۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
المصباح الزاهر في القراءات العشر البواهر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'ی‌گ' به 'ی‌گ'
جز (جایگزینی متن - 'ی‌ر' به 'ی‌ر') |
جز (جایگزینی متن - 'ی‌گ' به 'ی‌گ') |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
او در ادامه مینویسد: این کتاب همچون نام خود بر حقیقت استوار است؛ زیرا از طرق نازله اسناد در آن اثری نیست و همچنین کثرت اسناد هم ندارد تا باعث ملالت خاطر قاری شود...<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/13 ر.ک: همان]</ref>. | او در ادامه مینویسد: این کتاب همچون نام خود بر حقیقت استوار است؛ زیرا از طرق نازله اسناد در آن اثری نیست و همچنین کثرت اسناد هم ندارد تا باعث ملالت خاطر قاری شود...<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/13 ر.ک: همان]</ref>. | ||
وی در ادامه طریقه عرضه کتاب و ترتیب ابواب و فصول آن را توضیح می‌دهد. این اثر پانزده باب دارد که ترتیب مباحث آن بهصورت ذیل است: [[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]] در باب اول به بحث از فضائل قرآن پرداخته است. او در باب دوم فضائل حاملان قرآن را بیان می‌کند. در باب سوم، اسامی قاریان و ترتیب آنان و نام راویان از آنها را توضیح می‌دهد. در باب چهارم، به ذکر اسانید می‌پردازد. در باب پنجم، به مباحث ادغام و اظهار و در باب ششم به اماله و تفخیم می‌پردازد و امالات قتیبه را ذکر می‌کند. در باب هفتم، همزه و تحقیق درباره آن را شروع می‌کند. در باب هشتم، وقف بر ساکن توسط حمزه و تابعین او و سپس وقف حمزه در اواخر کلمات را شرح می‌دهد. نهمین باب، درباره بیان نقل حرکت و روم حرکت است و در دهمین باب، ضم میمات توسط ابن کثیر و تابعان او در این امر را شرح می‌دهد و از کسانی که هنگام ادای الف قطع و در اواخر آیات و در هنگام التقاء یک میم با میم دیگر این کار را میکنند (میم را ضمه می‌دهند) سخن | وی در ادامه طریقه عرضه کتاب و ترتیب ابواب و فصول آن را توضیح می‌دهد. این اثر پانزده باب دارد که ترتیب مباحث آن بهصورت ذیل است: [[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]] در باب اول به بحث از فضائل قرآن پرداخته است. او در باب دوم فضائل حاملان قرآن را بیان می‌کند. در باب سوم، اسامی قاریان و ترتیب آنان و نام راویان از آنها را توضیح می‌دهد. در باب چهارم، به ذکر اسانید می‌پردازد. در باب پنجم، به مباحث ادغام و اظهار و در باب ششم به اماله و تفخیم می‌پردازد و امالات قتیبه را ذکر می‌کند. در باب هفتم، همزه و تحقیق درباره آن را شروع می‌کند. در باب هشتم، وقف بر ساکن توسط حمزه و تابعین او و سپس وقف حمزه در اواخر کلمات را شرح می‌دهد. نهمین باب، درباره بیان نقل حرکت و روم حرکت است و در دهمین باب، ضم میمات توسط ابن کثیر و تابعان او در این امر را شرح می‌دهد و از کسانی که هنگام ادای الف قطع و در اواخر آیات و در هنگام التقاء یک میم با میم دیگر این کار را میکنند (میم را ضمه می‌دهند) سخن می‌گوید. یازدهمین باب، در مد و قصر، دوازدهمین، در تجوید، سیزدهمین، در تکبیر، چهاردهمین، در بسمله و استعاذه و پانزدهمین باب، در اختلاف قاریان در فرش سورهها نوشته شده است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/13 ر.ک: همان، ص13-14]</ref>. | ||
