۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
ابن زیدون، احمد بن عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - 'مي' به 'می'
جز (جایگزینی متن - 'است<ref>' به 'است.<ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'مي' به 'می') |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
اما «رساله جدیه» را در اواخر دوره زندان در قرطبه نوشت و در آن کوشید امیر ابوالحزم بن جهور را با یادآوری خدمات گذشته خود به خاندان بنى جهور بر سر لطف آورد و خود را از زندان رهایى بخشد. بلندترین رساله ابن زیدون که شهرتى کمتر از دو رساله دیگر دارد، اما از اهمیتى وافر برخوردار است، رساله‌ای است موسوم به «بکریه» که شاعر پس از بازگشت پنهانیش به حومه قرطبه (الزهراء) نگاشت و در آن از ابوبکر مسلم تقاضای شفاعت نزد امیر کرد. مؤلف در این رساله اسلوب پیشین خود در ذکر اسامى مشاهیر و رویدادهای تاریخى را کنار گذاشته و از سجع نیز جز مواردی اندک استفاده نکرده است. در عوض امثال و شواهد شعری او مناسب‌تر و بیان عواطف و احساسات او زنده‌تر و بی‌تکلف‌تر است. به‌طورکلی رسایل یاد شده مجموعه وسیعى است از نکات ادبى و تاریخى که از یک‌سو دانش گسترده ادبى و تاریخى شاعر و از سوی دیگر احوال فردی و اجتماعى او را در دوره‌ای خاص نشان می‌دهد<ref>ر.ک: همان</ref>. | اما «رساله جدیه» را در اواخر دوره زندان در قرطبه نوشت و در آن کوشید امیر ابوالحزم بن جهور را با یادآوری خدمات گذشته خود به خاندان بنى جهور بر سر لطف آورد و خود را از زندان رهایى بخشد. بلندترین رساله ابن زیدون که شهرتى کمتر از دو رساله دیگر دارد، اما از اهمیتى وافر برخوردار است، رساله‌ای است موسوم به «بکریه» که شاعر پس از بازگشت پنهانیش به حومه قرطبه (الزهراء) نگاشت و در آن از ابوبکر مسلم تقاضای شفاعت نزد امیر کرد. مؤلف در این رساله اسلوب پیشین خود در ذکر اسامى مشاهیر و رویدادهای تاریخى را کنار گذاشته و از سجع نیز جز مواردی اندک استفاده نکرده است. در عوض امثال و شواهد شعری او مناسب‌تر و بیان عواطف و احساسات او زنده‌تر و بی‌تکلف‌تر است. به‌طورکلی رسایل یاد شده مجموعه وسیعى است از نکات ادبى و تاریخى که از یک‌سو دانش گسترده ادبى و تاریخى شاعر و از سوی دیگر احوال فردی و اجتماعى او را در دوره‌ای خاص نشان می‌دهد<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
ابن زیدون ظاهراً در تاریخ‌نگاری نیز دستى داشته است. به روایت [[ابن سعید مغربی، علی بن موسی|ابن سعید]] وی کتابى تألیف کرده، موسوم به «التبيين في خلفاء بني | ابن زیدون ظاهراً در تاریخ‌نگاری نیز دستى داشته است. به روایت [[ابن سعید مغربی، علی بن موسی|ابن سعید]] وی کتابى تألیف کرده، موسوم به «التبيين في خلفاء بني امیة بالاندلس» که به سبک «التعيين في خلفاء المشرق» [[مسعودی، علی بن حسین|مسعودی]] بوده و اکنون در دست نیست، اما دو قطعه کوتاه از آن را مقری نقل کرده است. سبک نگارش مؤلف در این کتاب تا آنجا که از دو قطعه مزبور برمی‌آید، ساده و بدون تصنع و مبتنى بر وضوح و ایجاز است.<ref>ر.ک: همان</ref>. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||