روزنامه خاطرات عین السلطنه: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سالور، قهرمان میرزا]] (نويسنده)

| تعداد جلد =10

'''روزنامه خاطرات (عين‌السلطنه)''' كه توسط [[افشار، ایرج |ايرج افشار]] گردآورى شده است. عين السلطنه، دومين لقب (آجودان حضور) قهرمان ميرزا سالور (زاده 1288ق/ 1250ش - درگذشته 1364ق/ 1324ش) دومين فرزند ذكور شاهزاده عبدالصمد ميرزا عزّالدوله بن محمد شاه قاجار؛ يعنى برادرزاده ناصرالدين شاه بود كه البته طى عمر هفتاد و چند ساله خود مصدر شغل مهمى نشد. سواد ادبى مناسب و زبان انگليسى را به خوبى كسب كرد؛ و هم از يازده - دوازده سالگى (1299ه‍ ق) كه پدرش (عزّالدوله) حكمران همدان بود، آغاز به (روزنامه) نويسى (خاطرات روزانه) كرد و اين كار را به طور منظّم با پشتكارى مؤظّفانه، جز چند فترت لابدّىِ كوتاه مدت، تا آخر عمر ادامه داد.

اين خاطرات از سال 1299 (روزگار پادشاهى ناصرالدين شاه) آغاز مى‌شود و به چند روزى پيش از درگذشت نويسنده (نهم مهر 1324- شوال 1364 قمرى) پايان مى‌گيرد. بنابراين به حساب سال‌هاى قمرى روزنامه‌اى است كه شرح حوادث مملكتى، دربارى، شهرى، ولايتى، خانوادگى و حتى اهم و عمده وقايع جهانى را در مدت شصت و چهار سال دربرگرفته است.

اما همين مطالب مربوط به شكار، از لحاظ وقوف بر اصطلاحات آن فن و نام جانوران و مخصوصا از نظر شناخت آنچه امروزه به «محيط زيست» شهرت گرفته است، اهميت معنوى و تاريخى دارد و ما را متوجه مى‌سازد كه پرندگان و درندگان به چه مقدار زياد در سراسر ايران مى‌بوده و جسورانه به دست آدمى هر روز كشته مى‌شده است. اين بخش از خاطرات قهرمان ميرزا بهترين مرجع است، براى كسانى كه مى‌خواهند، در زمينه تاريخ شكار مطالعه كنند.

هر مجلد از روزنامه خاطرات عين‌السلطنه در دفترى آمده است كه ممكن است، از نيمه سالى شروع شده و به يكى دو سال بعد كشيده باشد. براى آنكه صورت چاپى كه اينك در دست شماست با مجلدات مذكور همسانى داشته باشد، هر روزنامه (يعنى هر دفتر) به همان اسلوب و طرح از آغاز صفحه‌اى جديد در كتاب حاضر چاپ و آغاز سال‌هاى قمرى جدا جدا در ضمن مندرجات آن مجلد (روزنامه) با حروف درشت مشخص شده است. شماره‌گذارى دفترها توسط نويسنده با طرحى كه براى چاپ آن‌ها در نظر گرفته شده، بدين‌ترتيب است كه:

جلد پنجم حاوى روزنامه از تغيير سلطنت قاجار خواهد بود تا مهرماه سال 1324 شمسى كه نويسنده درگذشته است.

استنساخ سراسر يادداشت‌ها را آقاى مسعود سالور انجام داده و چون روزنامه‌ها نوشته، پدر ايشان و در تملك ايشان است، صلاحيت و حقانيت آن را داشته است كه مطالب خانوادگى و احتمالا خصوصى يا گاهى اطناب‌ها و موارد ديگر را از كتابت خويش بردارد. همان‌طور كه نويسنده خاطرات خود در بعضى جاها مسائلى را كه نمى‌خواسته است، ناگفته گذاشته يا لزومى به تطويل مطلبى نديده است. عين‌السلطنه در اين موارد دنباله عبارت را با نقطه‌چين رها كرده است و ما طبعا همه نقطه‌چين‌هاى او را در متن آورده و مورد به مورد در پاورقى متذكر شده كه نقطه‌چين در اصل است تا با نقطه‌چين‌هاى ديگر كه كار ويرايش‌گران است و بدون اشارتى آمده (و آن مواضعى است كه از نسخه اصل به هر ملاحظه‌اى فروگذاشته شده)، بازشناخته شود.

اين خاطرات گنجينه‌اى است، مالامال از اطلاعات عصر وى. هم اخبار و وقايع مملكتى و دربارى (در خانه) و امور ديوانى و ملكى و مدنى و اجتماعى در آن آمده است و هم حاوى دانستنى‌هايى است كه در كتب و مآخذ ديگر ديده نمى‌شود. مثلا تغييرات آب و هوائى و نزول باران و برف از مطالبى است كه عين‌السلطنه بدان علاقه‌مند بوده و در كتاب آورده است و چون امروزه توجه به تغييرات جوى مطرح است، اين نوع اطلاعات دقيق از نظر مطالعات دانشمندان بهره‌بخش خواهد بود. از همين نوع نوشته‌هاست كه ما خواهيم توانست زندگى روزانه ايرانى را آينه‌وار نشان بدهيم و بدانيم پدرانمان چه مى‌خورده‌اند، چه مى‌پوشيده‌اند، بيمارى‌ها و درمان‌هاشان چگونه بوده، چه‌گونه تفريحاتى داشته‌اند، هر گردشى مربوط به چه‌گونه طبقاتى بوده، رفت و آمدهاى دوستانه و خانوادگى با هم چه تفاوت‌هايى داشته، بهاى اجناس چه مى‌بوده، ساختمان و تعميرات آن چه‌گونه انجام مى‌شده، ملك‌دارى و مشكلات آن و طرز رفتار با دهقان چه بوده، رسوم و پيشكش و مستمرى و مواجب و حقوق و تمسك و تنخواه چه معنائى داشته است. بالاخره ايرانيان، با چه روحيه و مقدماتى با تمدن جديد و آداب فرنگى‌مآبى آشنايى يافته‌اند. اگر بخواهم به همه دقايق ظريف و فوايد متصور مندرج در اين كتاب عظيم و پرمطلب اشاره كنم، اين گزارش از حد مقدمه تجاوز خواهد كرد.