[[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]]، طرح مفصلش در این کتاب را با سخن از آن و اختیار طرق و اسانیدش پایان می‌دهد. او در عباراتی مسجع مینویسد: «و نحن بعون الله نأتي في هذه الأبواب المسطورة في الأغراض المذكورة و استقصاء هذه الفصول في جميع الأصول بالإسناد المنقول الموصول بالرسول(ص) في البكور و الأفول علی سبيل الإيجاز و الاختصار من غير بسط و لا إكثار ليسهل علی الطالب لفظه و علی الراغب في حفظه فليعذرنا الناظر في كتابنا هذا إذا تأمله من سهو؛ فإن الآدمي غير معصوم من ذلك؛ فإن من صنف فقد استهدف و من الله سبحانه الاستمداد و المعونة في إتمامه و كذلك في بدوه و اختتامه؛ إنه سميع مجيب»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/14 ر.ک: همان، ص13-14]</ref>؛ یعنی: و ما به یاری خدا این ابواب نگارششده در غرضهای مذکور و گردآوری این فصول در همه اصول را با اسناد منقول متصل به به رسول(ص) در آغاز و انجام، بهگونهای چکیده و بدون زیادهگویی به سر می‌رسانیم، تا لفظ آن بر طالب آسان و حفظ آن بر راغب راحت باشد. پس میبایست خواننده این کتاب اگر به خطایی برخورد، ما را معذور دارد؛ چراکه آدمی معصوم از خطا نیست....». | [[شهرزوری، مبارک بن حسن|شهرزوری]]، طرح مفصلش در این کتاب را با سخن از آن و اختیار طرق و اسانیدش پایان می‌دهد. او در عباراتی مسجع مینویسد: «و نحن بعون الله نأتي في هذه الأبواب المسطورة في الأغراض المذكورة و استقصاء هذه الفصول في جميع الأصول بالإسناد المنقول الموصول بالرسول(ص) في البكور و الأفول علی سبيل الإيجاز و الاختصار من غير بسط و لا إكثار ليسهل علی الطالب لفظه و علی الراغب في حفظه فليعذرنا الناظر في كتابنا هذا إذا تأمله من سهو؛ فإن الآدمي غير معصوم من ذلك؛ فإن من صنف فقد استهدف و من الله سبحانه الاستمداد و المعونة في إتمامه و كذلك في بدوه و اختتامه؛ إنه سميع مجيب»<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/14 ر.ک: همان، ص13-14]</ref>؛ یعنی: و ما به یاری خدا این ابواب نگارششده در غرضهای مذکور و گردآوری این فصول در همه اصول را با اسناد منقول متصل به به رسول(ص) در آغاز و انجام، بهگونهای چکیده و بدون زیادهگویی به سر می‌رسانیم، تا لفظ آن بر طالب آسان و حفظ آن بر راغب راحت باشد. پس میبایست خواننده این کتاب اگر به خطایی برخورد، ما را معذور دارد؛ چراکه آدمی معصوم از خطا نیست....». | ||
نویسنده در باب سوم کتابش به بیان ترتیب ائمه قرائت و سبب در این ترتیب و اصطلاحات مربوط به حالت اجتماع و انفراد آنان می‌پردازد. او چنین مینگارد: ابورویم نافع بن عبدالرحمن بن ابینعیم مدنی، سپس ابوجعفر یزید بن قعقاع مدنی، سپس ابوسیعد عبدالله بن کثیر مکی، سپس ابوعمران عبدالله بن عامر که قاری اهل شام بود، سپس ابوبکر عاصم بن ابوالنجود کوفی، سپس ابوعماره حمزة بن حبیب زیات کوفی، سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی کوفی، پس از او ابومحمد خلف بن هشام بزار کوفی، پس از او ابوعمرو زبان بن علاء بصری و سپس ابومحمد یعقوب بن اسحاق حضرمی بصری؛ پس اگر نافع و ابوجعفر و ابن کثیر اتفاق نمودند، | نویسنده در باب سوم کتابش به بیان ترتیب ائمه قرائت و سبب در این ترتیب و اصطلاحات مربوط به حالت اجتماع و انفراد آنان می‌پردازد. او چنین مینگارد: ابورویم نافع بن عبدالرحمن بن ابینعیم مدنی، سپس ابوجعفر یزید بن قعقاع مدنی، سپس ابوسیعد عبدالله بن کثیر مکی، سپس ابوعمران عبدالله بن عامر که قاری اهل شام بود، سپس ابوبکر عاصم بن ابوالنجود کوفی، سپس ابوعماره حمزة بن حبیب زیات