دانشنا‌مه‌ی سوره‌های قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دانشنامه‎ی سوره‎های قرآن'''، اثر سید علی روح‎بخش، کتابی است به زبان فارسی در زمان معاصر که مؤلف در آن سعی نموده با کاوش در آثار تحقیقی بزرگان و همچنین با تدبر در آیات قرآن، مجموعه اطلاعاتی را که برای هر سوره وجود دارد گرد هم بیاورد؛ تا کسانی که می‎خواهند وارد تحقیق و تفسیر خود آیات بشوند ابتدا بتوانند اشراف علمی درستی نسبت به سوره‎های قرآن پیدا نمایند و با فضای کلی آیات قرآن آشنا شوند و بعد غواص و دریاب این دریای ژرف گردند<ref>ر.ک: مقدمه، ج1، ص9</ref>.

کتاب با مقدمه آغاز شده و به دنبال آن اطلاعات مربوط به تک‎تک سوره‎های قرآن کریم آمده است. نویسنده، مطالب مورد بحث خود درباره هرکدام از سوره‎ها را با استفاده از منابعی همچون: مجمع ‎البيان، جوامع الجامع، التحرير و التنوير، منهج الصادقين، قاموس قرآن، تفسیر نمونه، حجة التفاسير، أسباب النزول، نمونه بینات در شأن نزول قرآن، البرهان في تفسير القرآن، نور الثقلين، التمهيد في علوم القرآن و تفسیر سورآبادی تکمیل نموده است<ref>ر.ک: همان، ص23-27</ref>.

# نام سوره: سوره‎های قرآن یا به نص پیامبر(ص) نام گرفته‎اند و یا به شیوع بین اصحاب ایشان و یا طبق جمله نخست آن‎ها. منابع این بخش عبارتند از: التحرير و التنوير، منهج الصادقين، قاموس قرآن و تفسیر نمونه.

# تعداد آیات: با توجه به اختلافی که قراء در توقف بر جملات قرآن و به‎اصطلاح ایجاد آیه دارند، نظر قراء به‎تفکیک در این بخش آورده شده است. قرآنی که بیشتر در دسترس ماست، آیات آن طبق نظر قراء کوفه است و این بهترین نظر است؛ زیرا ظاهراً نظرات قراء کوفه تحت اشراف امام علی(ع) شکل گرفته است. منبع این بخش، دو کتاب تفسیر مجمع ‎البيان و جوامع الجامع است که هر دوی آن‎ها از مفسر کبیر شیخ طبرسی است.

# محل نزول: تشخیص مکی و یا مدنی بودن سوره‎های قرآن در فهم معانی آن‎ها مؤثر است. سوره‎های مکی بیشتر روی اصول اعتقادی و سوره‎های مدنی بیشتر روی فروعات دینی متمرکز است. منابع این بخش عبارتند از کتب تفسیر مجمع‎ البيان، منهج الصادقين، نمونه و التحرير و التنوير.

# ترتیب و تاریخ نزول: می‎دانیم که قرآن به‎ترتیب نزول، منظم نشده است، بلکه تنظیم آن‎ها بعد از نزول طبق دستور پیامبر(ص) صورت گرفته است. در این بخش شماره نزول و سوره‎های قبلی و بعدی که نازل شده‎اند و همچنین تاریخ نزول هریک ذکر شده است. منبع این بخش، کتاب تفسیر التحرير و التنوير و حجة التفاسير بوده است.