بریجز، هارفورد جونز: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سِر هارفورد جونز Sir Harford Jones''' (متولد ۱۲ ژانویه ۱۷۶۴- مرگ ۱۷ مارس۱۸۴۷)، نويسنده و ديپلمات انگليسى كه نخستين وزير مختار بريتانيا در ايران بود،

او در جوانى به كمپانى هند شرقى پيوست و در جايگاه نماينده اين شركت، در سال‌هاى 1783 - 1794 در بصره به خدمت‌گزارى سرگرم شد و از 1798 تا 1806 در بغداد به سر برد. او كه با چيرگى فراوانى بر زبان‌هاى شرقى و به پشتيبانى رابرت داندس در قالب وزير مختار و نماينده ويژه بريتانيا به ايران فرستاده شد و از 1807 تا 1810 در اين كشور ماند.

او در 1807 به دريافت لقب بارونت مفتخر شد؛ لقبى كه از مأموريت والاى او در ايران حكايت مى‌كرد. دست‌آورد بزرگ او در اين سفر، بستن پيمان دوستى ميان بريتانيا و ايران بود كه راه هندوستان را بر فرانسویان هم‌چنان بسته نگاه مى‌داشت. او هم‌چنين به كار مستشاران انگليسى در ايران آسيب رساند و راه آشتى ايران و روسيه را بست. او در پى پيمان فينكنشتاين در مىِ 1807 در لهستان، ميان نمايندگان فتحعلى شاه قاجار و فرانسه كه واكنش تند بريتانيايى‌ها را به دنبال آورد، به ايران گسيل شد؛ يعنى هنگامى كه جان ملكم، نخستين نماينده انگليسى در ايران، از سفر خود به اين كشور چيزى به دست نياورد، سر هارفورد جونز به فرمان پادشاه انگليس بدان‌جا روانه شد.

وى در 1833 كتابى به نام دودمان قاجار به چاپ رساند كه ترجمه‌اى از دست‌نويسى فارسی در ايران به شمار مى‌رفت و سالى پس از آن نيز گزارشى از داد و ستدهاى انگلستان با دربار ايران منتشر كرد و در 1838، جزوه‌اى درباره علايق انگلستان به ايران سامان داد. روزنامه خاطرات سفر او را به ايران كه در 1386ش به همت و قلم مانى صالحى علامه ترجمه شد، از ديگر آثار وى مى‌توان برشمرد.