کوفی، سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی کوفی، پس از او ابومحمد خلف بن هشام بزار کوفی، پس از او ابوعمرو زبان بن علاء بصری و سپس ابومحمد یعقوب بن اسحاق حضرمی بصری؛ پس اگر نافع و ابوجعفر و ابن کثیر اتفاق نمودند، می‌گویم: اهل حجاز اینگونه قرائت کرده‌اند و هنگامی که ابن کثیر از آنان جدا گردد، می‌گویم: اهل مدینه چنین قرائت کرده‌اند. اگر ابوعمرو بن علاء و یعقوب اتفاق نمایند، می‌گویم: اهل بصره اینطور قرائت کرده‌اند و در اتفاق ابوعمرو و یعقوب و اهل کوفه، می‌گویم: اهل عراق چنین قرائت کرده‌اند و مابقی اهل عراق را به کوفه نسبت می‌دهم. درباره مکی و شامی می‌گویم: ابن کثیر قرائت کرده، عامر قرائت کرده. اینها ائمه دهگانه قرائت در حجاز و شام و عراق هستند<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/15 ر.ک: همان، ص14-15]</ref>. | ||
وی درباره ترتیبی که برای قاریان ذکر کرده اینگونه توضیح می‌دهد: من به دلیل اقتدا به امام ابوبکر بن مجاهد با نافع شروع کردم؛ زیرا او نیز در کتابش با نافع شروع کرده است و نیز چون او از قاریان سبعه است و بهعلاوه قاری مدینه است که اکثر قرآن در آنجا نازل شد. پس از نافع، ابوجعفر را ذکر کردم؛ زیرا او نیز از اهالی مدینه است و از قاریان عشره میباشد... پس از آنان، ابن کثیر را آوردم؛ زیرا او از مکه است و به مدینه نزدیک. همچنین این کار را به دلیل اینکه میان اهل حجاز جمع کنم، انجام دادم. پس از آنان، ابن عامر را گفتم؛ زیرا او جماعتی از صحابه را دیده است و ولید بن مسلم روایت کرده که او بر خود عثمان قرائت کرده است... پس از او اهل کوفه را ذکر کردم و میان آنان جمع کردم. اولین آنان عاصم بن ابوالنجود است که وفاتش در سال 127 بود و پس از او ابوعماره حمزة بن حبیب زیات و سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی و پس از او خلف بن هشام بزار. این چهارتن از اهل کوفه هستند. پس از آنان بصریان و عاصم و ابوعمرو و زبان بن علاء بصری و یعقوب حضرمی را بیان کردم. این ترتیبی است که در بیان قاریان دهگانه اتخاذ کردم<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/15 ر.ک: همان، ص15]</ref>. | وی درباره ترتیبی که برای قاریان ذکر کرده اینگونه توضیح می‌دهد: من به دلیل اقتدا به امام ابوبکر بن مجاهد با نافع شروع کردم؛ زیرا او نیز در کتابش با نافع شروع کرده است و نیز چون او از قاریان سبعه است و بهعلاوه قاری مدینه است که اکثر قرآن در آنجا نازل شد. پس از نافع، ابوجعفر را ذکر کردم؛ زیرا او نیز از اهالی مدینه است و از قاریان عشره میباشد... پس از آنان، ابن کثیر را آوردم؛ زیرا او از مکه است و به مدینه نزدیک. همچنین این کار را به دلیل اینکه میان اهل حجاز جمع کنم، انجام دادم. پس از آنان، ابن عامر را گفتم؛ زیرا او جماعتی از صحابه را دیده است و ولید بن مسلم روایت کرده که او بر خود عثمان قرائت کرده است... پس از او اهل کوفه را ذکر کردم و میان آنان جمع کردم. اولین آنان عاصم بن ابوالنجود است که وفاتش در سال 127 بود و پس از او ابوعماره حمزة بن حبیب زیات و سپس ابوالحسن علی بن حمزه کسائی و پس از او خلف بن هشام بزار. این چهارتن از اهل کوفه هستند. پس از آنان بصریان و عاصم و ابوعمرو و زبان بن علاء بصری و یعقوب حضرمی را بیان کردم. این ترتیبی است که در بیان قاریان دهگانه اتخاذ کردم<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/19432/1/15 ر.ک: همان، ص15]</ref>. | ||