دین‌شناسی از دیدگاه حضرت مهدی علیه‌السلام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[رضوانی، علی‌اصغر]] (نويسنده)

نويسنده بر اين عقيده است كه متن دعا و توقيعات به صورت تفكيكى، مى‌تواند به صورت احاديث كوتاه و كاربردى مورد استفاده علاقمندان قرار گيرد.

نويسنده، پس از نقل فرمايشات حضرت مهدى(عج) مبنى عدم احاطه عقل، به كنه ذات خداوند، حيرت صاحب نظران از درك ذات او و شناخت خداوند به وسيله آياتش، براهينى كه براى اثبات خداوند در كلمات ايشان ذكر شده را توضيح داده است؛ از جمله: برهان هدايت و رهيابى بر وجود خداوند، نظم و اتقان و برهان محدوديت مخلوقات.

نويسنده از اين دعا كه «به واسطه او- امام زمان(عج)- ما را به مسائل اختلافى هدايت كرده و حق را به اذن خود واضح گردان» چنين استفاده كرده است كه مى‌شود، هدايت خداوند به واسطه امام انجام گيرد و در عين حال همه كارها به اذن، اراده و مشيت خدا باشد؛ زيرا در حقيقت اوست كه مردم را به راه راست هدايت مى‌كند.

نويسنده با استفاده از كلمات آن حضرت، دو خصوصيت را براى پيامبران اثبات كرده است: فرستادن كتاب و وحى به سوى آن‌ها و فرستادن فرشته‌هاى وحى بر ايشان.

در اين كه آيا هر پيامبرى اوصيا و جانشيانانى داشته است يا خير، نزد متكلمان اختلاف است؛ ولى نويسنده با استناد به اين فراز از دعاى ندبه كه «تخيرت له اوصياء» قائل به اين شده است كه تمام پيامبران الهى داراى وصى بوده‌اند.

نويسنده فلسفه امتياز امام بر مأموم را چنين استنباط كرده است كه اگر امام و هادى على الاطلاق با ديگران فرقى نداشته باشد، در نتيجه همگى يكسان بوده و هر كسى مى‌تواند ادعاى ارتباط به خدا و امارت مردم را نموده و ديگر حق از باطل و عالم از جاهل شناخته نمى‌شود.

نويسنده، تمام شدن حجت بر بندگان، جلوگيرى از تحريف، غلبه باطل و عذر تراشى را از اهداف بزرگ نصب اوصيا دانسته و با استفاده از كلام حضرت مهدى(عج)، معصوم بودن امام از گناه، مبرا بودن از عيوب، بطلان تفويض در حق ائمه(ع)، عصمت اهل‌بيت(ع) و وجوب پيروى از ايشان، ارتباط ايشان با ملائكه، عالم به مقدرات الهى بودن، شقاوت مخالفان ايشان و صفات هر يك از ائمه(ع) را اثبات كرده است.

نويسنده با استفاده از كلمات امام زمان(عج)، صفاتى را براى حضرت زهرا(س) برشمرده است؛ از قبيل:

استحباب دعا براى اموات، دعا براى ريشه‌كن شدن مرض، ضمانت اجابت بر عموم دعاكنندگان، توصيف خداوند قبل از درخواست حاجت و فرستادن صلوات قبل از دعا، از امورى است كه نويسنده از خلال فرمايشات امام زمان(عج) استنباط كرده است.