تهمت از منظر اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها

[[زواری نسب میانجی، سلمان]] (نويسنده)

كتاب با مقدمه نويسنده در اشاره به مباحث آغاز و مطالب در سه بخش سامان يافته است. نويسنده در بخش اول، تهمت و بهتان را از ديدگاه آيات قرآن مورد بحث و بررسى قرار داده و در بخش دوم، ديدگاه روايات را در مورد اين مسأله بيان كرده است. در بخش سوم نيز حكاياتى خواندنى پيرامون اين موضوع، آورده شده است.

#آيه 112 سوره نساء: «و كسى كه خطا يا گناهى مرتكب شود، سپس بى‌گناهى را متهم سازد، بار بهتان و گناه آشكارى بر دوش گرفته است». نويسنده معتقد است كه اين آيه شريفه، گناه و كيفر تهمت را به منزله تير قرار داده و انتساب آن را به ديگرى، به منزله پرتاب كردن به سوى هدف، معرفى كرده است؛ يعنى همان‌طور كه تيراندازى به سوى ديگرى، ممكن است باعث از بين رفتن او مى‌گردد، پرتاب تير گناه نيز به كسى كه مرتكب آن نشده، ممكن است آبروى او را كه به منزله خون اوست، از بين ببرد.

#:به اعتقاد نويسنده، شيوع اين كار در يك جامعه، از يك سو موجب به هم ريختن نظام و عدالت آن اجتماع شده و از سوى ديگر، گرفتار شدن بى‌گناه و سلب اعتماد عمومى فراهم آمده و موجب اختلاف و پراكندگى ميان امت اسلامى مى‌گردد و اين هدف، با شرع مقدس اسلام كه مسلمانان را به اتحاد و يگانگى دعوت مى‌كند، منافات خواهد داشت.

#آيه 58 احزاب: «و آنانكه مردان و زنان با ايمان را به خاطر كارى كه انجام نداده‌اند، آزار مى‌دهند، بار بهتان و گناه آشكارى را به دوش كشيده‌اند».نويسنده معتقد است كه از اين آيه شريفه، بزرگى گناه اذيت مؤمن، استفاده مى‌شود، چرا كه خداوند آن را برابر بهتانى كه بزرگى كيفر آن در تمام اديان الهى و نزد همه انسان‌هاى ذى شعور از مسلمات مى‌باشد، قرار داده است.

نويسنده به نقل از [[علامه مجلسى]]، بر اين باور است كه مراد از بهتانى كه در اين آيه شريفه از آن نهى شده، اين است كه نسبت زنا به زنان پاكدامن نداده و از دروغ بستن به مردم اجتناب كنند.

#:نويسنده معتقد است مؤمن بايد در برابر مؤمن، همانند آينه صاف و شفاف بوده كه از يك سو، عيب‌هاى او را به قصد اصلاح به او نشان دهد و از سوى ديگر، مانند پيراهنى باشد كه موجب پوشش عيوبات او بوده و او را حفظ كند و در عين حال، زينت براى او باشد.

#:به اعتقاد نويسنده، شايد مراد امام(ع) از ذوب شدن ايمان در دل، اين باشد كه قلب او فاسد گشته و محل مناسبى براى ظرفيت گوهر گران‌بهاى ايمان نمى‌باشد.

#:نويسنده معتقد است كه كلمه «تتبع و تعقيب» در اين روايت، به معناى جست‌وجوى تدريجى مى‌باشد، اما در اين‌جا كه همراه با عورات- هر چيز قبيح- آمده است، به معناى جست‌وجو و تعقيب زشتى‌هاى پنهان كسى خواهد بود.

#:به باور نويسنده، امانت‌دارى در هر چيزى، از يك سو ارزش انسان را حفظ كرده و پاداش آن را نصيب او خواهد كرد و از سوى ديگر، موجب گشايش روزى‌اش مى‌گردد، چرا كه تمام انسان‌ها به چنين فردى علاقمند شده و او را در تمام مراحل زندگى‌اش يارى خواهند نمود.