المواعظ و الإعتبار بذكر الخطط و الآثار المعروف بالخطط المقريزية: تفاوت میان نسخه‌ها

[[مقریزی، احمد بن علی]] (نويسنده)

نويسنده، كتاب را با هدف تهيه مجموعه معروفى درباره سرزمين مصر و احوال ساكنان آن، در سال 820ق، به زبان عربى تدوين كرده است.

نويسنده، اخبار آثار مصر را از اقوام سلف و قرون گذشته گردآورده و به يادكرد بناهايى كه در فسطاط بوده و هست و نيز قصرهاى معروف شهر قاهره، محلّه‌ها، نواحى و بناهاى بديع آن، به بيان سرگذشت بزرگان و برجستگان بنيان‌گذار اين شهر پرداخته است.

كوشش و معرفت وسيع نويسنده حيرت‌آور است؛ چنان‌كه قسمت زيادى از مطالب او در جاى ديگر نيامده و اگر روايت او نبود به‌كلى از ميان مى‌رفت.

مقدمه، شامل مباحثى در جغرافياى تاريخى، وصف دقيق شهرها و آثار مصر دوران قديم و قرون وسطى بوده و فهرستى از آخرين كتاب‌هاى نوشته شده در باب مصر را كه مورد استفاده نويسنده قرار گرفته، ذكر كرده است؛ از جمله، «الروضة البهية الزاهرة في خطط المعزية القاهرة»، نوشته ابن عبدالظاهر (692ق) كه مأخذ اصلى نويسنده و تمامى كسانى است كه در مورد خطط قاهره مطالبى نوشته‌اند. نويسنده به اين كتاب، با عنوان «خطط القاهرة» اشاره كرده است.

توجه ويژه نويسنده به دو شهر فسطاط و قاهره، به حدى است كه نيمى از اثر خود را به احوال قاهره و اخبار خلفاى آن، نقشه‌ها، مناطق، محلاّت، دروازه‌ها، گرمابه‌ها، بازارها، ميدان‌ها، قلعه‌ها، مساجد، معابد، مقابر و صاحبان مذاهب مختلف ساكن آن شهر، اختصاص داده و كتاب را با ذكر عللى كه موجب خرابى اقليم مصر شده، به اتمام رسانده است.

نويسنده، با ذكر مسائلى چون عمران و آبادى قاهره، روش زندگانى اميران و بزرگان، عادات و رسوم، نحوه اداره، توزيع و چگونگى دريافت ماليات‌ها، موقعيت مستأجران و شيوه‌هاى مختلف اجاره زمين‌ها، اوضاع سياسى، ادارى، مالى، فرهنگى و عمرانى مصر و به‌خصوص قاهره، قدرت خويش را به تصوير كشيده است.

با اين همه، سخاوى، ضمن تحسين از نويسنده، وى را به عدم اتقان در نقل روايات متهم كرده است. او انتقاد از مقريزى را تا به آن‌جا رسانيده كه حتى انتساب خطط را به وى انكار كرده و آن را متعلق به شخص ديگرى به نام شهاب‌الدين‌احمد بن عبدالله بن حسن الاوحدى (811ق) مى‌داند.

مى‌توان گفت يكى از معايب مهم كار نويسنده، اين است كه حدود را آشفته مى‌گويد و تعيين جاها به‌صورت دقيق مشكل و احيانا محال است. از لحاظ روش نيز، كتاب به مجموعه مقالات بيشتر مى‌ماند تا به يك كتاب منظم. در تأليف مقريزى تاريخ و باستان‌شناسى چنان به هم آميخته است كه نمى‌توان دانست كه يك متن تاريخى است يا يك كتاب نقشه‌نگارى.