روضات الجنات و جنات الجنان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابن‌کربلايي، حافظ حسين]] (نويسنده)

[[سلطان‌القرائي، جعفر]] (مصحح)

[[سلطان‌القرائي، محمدامين]] (بکوشش)

| موضوع =تبريز - سرگذشت نامه

| مکان نشر =ايران - تبريز

| کتابخانۀ دیجیتال نور =

'''روضات الجنات و جنات الجنان''' تألیف [[ابن‌کربلايي، حافظ حسين|حافظ حسین کربلائی تبریزی]] (متوفی 997ق) معروف به [[ابن‌کربلايي، حافظ حسين|ابن کربلایی]] از علمای صوفیه اهل سنت قرن دهم هجری است. کتاب‎ با مقدمه و تکمله و تصحیح و تعلیق [[سلطان‌القرائی، جعفر|جعفر سلطان القرائی]] (متوفی 1409ق) به سعی و اهتمام [[سلطان‌القرائي، محمدامين|محمدامین سلطان القرائی]] در دو جلد منتشر شده است.

# مقدمه‎ای پنجاه‎صفحه‎ای به قلم [[سلطان‌القرائي، محمدامين|محمدامین سلطان القرائی]] در شرح‎حال مصحح؛

# هشت روضه که روضه‎های‎ اول تا پنجم در جلد اول و باقی روضه‎ها در جلد دوم ارائه شده است؛

نویسنده در مقدمه کتاب در تبیین شیوه زیارت قبور مؤمنین و مؤمنات و استحباب آن می‌نویسد: «بدان وفقک الله لما یحب و یرضاه که مستحب است زیارت کردن قبور اولیاء و اتقیاء و صلحاء و پدران و مادران و عامه مؤمنان و در شرع (شریف) زیارت قبور از سنن اسلام است، و حضرت رسول(ص) فرموده که زیارت کنید گذشتگان را، چه گذشتگان را مؤانست باشد به زیارت کنندگان. یکی با حضرت رسالت‎پناه(ص) شکایت کرد از سختی دل، حضرت اشارت فرمود به سه عمل که دل را نرم می‌کند: (اول) دست بر سر یتیم (مالیدن و) فرود آوردن، دوم عیادت بیمار کردن، سوم به زیارت گذشتگان رفتن. در حدیث است که هر که پدر و مادر را زیارت کند هر هفته و به روایتی گاه‎گاه، آمرزیده گردد و ثواب حج مقبول یابد و بعد از وفات او فرشتگان او را زیارت کنند»<ref>ر.ک: مقدمه، ج1، ص5</ref>‏.

در ادامه مقدمه برخی احکام زیارت قبور از دیدگاه نویسنده ذکر شده است؛ از جمله کراهت بوسیدن قبور: «بوسیدن قبور مکروهست الا قبر پدر و مادر و انبیا و کمل اولیا و بعضی (از علما) در این‎ها نیز خلاف کرده‎اند»<ref>ر.ک: همان، ص9</ref>‏. سپس اخباری از سنت رسول‎الله(ص) به‎عنوان مستندات این احکام ذکر شده است که زیارت قبر آمنه(س) توسط آنحضرت از جمله این مستندات است: «در کتب مسانید و سیر وارد است که سید المرسلین(ص) در آن سال که به غزوه بنی لحیان فرموده بود به منزل عسفان رسید در آنجا قبر مادر خود آمنه را دریافت و زیارت کرد و گریست چنانچه مجموع اصحاب و ملازمان رکاب سعادت انتساب را به گریه درآورد»<ref>ر.ک: همان، ص10</ref>‏.

از فحاوی بسیاری از اخبار و آثار و حکایت صلحا و ابرار محقق می‌گردد که اموات از احوال احیاء خبر می‎یابند و به زیارت یاران و دوستان انس حاصل می‌کنند<ref>ر.ک: همان، ص12</ref>‏.

روضه اول: در ذکر مقابر و مشاهد اصحاب پیامبر مکرم اسلام(ص) است. این روضه با بررسی تاریخ شهر تبریز آغاز شده است: «بدان که شهر تبریز از بناهایی است که در ظهور اسلام واقع شده، قبل از بنای آن به‎جای آن و در حوالی و نواحی آن، ده‎ها و قلعه‎ها بوده و مردم آنجا آتش‎پرست بوده‎اند...» <ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص15</ref>‏. پس‎ازآن به مستنداتی در رابطه با این شهر اشاره شده است. سپس از مزار صحابی رسول خدا اسامة بن شریک ثعلبی در جنوب شهر تبریز یاد شده است. همچنین از ابودجانه انصاری، فرقد بن زید و ابومحجن ثقفی یاد شده است <ref>ر.ک: همان، ص28-20</ref>‏. ذکر رباعیات، اشعار و داستان‎های متعدد سبب جذابیت کتاب شده است.

روضه دوم: در ذکر مقابر اکابر سرخاب است. نویسنده سرخاب را از جمله مزارات مشهور شهر تبریز معرفی کرده که در جانب شمال آن شهر در پای کوه سرخ واقع است. او در ذکر اهمیت این گورستان به کلام مولانا جلال‎الدین محمد بلخی اشاره کرده می‌نویسد: «هر که از تبریز می‎آید و به‎جانب ما میل می‌نماید تحفه او می‎باید که خاک پاک سرخاب باشد»<ref>ر.ک: همان، ص47</ref>‏. وی سپس در معرفی مزار پیر باب، ذکر این توضیح را لازم می‎داند: «پوشیده نماند که در هرجایی اکابر را به القاب متنوعه می‌خوانند؛ در بعضی جاها شیخ می‌گویند و در بعضی جا خواجه و در بعضی جا بابا و در بعضی جا باله و در بعضی جا آتا و در بعضی جا پیر»<ref>ر.ک: همان، ص47</ref>‏.

