ابن درید، محمد بن حسن: تفاوت میان نسخه‌ها

وى ابوعثمان اشناندانى را به تربيت و تعليم ابن دريد گماشت و او از همان كودكى هوشمندى و قدرت حافظه خود را آشكار ساخت. پس از آن ابن دريد روانه عمان شد و 12 سال در آنجا ماند. اگر در اقامت 12 ساله او در عمان ترديد نكنيم، بايد چنين نتيجه بگيريم كه وى، در 269ق كه 46 ساله بود، دوباره به بصره برگشت. اين بار وى بيش از 30 سال در بصره ماند، بى‌گمان وى در اين فاصله بارها به سفر رفته، شايد از عمان نيز ديدن كرده باشد و شايد بخشى از روايات عمانى، در خلال اين سفرها رخ داده باشد، اما هيچ سندى ما را در اين باب راهنمايى نمى‌كند. تنها مى‌گویند كه وى از عمان به سوى «جزائر البحر» و به جزيره ابن عماره رفت و از آنجا روى به فارس نهاد. همه منابع ما تنها به سفر ابن دريد به فارس و احياناً پيوند او به آل ميكال اشاره مى‌كنند. بجز [[حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله|حاكم نيشابورى]] و [[ابن خلکان، احمد بن محمد|ابن خلكان]] كه تصريحى دراين‌باره دارند.  

درباره پيوستن او به آل ميكال روايت‌هاى گوناگونى وجود دارد كه آخرين سالهاى قرن سوم هجرى در اين بين معقول‌تر به نظر مى‌رسد. از مجموعه اين روايات چنين مى‌توان استنباط كرد كه ابن دريد قبل از 297ق، اندكى پس از 70 سالگى به ايران رسيد‌ ‎و در 308ق. يا اندكى پيش از آن به بغداد رفت. وى چون به بغداد رسيد، در منزل على بن محمد بن الحوارى فرود آمد. در آن هنگام ديگر مردى كهنسال (هشتاد و چند ساله) بود و آوازه دانشش در لغت و شعر همه جا پيچيده بود. از اين‌رو خليفه مقتدر، او را بزرگ داشت و هر ماه 50 دينار برای او مقرر ساخت كه تا پایان عمرش بر جا بود. چون به 90 سالگى رسيد، مفلوج شد.