پرش به محتوا

رسائل ابوالحسن عامری: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جایگزینی متن - 'ـ' به ''
جز (جایگزینی متن - 'مى‏كند' به 'می‎كند')
جز (جایگزینی متن - 'ـ' به '')
خط ۲۶: خط ۲۶:
}}
}}


'''رسائل ابوالحسن عامری''' تألیف ابوالحسن عامری (متوفی 381ق)، مشتمل بر چهار رساله فلسفی است. عمده مباحثی که در این رسائل طرح شده مسئله جبر و اختیار است‌ و این‌ خود‌ حاکی از آن است که ایـن مـسئله بـغرنج، مسئله روز دوران مؤلف‌ بوده‌ است. این اثر با مقدمه و تصحیح سبحان خلیفات منتشر شده است.
'''رسائل ابوالحسن عامری''' تألیف ابوالحسن عامری (متوفی 381ق)، مشتمل بر چهار رساله فلسفی است. عمده مباحثی که در این رسائل طرح شده مسئله جبر و اختیار است‌ و این‌ خود‌ حاکی از آن است که این مسئله بغرنج، مسئله روز دوران مؤلف‌ بوده‌ است. این اثر با مقدمه و تصحیح سبحان خلیفات منتشر شده است.


==ساختار==
==ساختار==
خط ۳۷: خط ۳۷:
==گزارش محتوا==
==گزارش محتوا==
=== إنقاذ البشر من الجبر و القدر===
=== إنقاذ البشر من الجبر و القدر===
درباره انگیزه نگارش اثر آن‌گـونه کـه از مقدمه رساله‌ اول برمی‌آید‌، گویا‌ یکی از شاگردان فرهیخته عامری به مطالعه آثاری که فلاسفه و متکلمان در رد و اثبات‌ مـقوله‌ اخـتیار نـوشته‌اند، می‌پردازد و در پایان به این نتیجه می‌رسد که هیچ‌یک از‌ استدلال‌های‌ دو‌ طرف بـر دیـگری تـرجیح ندارد؛ و از این‌رو دچار حیرت و سردرگمی می‌شود و از استاد‌ خود‌ می‌خواهد بدون پرداختن به ادله دو طرف، اصـل مسئله را روشـن کند<ref>ر.ک: اوجبی، علی، ص170</ref>. ‌
درباره انگیزه نگارش اثر آن‌گونه که از مقدمه رساله‌ اول برمی‌آید‌، گویا‌ یکی از شاگردان فرهیخته عامری به مطالعه آثاری که فلاسفه و متکلمان در رد و اثبات‌ مقوله‌ اختیار نوشته‌اند، می‌پردازد و در پایان به این نتیجه می‌رسد که هیچ‌یک از‌ استدلال‌های‌ دو‌ طرف بر دیگری ترجیح ندارد؛ و از این‌رو دچار حیرت و سردرگمی می‌شود و از استاد‌ خود‌ می‌خواهد بدون پرداختن به ادله دو طرف، اصل مسئله را روشن کند<ref>ر.ک: اوجبی، علی، ص170</ref>. ‌


عامری‌ در‌ فصل‌ اول درباره چیستی فعل آدمی سخن می‌گوید و اینکه رفتارهای آدمی نه ضـروری اسـت و نه ممتنع‌؛ چه‌، اگر ضروری بود، نیازمند فاعل نبود و اگر ممتنع بود، هـیچ‌گـاه تـحقق‌ نمی‌یافت‌؛ بنابراین‌ افعال آدمی از مصادیق ممکنات است؛ چراکه ممکن چیزی است که از تحقق آن مـحالی‌ لازم‌ نیاید‌ و نیازمند سبب باشد<ref>ر.ک: همان</ref>. ‌
عامری‌ در‌ فصل‌ اول درباره چیستی فعل آدمی سخن می‌گوید و اینکه رفتارهای آدمی نه ضروری است و نه ممتنع‌؛ چه‌، اگر ضروری بود، نیازمند فاعل نبود و اگر ممتنع بود، هیچ‌گاه تحقق‌ نمی‌یافت‌؛ بنابراین‌ افعال آدمی از مصادیق ممکنات است؛ چراکه ممکن چیزی است که از تحقق آن محالی‌ لازم‌ نیاید‌ و نیازمند سبب باشد<ref>ر.ک: همان</ref>. ‌


