راحة الصدور و آية السرور در تاریخ آل سلجوق: تفاوت میان نسخه‌ها

[[راوندی، محمد بن علی]] (نويسنده)

نوشتن اين كتاب در 599 قمرى آغاز شد و در 603 به نام غياث‌الدين ابوالفتح كى‌خسرو بن قلج ارسلان، از شاهان سلجوقى پايان پذيرفت. افزون بر تقرير تاريخ آل سلجوق به ويژه رويدادهاى روزگار طغرل سوم و اوضاع عراق و احوال اميران آن سامان پس از چيرگى خوارزمشاه، فوايد فراوان ديگرى در اين اثر هست كه بر توانايى نويسنده در تاريخ نگارى و زبردستى‌اش در فنون ادبى دلالت مى‌كند.  

اين كتاب، تاريخ سلسله بزرگ سلجوقى را از برپايى‌اش در اوايل سده پنجم قمرى تا سقوط آن (590ق1194/م) در بر دارد. شرح دراز دامنى درباره رويدادهاى پنج سال پس از اين زمان، در آن وجود دارد كه از روند نقل اتفاقات تا 595 (1199) گزارش مى‌دهد. نويسنده در پايان هر بخش از كتاب، به مدح و ثناى غياث‌الدين مى‌پردازد و قصيده‌اى نيز به نامش انشا مى‌كند. ارزش تاريخى اين كتاب، به رواياتى وابسته است كه از سال‌هاى 555 - 595 (1190 - 1199)؛ يعنى دو دوره آخر سلسله سلجوقى (پادشاهى ارسلان و طغرل) خبر مى‌دهند. اطلاعات اين دو دوره، دست اول و دراز دامنند، اما گزارش‌هاى كتاب درباره اوايل دوره سلجوقى، به دشوارى آموزنده و سودمند است و دوره‌هاى سلطنت دوازده پادشاه نخست اين سلسله، بسيار چكيده و به شيوه‌اى ناخوش‌آيند گزارش شده‌اند.

بخش «الغالب و المغلوب» اين كتاب، روش محاسبه نتيجه جنگ را ميان دو رقيب شرح مى‌دهد. بر پايه گفته نويسنده اين روش را نخست نيكوماخس به پسر خود [[ارسطو]] آموخت و او نيز آن را نزد الكساندر كبير برد. الكساندر به درستى و اعتماد پذيرى اين روش باور يافت و هرگز به جنگ يا نبردى دست نمى‌زد كه بر پايه اين روش پى‌آمدش شكست بود. توضيح كامل اين روش در دنباله همين بخش و درخت‌واره تبار سلجوقيان، در آغاز كتاب آمده است.

نويسنده 264 ضرب المثل عربى در اين اثر آورده است كه همه آنها بدون اشاره به نام منبع و و نويسنده‌اش، از الفرائد و القلائد ثعالبى گرفته شده‌اند و شمار شعرهاى آن به 2799 مى‌رسد كه 511 بيت از آنها، از آن خود نويسنده در مدح پشتيبانش (كيخسرو)، 144 بيت از انورى، 196 بيت از سيد اشرف (حسن قزوينى)، 77 بيت از اثير اخسيتكى، 348 بيت از مجير بيلقانى، 81 بيت از جمال‌الدين اصفهانى، 71 بيت از عمادى، 249 بيت از نظامى بيشتر از مثنوى خسرو و شيرين)، 122 بيت از شاعران عرب (بيشتر طغرايى و متنبى)، شش بيت فهلويات يا شعرهاى محلى، 676 بيت از شاهنامه و كمابيش 323 بيت از ديگر شاعران فارسى زبان است. هم‌چنين ابياتى از نظامى و شاهنامه بدون ذكر منبع در اين اثر ديده مى‌شود. بيت‌هاى شاهنامه از متن كامل آن گرفته نشده‌اند و گويى نويسنده مجموعه‌اى از ابيات اخلاقى و پند آموز شاهنامه را نزد خود داشته و بدون رعايتِ ترتيب، آنها را نقل كرده است.  

