]] است. این اثر از سلسله آثاری است که به مناسبت همایش بین‎المللی قرطبه و اصفهان دو مکتب فلسفه اسلامی در شرق و غرب، با مقدمه، تصحیح و تعلیقه سیده مریم روضاتیان منتشر شده است.  

[[محقق، مهدی|مهدی محقق]] در مقدمه‌اش با عنوان «فلسفه در جهان اسلام و ضرورت برگزاری همایش قرطبه و اصفهان»، به بررسی اجمالی توجه ایرانیان و فیلسوفان ایرانی به مباحث فلسفی پرداخته است. ارتباط حکمت و شریعت، معرفی مکتب فلسفی اصفهان و استشهاد حکیمان متأله به قرآن و نهج‌البلاغه، موضوعاتی است که در این مقدمه مطرح شده است.<ref>ر.ک: پیشگفتار مهدی محقق، صفحات یازده تا بیست‎ودو</ref>.

به گفته محقق اثر، این تحقیق در پی دستیابی به دو هدف است: یکی بررسی اوضاع فرهنگی قرن نهم و اوایل قرن دهم هجری، وضعیت شعر و ادب در این دوران و معرفی مولانا شوقی شاعر قرن نهم هجری و دیگر عرضه متن مصحح ترجمه منظوم شوقی از اشعار منسوب به [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] با نشان دادن ویژگی‎های آن. به همین سبب این تحقیق به بخش‎های زیر تقسیم می‌شود:  

# ترجمه منظوم شوقی از دیوان منسوب به [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] و ویژگی‎های سبکی آن.

ج)- شرح نسخه‎بدل‎های فارسی و عربی.  

ه)- فهرست‎ها (اعلام و منابع)<ref>ر.ک: مقدمه، صفحه سی‎ودو</ref>.  

از این دیوان گردآوری‎های بسیاری وجود دارد که در تعداد و ترتیب ابیات با یکدیگر اختلاف دارند. نخستین جامع این دیوان عبدالعزیز جلودی (متوفی 322ق) است که مجموعه وی کهن‎ترین دیوان شناخته‎شده بشمار می‌رود. دومین گردآوری توسط ابوالحسن علی بن احمد بن محمد فنجگردی نیشابوری (متوفی 512 یا 513ق) انجام شده و «تاج الأشعار» یا «سلوة الشيعة» نام دارد. کامل‎ترین گردآوری توسط محمد بن حسین بن بیهقی کیدری نیشابوری به نام «أنوار العقول من أشعار وصي الرسول» انجام گرفته که اشعار را به‎ترتیب الفبا و برحسب حروف قافیه جمع‎آوری کرده و مأخذ بسیاری از اشعار را نیز یاد نموده است.<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وسه و چهل‎وچهار</ref>.  

مولانا شوقی، شاعر قرن نهم هجری است که دیوان اشعار منسوب به [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]] را در سال 875ق، به نظم فارسی ترجمه کرده است. وی در مقدمه دیوان از «صدر زمان حضرت برهان دین» نام می‎برد که احتمالاً خواجه برهان‎الدین عبدالحمید کرمانی وزیر سلطان ابوسعید تیموری است. آن‎چنان‎که شوقی در مقدمه دیوان ذکر کرده است، برای کسب علم و دانش راهی سفر می‌شود و مدتی در بغداد اقامت می‌کند: {{شعر}}{{ب|''چون شدم آگاه ز فضل خدای''|2='' بر سفر افتاد مرا عزم و رای''}}{{ب|''چند گه از خدمت ارباب جود''|2=''مسکن من خطه بغداد بود''}}{{پایان شعر}}

روزی در هنگام مطالعه دیوان اشعار [[امام على(ع)|حضرت علی(ع)]]، وجد و حال به او دست می‌دهد. سپس افسوس می‌خورد که چرا عجمی‌گویان نمی‌توانند از این گوهرهای غیبی بهره‌ای ببرند. پس بر آن می‌شود تا دیوان را به نظم فارسی ترجمه کند. برای آنکه در ترجمه خویش دچار لغزش نشود، از افراد آگاه نیز یاری می‌گیرد تا معانی لغات را چنان‎که شایسته است به‎درستی ترجمه کند. صدر زمان حضرت برهان‎الدین نیز از این امر استقبال می‌کند و چون مرشدی روحانی، با همت خود به یاری شوقی می‌شتابد. در این هنگام واقعه‌ای نیز می‎بیند که عزم او را استوارتر می‌سازد و سرانجام به سال 875ق، ترجمه دیوان را به انجام می‌رساند: {{شعر}}{{ب|''واقعه هم دیدم و گشتم دلیر ''|2='' پای در این بیشه نهادم چو شیر''}}{{ب|''ساختم اندر ره عشق و طلب ''|2='' این هزج از قول امیر عرب''}}{{ب|''سال شده هشتصد و هفتاد و پنج ''|2='' کز کرمش یافتم این طرفه گنج''}}{{پایان شعر}}<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وشش تا چهل‎وهشت</ref>.

برای آگاهی از میزان قدرت شاعری شوقی، باید دیوان او را به دو بخش مجزا تقسیم نمود. بخش اول، یعنی سی‎وهشت بیت آغاز کتاب که یادآور سبک سخنوری نظامی در «مخزن الأسرار» دارای ابیاتی روان، خوش‎آهنگ و خیال‎انگیز است. بخش دوم شامل ترجمه منظوم است که 360 قطعه را در بر می‌گیرد. وی در مقابل هر بیت عربی یک بیت فارسی سروده است. ابیاتش ساده و روان و نزدیک به کلام منثور است و در پاره‌ای موارد سست به نظر می‌رسد و همان طور که در مقدمه دیوان آمده، ابیات را لفظ به لفظ و بی‌دخل و تصرف ترجمه کرده است. سادگی کلام شوقی در این بخش از دیوان، گذشته از آنکه سبک رایج عصر اوست، از ترجمه مستقیم وی از شعر عربی نیز سرچسمه می‌گیرد. شوقی بر آن بوده تا ابیات عر بی را به‎گونه‌ای به نظم فارسی ترجمه کند که به اصل عربی نزدیک باشد. بنابراین رعایت وزن و قافیه و مقید بودن به ترجمه لفظ به لفظ، شوقی را در چهارچوبی قرار داده که وی را تا حد زیادی از به‎کار بردن صنایع ادبی بازمی‌دارد<ref>ر.ک: همان، صفحه چهل‎وهشت تا پنجاه</ref>.  

محقق کتاب در ادامه مقدمه‌اش برای آشنایی بیشتر خواننده با نحوه ترجمه شوقی از دیوان، ابتدا برخی از ابیات او را با متن عربی تطبیق داده است. سپس این ترجمه را با دو ترجمه دیگر مورد مقایسه قرار داده و به ویژگی‎های ترجمه منظوم وی اشاره کرده است.<ref>ر.ک: همان، صفحه پنجاه</ref>.  

[[رده:25 تیر الی 24 مرداد]]

[[رده:سال97-1تیر الی31]]