فصل دوم به گونه‌های فعل آدمی اختصاص دارد. او‌ فعل‌ آدمی را بـه ارادی و ضـروری و ارادی را بـه فکری و شوقی و ضروری را به طبیعی و قهری تقسیم‌ می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>‌.
فصل دوم به گونه‌های فعل آدمی اختصاص دارد. او‌ فعل‌ آدمی را به ارادی و ضروری و ارادی را به فکری و شوقی و ضروری را به طبیعی و قهری تقسیم‌ می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>‌.


در فصل سوم درباره سبب‌های افعال سخن مـی‌گوید. او مـعتقد است که‌ سبب‌های‌ افعال دو گونه‌اند: ماده پذیرنده فعل که‌ با‌ ذات‌ فـعل مـتحد اسـت و سبب مباین با ذات‌ فعل‌ که این خود دو قسم است: یا سبب فاعلی است کـه وجـودش مـقدم‌ بر‌ ذات فعل است و یا سبب‌ غایی‌ که متأخر‌ از‌ ذات‌ فعل است. در واقـع او از‌ عـلل‌ چهارگانه در نظام فلسفه ارسطویی یا حکمت مشاء به علل مادی، فاعلی‌ و غایی‌ بسنده می‌کند و هیچ اشـاره‌ای بـه علت‌ صوری نمی‌کند<ref>ر.ک: همان، ص171-170</ref>‌.
در فصل سوم درباره سبب‌های افعال سخن می‌گوید. او معتقد است که‌ سبب‌های‌ افعال دو گونه‌اند: ماده پذیرنده فعل که‌ با‌ ذات‌ فعل متحد است و سبب مباین با ذات‌ فعل‌ که این خود دو قسم است: یا سبب فاعلی است که وجودش مقدم‌ بر‌ ذات فعل است و یا سبب‌ غایی‌ که متأخر‌ از‌ ذات‌ فعل است. در واقع او از‌ علل‌ چهارگانه در نظام فلسفه ارسطویی یا حکمت مشاء به علل مادی، فاعلی‌ و غایی‌ بسنده می‌کند و هیچ اشاره‌ای به علت‌ صوری نمی‌کند<ref>ر.ک: همان، ص171-170</ref>‌.


فصول چهارم تا ششم کتاب به جهات، قوا و اسباب ذاتی و عرضی فـعل اختصاص دارد<ref>ر.ک: همان</ref>‌.
فصول چهارم تا ششم کتاب به جهات، قوا و اسباب ذاتی و عرضی فعل اختصاص دارد<ref>ر.ک: همان</ref>‌.


فصل هفتم درباره حدوث افعال مختلف از‌ فاعل‌ واحد است. بدون شک از فاعل واحـد بـه جـهات مختلف، افعال مختلف صادر می‌شود: گاه در اثـر بـهره بـردن از قـوای مـختلف، افـعال‌ مختلف‌ از فاعل حادث می‌شود؛ گاه‌ در‌ اثر استفاده از ابزار و آلات مختلف، افعال مختلف حادث می‌شود؛ گاه در اثر تأثیرپذیری از مواد مختلف، افعال مختلف حادث می‌شود؛ گاه در اثر‌ تسلسل‌ صدور افـعال از یکدیگر‌، افعال‌ مختلف حادث می‌شود. سه‌گونه اول در مورد ذات باری متصور نیست؛ یعنی از او ابتدائاً افعال مختلف صادر نمی‌شود، بلکه نخست موجودی را ابداع می‌کند و آن موجود منشأ پیدایش موجودات‌ دیگر‌ و بدین ترتیب سلسله آفـرینش ادامـه می‌یابد و از هر موجودی فعلی سرمی زند<ref>ر.ک: همان، ص172-171</ref>‌.
فصل هفتم درباره حدوث افعال مختلف از‌ فاعل‌ واحد است. بدون شک از فاعل واحد به جهات مختلف، افعال مختلف صادر می‌شود: گاه در اثر بهره بردن از قوای مختلف، افعال‌ مختلف‌ از فاعل حادث می‌شود؛ گاه‌ در‌ اثر استفاده از ابزار و آلات مختلف، افعال مختلف حادث می‌شود؛ گاه در اثر تأثیرپذیری از مواد مختلف، افعال مختلف حادث می‌شود؛ گاه در اثر‌ تسلسل‌ صدور افعال از یکدیگر‌، افعال‌ مختلف حادث می‌شود. سه‌گونه اول در مورد ذات باری متصور نیست؛ یعنی از او ابتدائاً افعال مختلف صادر نمی‌شود، بلکه نخست موجودی را ابداع می‌کند و آن موجود منشأ پیدایش موجودات‌ دیگر‌ و بدین ترتیب سلسله آفرینش ادامه می‌یابد و از هر موجودی فعلی سرمی زند<ref>ر.ک: همان، ص172-171</ref>‌.