اين دست نوشته نيز مانند ديگر دست نوشته‌هاى قرن هفتم و پيش از آن، در املاى كلمات، ويژگى‌هاى زيرا را داراست: «ا» هميشه داراى مد (آ) نيست، «بيرون است» و «نزدیک است» و...، به صورت «بيرونست» و «نزدیک ست» و... نوشته مى‌شوند. آيات و روايت، اشعار و كلمات و امثال و حكم عربى و فارسى در سراسر كتاب به اندازه‌اى است كه مى‌توان گفت هيچ صفحه‌اى، از اين نكات و لطايف و دقايق خالى نيست. اين امثال و حكم، گاهى با ترجمه‌اى منثور همراه مى‌شود و گاهى به ترجمه گونه‌اى منظوم آراسته است كه احتمالا، از خود نويسنده يا ديگر شاعران است. مثل‌ها و حكمت‌هاى موجود در اين كتاب اغلب برگرفته از سخنان حكمت آموز [[امام على(ع)]] است.

مصحح محترم، مقدمه عالمانه‌اى به زبان انگليسى درباره شيوه كار خود در تصحيح، نويسنده كتاب، محتوا و منابع آن، تأثير راحه الصدور در كتاب‌هاى تاريخ پس از خود و نقد كتاب نوشته است. نسخه خطى، با حروف بزرگ و خوانا و به خط نسخ در يكم رمضان 635 (هفدهم آوريل 1238) تحرير شده است. اين نسخه پيش از اين، از آن استاد شيفر Schefer بود و اكنون در كتاب‌خانه ملى پاريس نگه‌دارى مى‌شود. (1) دانش‌جويان ايرانى از 1865 با اثر راوندى آشنا شدند؛ يعنى هنگامى كه يونگ در كتاب خود، كار راوندى را منبع تواريخ السلجوق دانست كه در روزگار پادشاهى مراد دوم (1421 - 1451) به تركى و در سه بخش نوشته شده بود. هم‌چنين هوتسما نيز اين موضوع را دوباره در مقاله كوتاهى در ششمين كنگره بين المللى شرق شناسان (1883) در ليدن ياد كرد.، اما وجود نسخه اصلى، هنگامى مشخص شد كه استاد شيفر، دارنده پيشين نسخه خطى، چكيده‌اى از آن را در جلد دوم كتاب Nouveaux Melanges Orientaux با ترجمه فرانسوى و يادداشت‌ها و تصوير يك صفحه از نسخه اصلى منتشر كرد.

گزارشى كامل از اين نسخه خطى (تاريخ سلسله سلجوقى از آغاز تا مرگ ملك شاه) به قلم همين دانشمند در متممِ وى بر سياست‌نامه نظام‌الملک منتشر شد و پرفسور ادوارد گرانويل براون بر اثر قدرت و اعتبار درون‌مايه كتاب، آن را براى انتشار برگزيد. اين نسخه خطى بسيار غنى است؛ زيرا با توجه به نوشته شدنش در آن دوره، هجى‌ها و اصطلاحات قديمى آن روزگار را داراست و افزون بر اين، بيت‌هاى بسيارى را از شعرهاى برخى از شاعران برجسته و بزرگ پارسى مانند انورى، نظامى، مجير بيلقانى، اثير اخسيكتى، حسن غزنوى و جمال‌الدين اصفهانى در بر دارد كه بيشترشان با نويسنده هم‌روزگار بوده‌اند.  

ويرايش اين كتاب مانند ويرايش تاريخ جهان گشاى ويراسته ميرزا محمد قزوينى، است. مصحح هر رويداد يا گزارش تاريخى را، همراه با نمونه همانندش در نوشته‌هاى [[ابن اثیر، علی بن محمد|ابن اثير]] و بندارى، نويسندگان دو منبع بزرگ و مستقل در زمينه تاريخ سلجوقى، ياد كرده است. تاريخ‌ها در پانوشت درون قلاب ([ ]) آمده‌اند. نويسنده بارها از شاهنامه نقل كرده و از اين رو، هر جا كه دو خط متوالى يا بيشتر از شاهنامه آورده شده، براى ديدن متن اصلى از دو هلال () استفاده شده است.