غیبت و مهدویت در تشیع امامیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''غيبت و مهدویت در تشيع اماميه از ديدگاه دكتر جاسم حسين و دكتر ساشادينا''' اثر فارسى محمود رضا افتخارزاده، نقد و بررسى آراء و نظرات دو تن از شيعيان روشنفكر در زمينه عقيده مهدویت است.

به گفته مترجم، نظرات نوبختى آخرين حرف و دقيق‌ترين سخن شيعيان در زمينه مهدویت نيست. مترجم در پاورقى و مقدمه مفصل كتاب، به نقد سخنان و نظرات اين دو محقق پرداخته است.

دوم آنكه وى مدعى است دريافت اين مطلب كه: «شيعيان مشوش بودند كه آيا عنوان «المهدى» بايد بر «القائم» اضافه شده باشد»، نظريه او را مبنى بر اينكه غيبت كبراى امام دوازدهم(ع) به نقش او به عنوان «مهدى منتظر»، اهميت داده است، تائيد مى‌كند.

نتايج حاصله از پژوهش ساشادينا، عبارتند از اينكه: علماء اماميه كوشيدند تا عقايد مربوط به امامت و مهدویت امام دوازدهم(ع) را مستدلاً اثبات كنند و همين كوشش‌ها بود كه با وجود آزار و شكنجه شيعيان توسط رژيم‌هاى مختلف، ضامن بقاء عقايد شيعى شد. سپس وى در رساله‌اش مى‌كوشد تا با دقت، اين سه مطلب را اثبات كند.

به نظر وى، رؤياى منجى، آنچنان دل‌انگيز بود كه موجب شد تا شيعيان ستمديده، به ايده «مهدى منتظر» دل خوش دارند.

سوم؛ با غيبت كبرى آغاز مى‌شود كه رهبر خاصى براى رهبرى و هدايت شيعيان تدارکديده نشده و به جاى آن راويان اخبار امامان، مسئول اين كار مى‌شوند.