فصل هشتم درباره مفهوم توفیق و عدم توفیق است. عامری اسباب فعل را به ذاتی و عرضی تقسیم می‌کند و تصریح‌ دارد‌ که سبب‌های‌ ذاتی محصورند و عقل مـی‌تواند بـه آن‌ها احاطه علمی پیدا کند؛ اما اسباب عرضی نامحدودند و از حیطه احاطه‌ عقل خارج. این اسباب به‌ندرت تحقق پیدا می‌کنند. اگر تحقق‌ اسـباب‌ عـرضی‌ مستلزم رسیدن فاعل به هـدف مـطلوب و نافع خود باشد، آن را توفیق می‌نامند و اگر او را از ‌‌غرض‌ مطلوب و نافع خود باز دارد، خذلان است.<ref>ر.ک: همان، ص172</ref>‌.
فصل هشتم درباره مفهوم توفیق و عدم توفیق است. عامری اسباب فعل را به ذاتی و عرضی تقسیم می‌کند و تصریح‌ دارد‌ که سبب‌های‌ ذاتی محصورند و عقل می‌تواند به آن‌ها احاطه علمی پیدا کند؛ اما اسباب عرضی نامحدودند و از حیطه احاطه‌ عقل خارج. این اسباب به‌ندرت تحقق پیدا می‌کنند. اگر تحقق‌ اسباب‌ عرضی‌ مستلزم رسیدن فاعل به هدف مطلوب و نافع خود باشد، آن را توفیق می‌نامند و اگر او را از ‌‌غرض‌ مطلوب و نافع خود باز دارد، خذلان است.<ref>ر.ک: همان، ص172</ref>‌.


در فصل نهم، عامری به رابطه‌ میان‌ علت‌ فاعلی و معلول می‌پردازد و ایـن‌که شـی‌ء واحد نمی‌تواند از یک‌جهت هـم علت فاعلی باشد و هم‌ معلول<ref>ر.ک: همان</ref>‌.
در فصل نهم، عامری به رابطه‌ میان‌ علت‌ فاعلی و معلول می‌پردازد و این‌که شی‌ء واحد نمی‌تواند از یک‌جهت هم علت فاعلی باشد و هم‌ معلول<ref>ر.ک: همان</ref>‌.


در فصل دهم به هدف نهایی رساله می‌پردازد. او به زیبایی و اجمال‌ رویکردهای گوناگون فلاسفه و متکلمان‌ درباره‌ نسبت موجودات هستی با خدای تعالی و نقش قضا و قدر و مـاهیت ایـن دو را تشریح می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>‌.
در فصل دهم به هدف نهایی رساله می‌پردازد. او به زیبایی و اجمال‌ رویکردهای گوناگون فلاسفه و متکلمان‌ درباره‌ نسبت موجودات هستی با خدای تعالی و نقش قضا و قدر و ماهیت این دو را تشریح می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>‌.


عامری در فصل یازدهم به تبیین دیدگاه [[امام جعفر صادق(ع)]] درباره مقوله جبر و اختیار می‌پردازد که‌ دیدگاهی ما بین جبر و اختیار است. سپس به ابطال دیدگاه اشاعره که جـبری مـسلک‌اند و معتزله کـه در مقابل آن‌ها قرار دارند، اشاره می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>‌.
عامری در فصل یازدهم به تبیین دیدگاه [[امام جعفر صادق(ع)]] درباره مقوله جبر و اختیار می‌پردازد که‌ دیدگاهی ما بین جبر و اختیار است. سپس به ابطال دیدگاه اشاعره که جبری مسلک‌اند و معتزله که در مقابل آن‌ها قرار دارند، اشاره می‌کند<ref>ر.ک: همان</ref>‌.