ديگر اينكه اطلاعات بسيار خوبى درباره رجال و افراد سرشناس، مخصوصا آن‌ها كه در دوره مظفرالدين شاه مصدر امور شده بودند، از ميان نوشته‌هاى اين جلد به دست مى‌آيد كه بسيارى از موارد آن در كتب ديگر مذكور نيست، مانند مطالب مربوط به حكيم‌الملك، عين‌الدوله، مستشارالملك، سهم‌الملك، نصرت‌السلطنه، شعاع‌السلطنه، سالارالدّوله، صديق ديوان، عميدالدّوله، نظم‌السلطنه، نظام‌الدوله، سعدالسلطنه، نيرالدوله، عضدالدوله، فخرالملك اردلان، فخرالملك كفرى، نصرالسلطنه، آصف‌الدوله، فرمانفرما و ديگران.

ديگر اينكه در موارد متعدد توانسته است، وضع بى‌پولى مملكت و مردم و اوضاع بى‌نظام قشون و لشكر را ترسيم كند و با اشارات نسبه روشن طرز حكومت‌دارى واليان و حاكمان ولايات را عرضه دارد. مخصوصا آنچه درباره واليگرى نظام‌الملك در فارس (كه خود از اعضاى آن حكومت مى‌بود) و سفرهاى مأموريتى خود در كرسف و ابهر و ايل دويرون نوشته است، همه نوشته‌هايى است قابل توجه و دقت نظر.

در اين مجلّد هر گونه مطلبى از نطق و اعظان، سخنان وكلاى مجلس، عقايد علماى دين، متن شب‌نامه‌هاى ژلاتينى، اعلاميه‌هاى چاپى، مقالات جرايد، حرفهاى درگوشى، شايعات رايج در كوچه و بازار، دروغ‌هاى پرداخته شده ميان مردم، بعضى گفته‌هاى شاه و رجال ضبط است و ظاهرا يكى از دست‌نخورده‌ترين متون خاطراتى است كه به دسترس ماست. نويسنده‌اش خواسته است كه ناقل همه مطالب براى آيندگان باشد تا ناقدان تاريخ هر نكته‌اى را فراچنگ داشته باشند.

عين‌السلطنه در عين آنكه مى‌كوشيده است، هر مطلب و نكته‌اى، اعم از راست و درست، بيهوده و نادرست را بى‌پرده‌پوشى در روزنامه خود بياورد گاهى به مناسبت پيشامدهاى سياسى دچار دودلى مى‌شده و به وحشت مى‌افتاده است؛ از اين‌كه مبادا نوشته‌ها به دست حكومت بيفتد و دشوارى برايش پيش آيد. مى‌نويسد:

«اين روزنامه من يك وقتى اسباب زحمت خواهد شد؛ مثلا اوايل آن را مشروطه‌طلب‌ها به خوانند تكه‌تكه‌ام مى‌كنند. اين ايام را شاه به خواند دارم مى‌زند.»

عين‌السلطنه در اين جلد، به مانند مجلّد پيشين اطلاعات زيادى درباره الموت جمع كرده است. از جمله چند بار مقدارى از واژه‌هاى الموتى (تاتى) را در دسترس قرار داده است. (مثلا صفحه 3612). وصف خوبى از غذاهاى مرسوم الموت دارد.

اين جلد از خاطرات به مرسوم و معتاد نويسنده ممزوج و آميخته است، به مسائل خانوادگى، حالات شخصى، مسائل ملكى و زراعى، اوضاع خاص الموت، اتفاقات قزوين، مسائل مملكتى، رويدادهاى جهانى (به تفصيل و به مناسبت بروز جنگ بين‌المللى)، معرفى رجال و اعيان و تجار و رعايا به مناسبت ذكرى كه از آنان شده باشد.

مندرجات اين جلد مانند مجلدات پيشين، برگرفته است از، مشاهدات شخصى (نسبت به حوادث الموت)، مسموعات از كسانى كه به الموت يا قزوين مى‌آمده‌اند؛ (مخصوصا از طريق تنكابون به الموت)، مندرجات جرايدى كه از تهران به او مى‌رسيد، (براى اخبار ايران و خارجه)، مجله لندن نيوز كه خود آبونه بود، نامه‌هائى كه برادرانش عمادالسلطنه و افخم‌الدوله و اقوامش؛ مانند شعاع‌الدين ميرزا و پدرش عزالدوله و شيخ ابراهيم به او مى‌نوشته‌اند. عمادالسلطنه و افخم‌الدوله مرتبا و بى‌وقفه او را از اخبار سياسى تهران و جهان آگاه مى‌كرده‌اند. شايعات و نقل‌قول‌هاى كم اعتبار هم از چشم و قلم او دور نمى‌مانده است، آن‌ها را هم مى‌نوشته است.