پرش به محتوا

صحابه در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

۲ بایت اضافه‌شده ،  ‏۳ سپتامبر ۲۰۱۸
جز
جایگزینی متن - 'مثلا ' به 'مثلاً'
جز (جایگزینی متن - '== گزارش محتوا == ' به '== گزارش محتوا == ')
جز (جایگزینی متن - 'مثلا ' به 'مثلاً')
خط ۵۲: خط ۵۲:
فصل دوم، در مورد مفهوم عدالت در لغت و در اصطلاح شيعه و سنى است. بيان مفهوم عدالت در اصطلاح شيعه، با سخنى از [[امام رضا(ع)]] به اين مضمون آغاز شده است: «كسى كه در برخورد خويش با مردم به آنان ستم نكند، دروغ نگويد و خلف وعده ننمايد، مروتش كامل و عدالتش آشكار و برادرى‌اش واجب و غيبتش حرام است». در ادامه، از زبان بزرگانى از شيعه به توضيح مفهوم عدالت پرداخته شده است.
فصل دوم، در مورد مفهوم عدالت در لغت و در اصطلاح شيعه و سنى است. بيان مفهوم عدالت در اصطلاح شيعه، با سخنى از [[امام رضا(ع)]] به اين مضمون آغاز شده است: «كسى كه در برخورد خويش با مردم به آنان ستم نكند، دروغ نگويد و خلف وعده ننمايد، مروتش كامل و عدالتش آشكار و برادرى‌اش واجب و غيبتش حرام است». در ادامه، از زبان بزرگانى از شيعه به توضيح مفهوم عدالت پرداخته شده است.


براى بيان مفهوم عدالت از ديدگاه اهل سنت نيز سخنان عده‌اى از بزرگان آنان مثل عمر بن خطاب، ابن مبارک، [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازى]] و... نقل شده است؛ مثلا از گفتار عمر بن خطاب چنين استفاده شده كه عدالت همان اجتناب از كبائر و اصرار نكردن بر صغائر است<ref>متن كتاب، ص 43 تا 45</ref>
براى بيان مفهوم عدالت از ديدگاه اهل سنت نيز سخنان عده‌اى از بزرگان آنان مثل عمر بن خطاب، ابن مبارک، [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازى]] و... نقل شده است؛ مثلاًاز گفتار عمر بن خطاب چنين استفاده شده كه عدالت همان اجتناب از كبائر و اصرار نكردن بر صغائر است<ref>متن كتاب، ص 43 تا 45</ref>


بخش دوم كتاب، بيانگر عدالت صحابه در قرآن از منظر شيعه است كه فصل اول آن، تعريف صحابه را در بيان امامان و علماى شيعه در بر گرفته است؛ مثلا مولايمان [[علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]]، صحابه را مصداق بارز اخلاص، ازجان‌گذشتگى، اهل سجده و قيام براى خدا و فروتنى دانسته و آنان را به‌پادارندگان سنت شمرده است. در همين فصل، دعاى حضرت سجاد(ع) براى صحابه و پيروان پيامبران ذكر شده است؛ البته صحابه‌اى كه شرايط خاصى از جمله ايمان حقيقى و محبت پيامبر را در دل داشته‌اند. همچنين طبقات صحابه در قرآن، به چهارده مورد دسته‌بندى شده است<ref>متن كتاب، ص 59، 60</ref>
بخش دوم كتاب، بيانگر عدالت صحابه در قرآن از منظر شيعه است كه فصل اول آن، تعريف صحابه را در بيان امامان و علماى شيعه در بر گرفته است؛ مثلاًمولايمان [[علی بن ابی‎طالب(ع)، امام اول|حضرت على(ع)]]، صحابه را مصداق بارز اخلاص، ازجان‌گذشتگى، اهل سجده و قيام براى خدا و فروتنى دانسته و آنان را به‌پادارندگان سنت شمرده است. در همين فصل، دعاى حضرت سجاد(ع) براى صحابه و پيروان پيامبران ذكر شده است؛ البته صحابه‌اى كه شرايط خاصى از جمله ايمان حقيقى و محبت پيامبر را در دل داشته‌اند. همچنين طبقات صحابه در قرآن، به چهارده مورد دسته‌بندى شده است<ref>متن كتاب، ص 59، 60</ref>


در فصل دوم، به بيان شواهد قرآنى ديدگاه صحيح در مورد صحابه پرداخته شده است. همچنين درباره اسلام، ايمان، نفاق و درجات آن بحث كوتاهى مطرح شده است، از جمله شش ركن ايمان و درجات آن و اشاره به اينكه اظهاركنندگان اسلام بر سه دسته‌اند و نيز ويژگى افراد منافق بيان شده است. همچنين اجتهاد صحابه و اينكه فرد مجتهد بايد چه كسى و با چه ويژگى‌هايى باشد و مفهوم اجتهاد از ديدگاه خلفا و علماى ديگر مورد بررسى قرار گرفته است<ref>متن كتاب، ص 70 - 75</ref>
در فصل دوم، به بيان شواهد قرآنى ديدگاه صحيح در مورد صحابه پرداخته شده است. همچنين درباره اسلام، ايمان، نفاق و درجات آن بحث كوتاهى مطرح شده است، از جمله شش ركن ايمان و درجات آن و اشاره به اينكه اظهاركنندگان اسلام بر سه دسته‌اند و نيز ويژگى افراد منافق بيان شده است. همچنين اجتهاد صحابه و اينكه فرد مجتهد بايد چه كسى و با چه ويژگى‌هايى باشد و مفهوم اجتهاد از ديدگاه خلفا و علماى ديگر مورد بررسى قرار گرفته است<ref>متن كتاب، ص 70 - 75</ref>
۴۲۵٬۲۲۵

ویرایش