فصل دوازدهم حاصل و نتیجه فصول پیشین است. او‌ معتقد‌ است انسان بـا یک توانایی‌های خاص آفریده شده و هر یک از پدیده‌ها نیز بر اسـاس طـبیعت و ویـژگی‌های خاص خلق شده‌اند. از این‌رو افعال انسان از یک‌سو متوقف بر توانایی‌های‌ اوست‌ و از سوی دیگر مشروط به قـابلیت‌های ‌اشـیا و پدیده‌ها. پس در‌عین‌حال که مختار است در دو دایره که از سوی خالق هستی تقدیر شـده، مـحصور و مـحدود است: دایره‌ توانایی‌های‌ خود و محدوده قابلیت‌های اشیا<ref>ر.ک: همان</ref>‌.
فصل دوازدهم حاصل و نتیجه فصول پیشین است. او‌ معتقد‌ است انسان با یک توانایی‌های خاص آفریده شده و هر یک از پدیده‌ها نیز بر اساس طبیعت و ویژگی‌های خاص خلق شده‌اند. از این‌رو افعال انسان از یک‌سو متوقف بر توانایی‌های‌ اوست‌ و از سوی دیگر مشروط به قابلیت‌های ‌اشیا و پدیده‌ها. پس در‌عین‌حال که مختار است در دو دایره که از سوی خالق هستی تقدیر شده، محصور و محدود است: دایره‌ توانایی‌های‌ خود و محدوده قابلیت‌های اشیا<ref>ر.ک: همان</ref>‌.


در بخش پایانی به صلاح و اصلح یا خوب و خـوب‌تر در جهان هستی می‌پردازد و بر این باور است که خوب و خوب‌تر درباره جزئیات قـابل تصور است‌؛ یعنی‌ دربـاره‌ مـوجودات جزئی که دائم در‌ حال‌ خلق‌ و اعدامند و از حیات همیشگی و جاوید برخوردار نیستند، می‌توان فرد بهتر را لحاظ کرد و آن فردی است که به تحقق غرض نزدیک‌تر‌ است‌، اما‌ در مورد موجوداتی که همیشگی و ابدی‌اند، بهتر مـعنی‌ ندارد‌. آن‌ها برای غرضی آفریده شده‌اند و برای تحقق آن غرض بهترین‌اند<ref>ر.ک: همان، ص 173-172</ref>‌.
در بخش پایانی به صلاح و اصلح یا خوب و خوب‌تر در جهان هستی می‌پردازد و بر این باور است که خوب و خوب‌تر درباره جزئیات قابل تصور است‌؛ یعنی‌ درباره‌ موجودات جزئی که دائم در‌ حال‌ خلق‌ و اعدامند و از حیات همیشگی و جاوید برخوردار نیستند، می‌توان فرد بهتر را لحاظ کرد و آن فردی است که به تحقق غرض نزدیک‌تر‌ است‌، اما‌ در مورد موجوداتی که همیشگی و ابدی‌اند، بهتر معنی‌ ندارد‌. آن‌ها برای غرضی آفریده شده‌اند و برای تحقق آن غرض بهترین‌اند<ref>ر.ک: همان، ص 173-172</ref>‌.


===التقرير لأوجه التقدير===
===التقرير لأوجه التقدير===
خط ۶۵: خط ۶۵:


===الفصول في المعالم الإلهية===
===الفصول في المعالم الإلهية===
در این‌ رساله‌، عامری درباره مراتب پنـج‌گانه مـوجودات، نفس، عقل، علم الهی، تدبیر عالم سخن می‌گوید. در سلسله‌مراتب موجودات هر چه در مرتبه برترى قرار دارد از حيث فيضان و ثبوت و فعل بر آنچه پس‌ازآن واقع است، افزونى و چيرگى دارد. مثلاً، جوهريت سابق بر جسميت و جسميت سابق بر حيوانيت و حيوانيت سابق بر ناطقيت است. پس جوهريت از حيث فيضان و فعليت بر جسميت افزونى دارد، همچنين جسميت نسبت به حيوانيت و حيوانيت نسبت به ناطقيت و احوال موجودات کلاً بر همين سياق تنظيم يافته است<ref>ر.ک: همان، ص293</ref>‌.
در این‌ رساله‌، عامری درباره مراتب پنج‌گانه موجودات، نفس، عقل، علم الهی، تدبیر عالم سخن می‌گوید. در سلسله‌مراتب موجودات هر چه در مرتبه برترى قرار دارد از حيث فيضان و ثبوت و فعل بر آنچه پس‌ازآن واقع است، افزونى و چيرگى دارد. مثلاً، جوهريت سابق بر جسميت و جسميت سابق بر حيوانيت و حيوانيت سابق بر ناطقيت است. پس جوهريت از حيث فيضان و فعليت بر جسميت افزونى دارد، همچنين جسميت نسبت به حيوانيت و حيوانيت نسبت به ناطقيت و احوال موجودات کلاً بر همين سياق تنظيم يافته است<ref>ر.ک: همان، ص293</ref>‌.


===القول في الأبصار و المبصر===
===القول في الأبصار و المبصر===
این رساله همان‌گونه که از نامش پیداست نوشته کوتاهی است درباره‌ حقیقت‌ بینایی‌ و گونه‌های مبصرات و دیـدنی‌ها. نـکته جالب اینکه عامری بینایی و دیدن را به چهار قسم: دیدن‌ مادی‌، دیدن‌ عقلانی، دیدن روحانی و دیدن وهمانی تقسیم می‌کند<ref>ر.ک: اوجبی، علی، ص173</ref>. ‌اهميت ابوالحسن عامرى در علم بصريات بيشتر به اين مسئله مربوط مى‏‌شود كه بحث او در كتاب القول في الأبصار و المبصر معلومات ارزنده‏‌اى درباره آنچه از نظريات يونانى درباره بصريات به مسلمانان انتقال يافته است و وضع اين علم در قرن چهارم هجرى، در اختيار ما می‌‏گذارد، اعم از آنچه بين فلاسفه متداول بوده است و يا در ميان علماى نجوم و رياضى؛ و چون ابوالحسن عامرى با ابن هيثم معاصر بوده است رساله او در تحديد حجم و چگونگى آراء جديد ابن هيثم در اين علم بسيار سودمند واقع شده است، گذشته از اينكه براى شناخت آراء شخص عامرى و وقوف بر فلسفه او و تحليل آن براى پژوهندگان ارزش فراوانى دربر دارد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص330</ref>‌.
این رساله همان‌گونه که از نامش پیداست نوشته کوتاهی است درباره‌ حقیقت‌ بینایی‌ و گونه‌های مبصرات و دیدنی‌ها. نکته جالب اینکه عامری بینایی و دیدن را به چهار قسم: دیدن‌ مادی‌، دیدن‌ عقلانی، دیدن روحانی و دیدن وهمانی تقسیم می‌کند<ref>ر.ک: اوجبی، علی، ص173</ref>. ‌اهميت ابوالحسن عامرى در علم بصريات بيشتر به اين مسئله مربوط مى‏‌شود كه بحث او در كتاب القول في الأبصار و المبصر معلومات ارزنده‏‌اى درباره آنچه از نظريات يونانى درباره بصريات به مسلمانان انتقال يافته است و وضع اين علم در قرن چهارم هجرى، در اختيار ما می‌‏گذارد، اعم از آنچه بين فلاسفه متداول بوده است و يا در ميان علماى نجوم و رياضى؛ و چون ابوالحسن عامرى با ابن هيثم معاصر بوده است رساله او در تحديد حجم و چگونگى آراء جديد ابن هيثم در اين علم بسيار سودمند واقع شده است، گذشته از اينكه براى شناخت آراء شخص عامرى و وقوف بر فلسفه او و تحليل آن براى پژوهندگان ارزش فراوانى دربر دارد<ref>ر.ک: متن کتاب، ص330</ref>‌.


==وضعیت کتاب==
==وضعیت کتاب==
۶۱٬۱۸۹

ویرایش