۶۱٬۱۸۹
ویرایش
اصیل‌الدین واعظ، عبدالله: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' اين ' به ' این '
جز (جایگزینی متن - ' حسين' به ' حسین') |
جز (جایگزینی متن - ' اين ' به ' این ') |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
|-class='articleCode' | |-class='articleCode' | ||
|کد مؤلف | |کد مؤلف | ||
|data-type='authorCode'| | |data-type='authorCode'|AUTHORCODE04061AUTHORCODE | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
'''امير سيدعبدالله حسینى شيرازى'''، مشهور به '''اصيل‌الدين واعظ'''، مفسر و محدث شيعى قرن نهم هجرى، از سادات دشتكى شيراز است و خاندان آن سادات جليل حسینى در عصر شاهرخ يا سلطان ابوسعيد گورگان از شيراز به هرات رفته، آن جا اقامت گزيدند، به همين جهت به هروى مشهور شده‌اند. او به دستور آن پادشاه هفته‌اى یک بار در مدرسه عاليه گوهرشادآغا، به موعظه و نصيحت مى‌پرداخت. اصيل‌الدين در هرات درگذشت و نزدیک مدرسه گوهرشادآغا دفن شد. | '''امير سيدعبدالله حسینى شيرازى'''، مشهور به '''اصيل‌الدين واعظ'''، مفسر و محدث شيعى قرن نهم هجرى، از سادات دشتكى شيراز است و خاندان آن سادات جليل حسینى در عصر شاهرخ يا سلطان ابوسعيد گورگان از شيراز به هرات رفته، آن جا اقامت گزيدند، به همين جهت به هروى مشهور شده‌اند. او به دستور آن پادشاه هفته‌اى یک بار در مدرسه عاليه گوهرشادآغا، به موعظه و نصيحت مى‌پرداخت. اصيل‌الدين در هرات درگذشت و نزدیک مدرسه گوهرشادآغا دفن شد. | ||
[[خواند‌میر، غیاث‌الدین بن همام‌الدین|خواندمير]] در «حبيب السير»، امير سيداصيلالدين عبداللّه الحسينى را | [[خواند‌میر، غیاث‌الدین بن همام‌الدین|خواندمير]] در «حبيب السير»، امير سيداصيلالدين عبداللّه الحسينى را این گونه معرفى مى‌كند: | ||
«بصفت اصالت و وفور جلادت و نباهت شأن و قدم دودمان موصوف و معروف بود و به وفور تقوى و دين‌دارى و غايت ديانت و پرهيزگارى از اكثر علماى عالم و سادات بنى آدم ممتاز و مستثنى مينمود. زبان گهر افشانش مفسر حقايق صحف آسمانى، و بيان بلاغت نشانش مبين دقايق كتب سبحانى، باطن خجسته ميامنش مظهر آثار ولايت و رشاد، و خاطر فرخنده مآثرش مهبط انوار هدايت و ارشاد و بى‌شايبه مدح گسترى آن سپهر شريعت‌پرورى در علم تفسير و حديث و انشاء و تأليف شبيه و نظير نداشت و در زمان سلطنت سلطان سعيد از دار الملك شيراز كه وطن اصلى آن جناب است به هرات تشريف آورده، رايت اقامت برافراشت.» | «بصفت اصالت و وفور جلادت و نباهت شأن و قدم دودمان موصوف و معروف بود و به وفور تقوى و دين‌دارى و غايت ديانت و پرهيزگارى از اكثر علماى عالم و سادات بنى آدم ممتاز و مستثنى مينمود. زبان گهر افشانش مفسر حقايق صحف آسمانى، و بيان بلاغت نشانش مبين دقايق كتب سبحانى، باطن خجسته ميامنش مظهر آثار ولايت و رشاد، و خاطر فرخنده مآثرش مهبط انوار هدايت و ارشاد و بى‌شايبه مدح گسترى آن سپهر شريعت‌پرورى در علم تفسير و حديث و انشاء و تأليف شبيه و نظير نداشت و در زمان سلطنت سلطان سعيد از دار الملك شيراز كه وطن اصلى آن جناب است به هرات تشريف آورده، رايت اقامت برافراشت.» | ||