پرش به محتوا

عدة الإنابة في أماكن الإجابة: تفاوت میان نسخه‌ها

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ،  ‏۱۰ نوامبر ۲۰۱۸
جز
جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده'
جز (جایگزینی متن - ' | کتابخانۀ دیجیتال نور =' به '| کتابخانۀ دیجیتال نور =')
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
جز (جایگزینی متن - 'نويسنده' به 'نویسنده')
خط ۶: خط ۶:
[[مزی، عبدالله نذیر]] (محقق)
[[مزی، عبدالله نذیر]] (محقق)


[[محجوب میر غنی، عبدالله بن ابراهیم]] (نويسنده)
[[محجوب میر غنی، عبدالله بن ابراهیم]] (نویسنده)
| زبان =عربی
| زبان =عربی
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏262‎‏/‎‏2‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏3‎‏ع‎‏4
| کد کنگره =‏BP‎‏ ‎‏262‎‏/‎‏2‎‏ ‎‏/‎‏م‎‏3‎‏ع‎‏4
خط ۲۶: خط ۲۶:
| تعداد جلد =1
| تعداد جلد =1
| کتابخانۀ دیجیتال نور =7766
| کتابخانۀ دیجیتال نور =7766
| کتابخوان همراه نور =11793
| کد پدیدآور =
| کد پدیدآور =
| پس از =
| پس از =
خط ۳۷: خط ۳۸:


== گزارش محتوا ==
== گزارش محتوا ==
مقدمه اول كتاب، به قلم دكتر عبداللطيف الصباغ نگارش شده است. وى، در بخشى از آن، نويسنده را فقيه حنفى آگاه بر ديگر مذاهب فقهى، داراى مشرب صوفى و سلفى‌اى معتدل معرفى كرده است كه از نوشته‌هايش آشكار است.
مقدمه اول كتاب، به قلم دكتر عبداللطيف الصباغ نگارش شده است. وى، در بخشى از آن، نویسنده را فقيه حنفى آگاه بر ديگر مذاهب فقهى، داراى مشرب صوفى و سلفى‌اى معتدل معرفى كرده است كه از نوشته‌هايش آشكار است.


نويسنده با اين ديدگاه كه در فضايل اعمال به نيت بركت و ثواب مى‌توان به احاديث ضعيف استناد كرد، در ترجيح بعضى تعيينات و تحديد برخى اماكن و اوقات، به اين‌گونه روايات استناد كرده است. عبداللطيف صباغ با رد اين ادعا، اماكن اجابت دعا و اوقات آن را از امور شرعيه‌اى دانسته كه در آن تساهل و توسع جايز نيست.
نویسنده با اين ديدگاه كه در فضايل اعمال به نيت بركت و ثواب مى‌توان به احاديث ضعيف استناد كرد، در ترجيح بعضى تعيينات و تحديد برخى اماكن و اوقات، به اين‌گونه روايات استناد كرده است. عبداللطيف صباغ با رد اين ادعا، اماكن اجابت دعا و اوقات آن را از امور شرعيه‌اى دانسته كه در آن تساهل و توسع جايز نيست.


مقدمه دوم كتاب، به قلم مصحح اثر، عبدالله نذير احمد مزى، به تبيين معناى دعا و اهميت آن در قرآن كريم و روايات مذكور در منابع اهل سنت و توضيحاتى پيرامون مطالب كتاب پرداخته است.
مقدمه دوم كتاب، به قلم مصحح اثر، عبدالله نذير احمد مزى، به تبيين معناى دعا و اهميت آن در قرآن كريم و روايات مذكور در منابع اهل سنت و توضيحاتى پيرامون مطالب كتاب پرداخته است.
خط ۶۵: خط ۶۶:
هم‌چنين در اين اثر فرهنگ حج كه در عصر مؤلف(قرن 12 هجرى) شايع بوده و معارف و آداب و رسوم اجتماعى آن عصر ذكر شده است.
هم‌چنين در اين اثر فرهنگ حج كه در عصر مؤلف(قرن 12 هجرى) شايع بوده و معارف و آداب و رسوم اجتماعى آن عصر ذكر شده است.


نويسنده، سعى كرده است تمامى مطالبى را كه در منابع روايى و تاريخى پيرامون اماكن اجابت دعا در كعبه شريف و اطراف آن در داخل مسجد الحرام و هم‌چنين مكه و مشاعر مقدسه ذكر شده، به همراه ادعيه مأثوره درباره آنها، گردآورى كند. وى، در هر مسئله اگر چه به اختلاف فتاواى علماى اهل سنت و فروعات پيرامون آن نيز به اختصار اشاره كرده است، اما واضح است كه توجه بيشترى به مذهب حنفى داشته و در مسائل فقهى، فراوان از تعبير «على مذهبنا» و «لا على مذهبنا» و مانند آن استفاده كرده است.
نویسنده، سعى كرده است تمامى مطالبى را كه در منابع روايى و تاريخى پيرامون اماكن اجابت دعا در كعبه شريف و اطراف آن در داخل مسجد الحرام و هم‌چنين مكه و مشاعر مقدسه ذكر شده، به همراه ادعيه مأثوره درباره آنها، گردآورى كند. وى، در هر مسئله اگر چه به اختلاف فتاواى علماى اهل سنت و فروعات پيرامون آن نيز به اختصار اشاره كرده است، اما واضح است كه توجه بيشترى به مذهب حنفى داشته و در مسائل فقهى، فراوان از تعبير «على مذهبنا» و «لا على مذهبنا» و مانند آن استفاده كرده است.


او، به اعمال و تصرفات منافى با شرعى كه مردم در مشاعر مقدسه ابداع كرده‌اند نيز به جهت اطلاع حجاج و زوار اشاره كرده و بدعت‌گذار را، «جاهل ضال» ناميده است، البته بايد به اين نكته توجه داشت كه برخى از اعمال، مانند مسح و تقبيل مقام، از جمله اعمالى است كه فقهاى اهل سنت فتواى به جواز در مورد آنها نداده‌اند، اما در مذهب اهل‌بيت(ع) كه مبتنى بر دلايل مستحكم و متقن بوده و در جاى خود مورد بحث قرار گرفته است، اين موضوع، بدعت محسوب نشده و منافى با شرع مقدس دانسته نشده است.
او، به اعمال و تصرفات منافى با شرعى كه مردم در مشاعر مقدسه ابداع كرده‌اند نيز به جهت اطلاع حجاج و زوار اشاره كرده و بدعت‌گذار را، «جاهل ضال» ناميده است، البته بايد به اين نكته توجه داشت كه برخى از اعمال، مانند مسح و تقبيل مقام، از جمله اعمالى است كه فقهاى اهل سنت فتواى به جواز در مورد آنها نداده‌اند، اما در مذهب اهل‌بيت(ع) كه مبتنى بر دلايل مستحكم و متقن بوده و در جاى خود مورد بحث قرار گرفته است، اين موضوع، بدعت محسوب نشده و منافى با شرع مقدس دانسته نشده است.
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش