۶۱٬۱۸۹
ویرایش
الأسماء و الصفات: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
جایگزینی متن - ' حسين' به ' حسین'
جز (جایگزینی متن - 'يك' به 'یک') |
جز (جایگزینی متن - ' حسين' به ' حسین') |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
}} | }} | ||
'''الأسماء و الصفات''' كتابى است به زبان عربى در یک جلد، نوشته [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر احمد بن | '''الأسماء و الصفات''' كتابى است به زبان عربى در یک جلد، نوشته [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر احمد بن حسین بن على بيهقى]] (384-458ق.)، محدث و فقيه شافعى نيشابور، درباره اسماء و صفات خداوند. | ||
مؤلف چنانكه خود اشاره كرده، اين اثر را به درخواست و تشويق ابومنصور محمد بن حسن بن ايوب اصولى نگاشته است. | مؤلف چنانكه خود اشاره كرده، اين اثر را به درخواست و تشويق ابومنصور محمد بن حسن بن ايوب اصولى نگاشته است. | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
از جمله مباحث مهم كلامى اسماء و صفات خداوند است كه از قرن دوم هجرى در محافل كلامى اماميه و اهل سنت، از جمله معتزله مطرح شد. اسماء و صفات معمولا از ديدگاه پديدارشناسى و معناشناسى و هستى‌شناسى بررسى مى‌شود. متكلمان و محدثان، از جمله [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر بيهقى]] بيشتر ديدگاه نخست را اختيار كرده‌اند. شيوه مؤلف بيشتر روايى است. وى با ذكر احاديث نبوى به نقل و توضيح روايات پرداخته و در بسيارى از موارد از صحاح سته بهره گرفته و بدان‌ها استناد جسته است. بيهقى چنانكه در مقدمه اثر خود اشاره كرده، قايل به توقيفى بودن اسماء و صفات الهى است. او نيز همچون معتزليان بغداد و برخى از متكلمان اماميه بر اين اعتقاد است كه در ناميدن و وصف كردن خداوند نبايد از اسماء و صفات منصوص در كتاب و سنت و اجماع البته اجماع سلف قبل از ظهور بدعت‌ها تجاوز كرد. وى در اثر خود نيز مقيد بوده است كه از اين حد فراتر نرود. | از جمله مباحث مهم كلامى اسماء و صفات خداوند است كه از قرن دوم هجرى در محافل كلامى اماميه و اهل سنت، از جمله معتزله مطرح شد. اسماء و صفات معمولا از ديدگاه پديدارشناسى و معناشناسى و هستى‌شناسى بررسى مى‌شود. متكلمان و محدثان، از جمله [[بیهقی، احمد بن حسین|ابوبكر بيهقى]] بيشتر ديدگاه نخست را اختيار كرده‌اند. شيوه مؤلف بيشتر روايى است. وى با ذكر احاديث نبوى به نقل و توضيح روايات پرداخته و در بسيارى از موارد از صحاح سته بهره گرفته و بدان‌ها استناد جسته است. بيهقى چنانكه در مقدمه اثر خود اشاره كرده، قايل به توقيفى بودن اسماء و صفات الهى است. او نيز همچون معتزليان بغداد و برخى از متكلمان اماميه بر اين اعتقاد است كه در ناميدن و وصف كردن خداوند نبايد از اسماء و صفات منصوص در كتاب و سنت و اجماع البته اجماع سلف قبل از ظهور بدعت‌ها تجاوز كرد. وى در اثر خود نيز مقيد بوده است كه از اين حد فراتر نرود. | ||
[[بیهقی، احمد بن حسین|بيهقى]] صفات خداوند را به دو دسته تقسيم كرده است:1)صفات ذاتى كه ازلى و ابدى باشد.2)صفات فعل كه فقط ابدى‌اند. مؤلف در باب اول آياتى از قرآن كريم و چند حديث نبوى كه در آن‌ها بر اثبات اسماء الهى تاكيد شده نقل كرده و در ابواب بعدى از شمار اسماء الهى سخن به ميان آورده است. به گفته وى، قول رسول اكرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌و‌سلم كه خداوند داراى نود و نه اسم است، به معنى نفى ساير اسماء نيست، بلكه منظور آن حضرت از تحديد اسماء ذكر اخص و آشكاراتر آن‌هاست. بيهقى با استناد به قول ابوعبدالله | [[بیهقی، احمد بن حسین|بيهقى]] صفات خداوند را به دو دسته تقسيم كرده است:1)صفات ذاتى كه ازلى و ابدى باشد.2)صفات فعل كه فقط ابدى‌اند. مؤلف در باب اول آياتى از قرآن كريم و چند حديث نبوى كه در آن‌ها بر اثبات اسماء الهى تاكيد شده نقل كرده و در ابواب بعدى از شمار اسماء الهى سخن به ميان آورده است. به گفته وى، قول رسول اكرم صلى‌الله‌عليه‌وآله‌و‌سلم كه خداوند داراى نود و نه اسم است، به معنى نفى ساير اسماء نيست، بلكه منظور آن حضرت از تحديد اسماء ذكر اخص و آشكاراتر آن‌هاست. بيهقى با استناد به قول ابوعبدالله حسین بن حسن حليمى درباره ذات بارى تعالى اعتقاد و اقرار به پنج اصل زير را واجب شمرده است: | ||
#اثبات ذات بارى كه موجب رفع تعطيل است. | #اثبات ذات بارى كه موجب رفع تعطيل است. | ||