از جمله مطالب قابل‎توجه این روضه ذیلی است که در ذکر احوال سلاطین سلاجقه نوشته شده است. نویسنده سلاطین سلاجقه را جماعتی در عدل و انصاف و اسلام و دین‎داری و بزرگواری و خیر و احسان و علو رتبت در سلطنت دانسته و چگونگی استقرار و سلطنت سلجوقیان بر تمامی مملکت ایران را از منابع تاریخی نقل کرده است<ref>ر.ک: همان، ص62-61</ref>‏.

روضه سوم: در ذکر مقابر کبراء چرنداب از دیگر مزارات مشهور تبریز است. پیش از ذکر مشایخ مدفون در این چرنداب به نقل از شمس‎الدین معرف به این نکته اشاره شده که مقبره بسیاری از اکابر اولیا و مشایخ صوفیه مدفون در چرنداب در اثر سیل از بین رفته است<ref>ر.ک: همان، ص274</ref>‏.

در این روضه نیز در ضمن ذیلی، حکومت بنی‌امیه و پس‎ازآن عباسیه و فروع آن یعنی بنی اغلب در افریقیه و طولونیه و اخشیدیه و آل حمدان به‎اختصار معرفی شده است<ref>ر.ک: همان، ص284-276</ref>‏.

در روضه‎های چهارم تا ششم کتاب مقابر عرفا گجیل، قبوری که در اندرون شهر واقع است از ولیانکوی تا شنب‎غازان و نیز مقابر اکابری که در نواحی و حدود تبریز واقع است معرفی شده‎اند.

روضه هفتم در ذکر احوال سید احمد حسینی حسنی موسوی باب الابوابی ملقب به «بدرالدین» و مشهور به «لاله‎ای» است که در گورستان گجیل دفن شده است<ref>ر.ک: همان، جلد2، ص110-109</ref>‏. او سرسلسله خاندان سادات لاله و از جانشینان امیر سید عبدالله برزش آبادی مشهدی است، از باب‎الابواب شروان به تبریز آمده و.... غرض مؤلف از لفظ تعظیمی «مخدوم» و «مخدوم علی الاطلاق» در این کتاب اوست<ref>ر.ک: مقدمه مصحح، ج1، صفحه هفتادویک</ref>‏. وی بر طریقت صوفیه بوده و بعضی اوقات معارف صوفیه را پیش خواجه شجاع‎الدین کربالی خوانده که وی شارح گلشن راز و از متصوفین بی‎بدل بوده است<ref>ر.ک: متن کتاب، جلد2، ص113</ref>‏.

روضه هشتم: در سلسله عبداللهیه علویه علادولویه کبرویه که احمد الحسینی منسوب به این سلسله است. این روضه به ذکر شرح‎حال صوفیه مطرح در سلسله مذکور اختصاص دارد. در ابتدای این روضه بهره بردن از ارشاد پیرکامل توصیه شده است: «بر طالبان معنی مخفی و مستور نیست که توسل به ذیل ارشاد پیر کامل که حبل‎الله المتین است طالبان را ضروری است چنانچه تفصیل این معنی در ذکر حضرت ایشان (میر سید عبدالله) قدس سره مذکور شد، بنابراین سلسله شریفه حضرت ایشان رحمه‎الله مذکور می‎شود که هر یک از مقتدایان این سلسله رفیعه مرید که بوده‎اند و تربیت از که یافته‎اند؟»<ref>ر.ک: همان، ص207</ref>‏.

در بخشی از این روضه در ذکر شرح‎حال امام زین‎العابدین چنین می‌خوانیم: «بر حضرت [[امام سجاد(ع)|امام زین‎العابدین علیه‌السلام]] خوف و خشیة الهی بسیار غالب بوده، گویند که: در وقت وضو ساختن رنگ رخسار مبارکش متغیر گشتی، و چون به نماز ایستادی لرزه بر اندام نازنینش افتادی»<ref>ر.ک: همان، ص409</ref>‏. پس‎ازآن شرح‎حال امام حسین(ع)<ref>ر.ک: همان، ص414</ref>‏، امام حسن(ع) <ref>ر.ک: همان، ص422</ref>‏، [[امام على(ع)|امام علی(ع)]] <ref>ر.ک: همان، ص428</ref>‏ و پس‎ازآن با تفصیل بیشتری شرح‎حال نبی مکرم اسلام از ابتدای زندگانی شریف آنحضرت تا مبعوث شدن به خلعت نبوت و پس‎ازآن مطرح شده است<ref>ر.ک: همان، ص448</ref>‏.

آخرین مطلبی که در کتاب مطرح شده موضوع کرامت و خرق عادت است. نویسنده از قطع مسافت بعیده در اندک مدتی، اطلاع بر مغیبات، سماع کلام حیوانات و نباتات و جمادات، تسخیر جانوران وحشی چون شیر و مار، ظهور آثار قویه چون کندن بیخ درخت قوی در به پای در حال سماع، اشاره به گردن‎زدن کسی و بریده‎شدن سر او را از جمله خوارق عادات دانسته است<ref>ر.ک: همان، ص525-524</ref>‏.

<references />

== وابسته‌ها ==